در حالی که رهبران کشورهای عضو ناتو (پیمان آتلانتیک شمالی) خود را برای شرکت در کنفرانس سران این نهاد در لندن آماده می‌کنند، باید به یاد بیاوریم این همکاری بین‌المللی چگونه آغاز شد و چرا هنوز منطقی است که کشورها در زمینه‌های امنیتی، دفاعی و دیگر مسائل بین‌المللی با یکدیگر همکاری کنند. مچنین، باید این سئوال را مطرح کنیم که چرا حزب محافظه‌کار مصمم است نقش بریتانیا را در عرصه جهانی تضعیف کند.

از ناتو گرفته تا سازمان ملل متحد و اتحادیه اروپا، نسلی که در نیمه نخست قرن بیستم زیسته، می‌دانست باید یک نظام نوین جهانی خلق کند؛ نظامی ‌با مقررات و نهادهایی که هرچند ناکامل، اما بتواند به عنوان مهار در مقابل کشورهای خودسر و خودکامه، و نیز تشکیلاتی برای همکاری‌هایی عمل کند که منافعی دوجانبه داشته باشد.

اما در حالی که مشغول بررسی خطرات جدید و فزاینده درباره امنیت و حفاظتم ان هستیم، تنها انگشت‌شماری از سیاستمداران خواهان تقویت و تجدید همکاری‌هایی هستند که تاکنون به خوبی عمل کرده است. برخی آن را فعالانه تضعیف می‌کنند.

در هفتادمین سالگرد ایجاد پیمان ناتو، من، افتخار می‌کنم معاون یک حزب سیاسی هستم که مثل همیشه به روشنی به نظام سازمان‌های قانون‌مند بین‌المللی متعهد است. با وجود این، نگران موج رهبران ناسیونالیستی هستم که در گوشه و کنار جهان سر بلند کرده و ممکن است خصوصیات و حیثیت اتحادهای ما را از امور دفاعی گرفته تا اقتصاد، تغییر دهند.

در مسکو، واشینگتن، آنکارا و حتی لندن، ما شاهد به قدرت رسیدن سیاستمداران راستگرای ناسیونالیست هستیم. آن‌ها، اغلب نظام قانونمند لیبرال و نهادهای بین‌المللی از جمله ناتو را مورد اهانت قرار داده‌اند.

دونالد ترامپ، پیمان ناتو را پیش از آن که به ریاست جمهوری برسد، تحقیر می‌کرد. یکی از نتایج این برخورد، خود را با خونریزی در اوایل سال جاری نشان داد که نیروهای ایالات متحده، بدون مقدمه، منطقه تحت کنترل کردها در شمال رود فرات را تخلیه کردند. اقدام عامدانه یا غیرعامدانه دونالد ترامپ هدیه ای بود برای حکومت بشار اسد و متحدانش در تهران و مسکو. 

خروج نیروهای آمریکا از این منطقه، در عمل به رجب طیب اردوغان، رئیس جمهوری ترکیه اجازه داد نیروهای این کشور را به شمال سوریه گسیل کند. تصمیم ترامپ خیانتی تکان‌دهنده به کردها بود که درها را برای بازگشت داعش به شمال سوریه باز کرد.

واکنش بوریس جانسون، نخست وزیر بریتانیا، به این اقدام سخت ناکافی بود. کافی نیست که با ملایمت خواهان "خودداری" بشوید. نخست وزیر ما می‌بایست در مقابل ترامپ و اردوغان می‌ایستاد.

تنها در ارتباط با دست روی دست گذاشتن در مورد کردها نبوده که بوریس جانسون ملعبه دست خودکامگان ناسیونالیست شده است. افشا شده که روسیه پوتین، در انتخاباتی که به ریاست جمهوری ترامپ منتهی شد، دخالت داشته است. با وجود این، دولت محافظه‌کار بریتانیا تمام تلاشش را برای متوقف کردن انتشار گزارش کمیته امنیت و اطلاعات (بریتانیا) درباره دخالت در دموکراسی ما به کار گرفته است. 

این گزارش حاوی اطلاعات بسیار مهمی ‌درباره احتمال دخالت روسیه در همه‌پرسی برگزیت بریتانیا در سال ۲۰۱۶ است. نفاق‌افکنی میان دموکرسی‌های لیبرال و تضعیف سازمان‌های بین‌المللی مثل اتحادیه اروپا یا ناتو، همواره یکی از اهداف اصلی ولادیمیر پوتین بوده است.

بوریس جانسون این را می‌داند. امتناع او از انتشار گزارش به معنی آن است که او این پیروزی را نصیب پوتین می‌کند اگر به معنی بر مسند ماندن دولت محافظه‌کار او برای پنج سال آینده باشد. 

به عنوان وزیر انرژی و محیط زیست بریتانیا، از این که محافظه‌کاران، به ویژه در دوره زمامداری دیوید کامرون، آماده بودند از پوتین استقبال کرده و از ورود شرکت دولتی «روس اتم» روسیه به بازار اتمی‌بریتانیا حمایت کنند، تکان خوردم و این روند را متوقف کردم.

وقتی به گونه ای بی‌سابقه از اختیاراتم برای متوقف کردن دسترسی یک فرد پرنفوذ روس مرتبط با کرملین به منابع استراتژیک نفت و گاز در دریای شمال استفاده کردم، از حمایت اندکی که در این راه از من شد، مایوس شدم.

بنابراین، چند روز بیشتر به انتخابات عمومی ‌نمانده، اگر برخورداری جانسون از اکثریت آرا می‌تواند به قطع رشته‌های کشور با اروپا منجر شود، به صدا در آوردن زنگ خطر بیش از پیش مهم است. دفاع از نهادهایی مثل ناتو و اتحادیه اروپا، به عنوان شالوده‌های صلح و رونق اقتصادی که دهه‌ها از آن  بهره برده‌ایم شده ایم و بسیاری از مردم آن را جزء جدانشدنی بدنه جامعه تلقی کرده اند، حیاتی است.