گزارش جدید صندوق حمایت از کودکان سازمان ملل (یونیسف) که روز چهارشنبه ۳۰ فروردین منتشر شد، نشان می‌‌دهد که حدود ۲۹۰ میلیون کودک‌‌همسر در کشورهای افغانستان، هند، پاکستان، بنگلادش، نپال، سریلانکا و مالدیو وجود دارند. یونیسف دلیل افزایش شمار کودک-همسران را فشارهای مالی و محرومیت از تحصیل عنوان کرده است.

بر اساس گزارش یونیسف، شمار کودکان دختری که در کشورهای جنوب آسیا و افغانستان به ازدواج مجبور شده‌اند، ۴۵ درصد تمام کودک‌همسران جهان را تشکیل می‌دهد. نوآلا اسکینر، مدیر منطقه‌ای یونیسف در آسیای جنوبی، در این گزارش گفت: «این واقعیت که آسیای جنوبی بالاترین آمار ازدواج کودکان را در جهان دارد، غم‌انگیز است.»

یونیسف اعلام کرد که ازدواج کودکان، نه‌تنها آن‌ها را از یادگیری محروم می‌کند، بلکه سلامت، رفاه و آینده آن‌ها را نیز به خطر می‌اندازد. گزارش یونیسف نشان می‌دهد که فشارهای مالی ناشی از کاهش درآمد در طول همه‌گیری کرونا در کشور آسیای جنوبی سبب شد که خانواده‌های زیادی برای کاهش هزینه‌‌ها، به ازدواج زودهنگام دخترانشان رضایت دهند.

اما در افغانستان این دلایل جدی‌تر و گسترده‌تر بود، زیرا نه‌تنها میزان فروش دختران خردسال و ازدواج آنان در زمان همه‌گیری کرونا افزایش یافت، بلکه این فشار پس از سقوط دولت جمهوری و سلطه طالبان بر افغانستان دوچندان شد. رکود اقتصادی و تعطیلی هزاران مرکز کسب درآمد از یک‌سو و ممنوعیت تحصیل دختران از سوی دیگر، سبب شدند که بیشتر خانواده‌ها به ازدواج زودهنگام دخترانشان رضایت دهند.

 پس از سلطه طالبان بر افغانستان، گزارش‌های تکان‌دهنده‌ای از فروش دختران خردسال منتشر می‌شود. یونیسف نیز در گزارش اخیرش به ازدواج یا در واقع فروش دختران نوزاد برای تامین هزینه‌های خانواده در افغانستان اشاره کرده است. 

سن قانونی ازدواج در افغانستان ۱۶ سال است که البته این ماده قانونی برای سال‌ها موضوع بحث‌وجدل میان قانونگذاران و فعالان حقوق بشر و زنان بوده است. افغانستان و پاکستان در میان کشورهای جنوب آسیا، تنها کشورهایی محسوب می‌شوند که سن ازدواج در آنان پایین‌تر از ۱۸ سال است. در بقیه کشورهای جنوب آسیا سن ازدواج ۱۸ سال است، اما آمار ازدواج‌ کودکان به‌ویژه دختران در این کشورها، از مرز صدها میلیون گذشته است.

مطالعه اخیر صندوق حمایت از کودکان سازمان ملل نشان داد که در ۱۶ استان در کشورهای بنگلادش، هند و نپال، والدین به دختران خود به‌عنوان یک «سربار» نگاه می کنند و ازدواج را بهترین گزینه برای دخترانی می‌دانند که در دوران قرنطینه کووید-۱۹ گزینه‌های محدودی برای تحصیل داشتند. براساس این گزارش، «خانواده‌ها فکر می‌کنند که دختران زمانی که به مدرسه نمی‌روند ممکن است بدرفتاری کنند.»

دخترانی که در افغانستان به‌دستور طالبان از رفتن به مدرسه و دانشگاه منع شده‌اند، به‌شدت زیر فشار ازدواج‌های اجباری و زودهنگام قرار می‌گیرند.