مصاحبه جدید لئوناردو پادووانی با سایت «اتحادیه بازیکنان حرفه‌ای فوتبال جهان»، نام این بازیکن را دوباره سر زبان‌ها انداخت. این مدافع برزیلی حین یکی از بازی‌های استقلال در لیگ برتر آسیب نخاعی دید تا زندگی‌اش کاملا دگرگون شود و این روزها به جای بازی در زمین فوتبال، مجبور است وقتش را روی ویلچر بگذراند. او در این مصاحبه به رفتار باشگاه ایرانی که به گفته او پس از مصدومیتش، حمایت کافی از او نکرده است، انتقاد و اعتراض می‌کند.

پادوانی درباره این اتفاق تلخ می‌گوید: «تا لحظه‌ای که روز بعد در بیمارستان به هوش آمدم، چیزی به یاد نمی‌آورم. در ویدیو دیدم که یک پزشک و فیزیوتراپ تیم به زمین آمدند. فکر می‌کردند که ممکن است ضربه مغزی باشد، نه آسیب نخاعی. نمی‌فهمم چطور دکتر و فیزیوتراپ جدیت حادثه را متوجه نشدند و با برانکارد بیرون رفتم، در حالیکه سرم حرکت می‌کرد.»

او معتقد است که رفتار باشگاه با او غیرانسانی بوده و می‌گوید: «حادثه بازتاب زیادی در رسانه‌ها داشت، زیرا در تیم بزرگی بازی می‌کردم. رسانه‌ها به باشگاه فشار آوردند تا به من حقوق بازنشستگی بدهد. آن‌ها با من یک قرارداد یک ساله با حدود ۱۵۰۰ دلار در ماه بستند تا عضو کمیسیون فنی شوم، اما ۹ ماه بعد فقط ۶۰ درصد آن مبلغ را به من پرداختند. این صرفا راهی برای آرام کردن رسانه‌ها و هواداران بود. من در نوامبر ۲۰۱۸ این کمیسیون ترک کردم و بعد از آن هرگز از باشگاه با من تماس نگرفتند.»

این مدافع برزیلی به دادگاه داوری ورزش هم شکایت کرد تا غرامت بگیرد، ولی این دادگاه در نهایت به نفع استقلال رای داد. او معتقد است که در این باشگاه بیمه نبوده و گفت: «از سال ۲۰۱۲ تا ۲۰۱۸ آنجا بودم؛ نه بیمه درمانی بود، نه بیمه عمر. جایی برای مذاکره نبود. اگر رد کنید، میلیون‌ها بازیکن دیگر پشت سر شما قرار دارند.»

البته روزنامه خبر ورزشی در گزارشی نوشته است که پادوانی در استقلال بیمه بوده و به همین دلیل، دادگاه داوری ورزش به نفع این باشگاه رای داده است.

علی فتح‌الله‌زاده، مدیرعامل استقلال، نیز در واکنش به مصاحبه پادوانی پیشنهاد یک پست مدیریتی در باشگاه به او داد که به نظر می‌رسد یک مانور تبلیغاتی باشد، چون پادوانی در مصاحبه‌اش گفته که روی ویلچر است و حتی برای کارهای روزمره‌اش هم نیاز به کمک دارد: «من در یک آپارتمان کوچک در برازیلیا با لاریسا، همسرم،  و لورنزو، پسربچه چهارماهه‌مان، زندگی می‌کنیم. من سال‌ها در ورزش بودم و اکنون فقط می‌توانم دست‌هایم را حرکت دهم. نمی‌توانم لیوان آب‌پرتقال را مدتی طولانی در دستم نگه دارم. در ادرار کردن مشکل دارم و هر روز در بدنم احساس درد می‌کنم.»

تنها اتفاق مثبت این روزهای زندگی پادوانی، فعالیتش در شنا و تلاش برای حضور در پارالمپیک برزیل است. این فعالیت ورزشی جدید به او کمک کرده است که از افسردگی بعد از آن حادثه تلخ کمی فاصله بگیرد: «می‌خواستم از افسردگی خلاص شوم، پس با شناگران معلول تمرین را شروع کردم. یک مربی دارم، سه روز در هفته در استخر تمرین می‌کنم و دو روز وزنه می‌زنم. رویای من این است که در بازی‌های پارالمپیک ۲۰۲۴ پاریس شرکت کنم. من جزو سه شناگر برتر پارالمپیک برزیل شناخته می‌شوم، اما در سطح جهانی باید پیشرفت کنم. در حال حاضر این فقط یک رویا است.»