انتحاری‌ها که مرگبارترین مهاجمان طالبان در ۲۰ سال جنگ این گروه با دولت‌های پیشین و نیروهای خارجی مستقر در افغانستان بودند، تلفات زیادی به غیرنظامیان وارد کردند. اکنون که نزدیک به دوسال از سلطه طالبان بر افغانستان می‌گذرد و انتحاری‌های باقی‌مانده این گروه هدفی برای حمله ندارند، در حسرت مردن به‌سر می‌برند.

خبرگزاری فرانسه در گزارشی از دره‌تنگی، ناحیه‌ای در استان میدان وردک که بیشتر ساکنان آنان حامیان و اعضای طالبان‌اند، نوشت انتحاری‌های جوان این روستا، از اینکه فرصت منفجر کردن خود در جنگ افغانستان را از دست داده‌اند، پشیمان‌اند. اسماعیل عاشق‌الله ۲۵ ساله، یکی از بمب‌گذاران انتحاری  آموزش‌دیده طالبان است. عاشق‌الله پیش از پیوستن به تیپ انتحاری، مدت هشت سال با طالبان علیه حکومت افغانستان و متحدان غربی آن، ازجمله آمریکا، جنگیده است.  

اما خروج نیروهای آمریکایی در اوت ۲۰۲۱ و سرنگونی حکومت افغانستان به این معنی بود که عاشق‌الله شانس خود برای انجام ماموریت‌های انتحاری را از دست داده است. 

او که به‌تازگی ازدواج کرده و سرمه به چشمانش کشیده است، می‌گوید: «وقتی مافوق‌هایم به من اطلاع دادند که باید به گردان انتحاری ملحق شوم، خوشحال شدم که خدا من را انتخاب کرده است. احساس خوشحالی زیادی کردم.» 

او گفت: «جهاد می‌کردم، اما مرا راضی نمی‌کرد. بنابراین فکر کردم باید عملیاتی را که می‌تواند قلب مسلمانان سراسر جهان و قلب مرا راضی کند، انجام دهم.» 

رهبران طالبان به جنگجویان خود گفته بودند که حملات انتحاری مرحله نهایی جهاد است، اما به‌جز نوجوانان که به تیپ انتحاری طالبان جذب شدند و به دستور رهبران این گروه خودشان را منفجر کردند، هیچ یک از رهبران و اعضای بزرگسال این گروه، عملیات انتحاری انجام نداده‌اند.

مایکل سمپل، استاد موسسه صلح و امنیت در دانشگاه کوئینز در ایرلند، معتقد است که رهبران کهنسال طالبان، نوجوانانی را که به این گروه جذب می‌شدند با این ایده که آنان خاص و از دیگر اعضای این گروه و همچنین بقیه افراد، متمایزند، به عملیات انتحاری تشویق می‌کردند.

دره‌تنگی دست‌کم ۲۲هزار نفر جمعیت دارد و در دوران حضور نیروهای ناتو به رهبری آمریکا، بیشتر تحت کنترل طالبان قرار داشت. این منطقه به‌دلیل موقعیت استراتژیک و فاصله ۷۰ کیلومتری تا کابل، هدف حملات هوایی نیروهای خارجی بود. نیروهای آمریکایی بین سال‌های ۲۰۰۹ تا ۲۰۱۱ در جست‌وجوی اعضای طالبان حملات مداوم شبانه در دره‌تنگی انجام می‌دادند.

عبدالوهاب سراج، یکی دیگر از داوطلبان انتحاری در دره‌تنگی، گفت: «ما هیچ سلاحی برای رقابت نداشتیم، بنابراین مناسب دیدیم که خود را به مواد منفجره مجهز کنیم و وارد مکان‌هایی شویم که کفار را پناه می‌دهند تا فک‌هایشان شکسته و استخوان‌هایشان به خاکستر تبدیل شود.» 

او افزود: «ما آن‌قدر دیوانه محبت خدا بودیم که زندگی برایمان اهمیتی نداشت... سعی می‌کردیم با شهادت هرچه زودتر به او نزدیک شویم.» 

طالبان ادعا می‌کنند که جنگجویان خارجی و نیروهای افغان هدف حملات جهادی بوده‌اند، اما غیرنظامیان، ازجمله زنان و کودکان بیشترین، درصد قربانیان این‌گونه حمله‌ها را تشکیل می‌دهند. 

براساس گزارش هیئت معاونت سازمان ملل متحد در افغانستان (یوناما)‌، ۱۴۹۹ غیرنظامی در سال ۲۰۱۹ درنتیجه حملات انتحاری طالبان کشته شدند.  

نیروهای انتحاری طالبان تنها با پوشیدن جلیقه‌های انتحاری به کاروان‌ نیروهای خارجی حمله می‌کردند.  

میر‌ اسلم امیری، ۶۰ ساله، در دهه ۱۹۸۰ علیه تهاجم شوروی در افغانستان جنگیده است. او ساکن دره‌تنگی است و با غرور زیاد از موفقیت پسر ۲۰ ساله‌اش، نجیب‌الله، به‌عنوان یک بمب‌گذار انتحاری صحبت می‌کند. 

امیری گفت: «وقتی او از مدرسه فارغ‌التحصیل شد، به او گفتم پسرم برو و جهاد را شروع کن... کفار کشور ما را اشغال کرده‌اند، پس تو باید اکنون جهاد کنی.» 

 وقتی خبر کشته‌شدن پسر میر اسلم رسید، او به همسرش آمنه گفت: «تبریک می‌گویم، پسرت شهید شد.» 

او ادعا کرد که هرگز پسرش را به اندازه روزی که برای اجرای ماموریتش در سال ۲۰۱۴ ترک کرد، خوشحال ندیده بود. 

آمنه که صورتش را پشت یک نقاب بلند سفید پنهان کرده بود، این حرف همسرش را تایید می‌کند: «فرزندم در این سن کم، کار بسیار شرافتمندانه‌ای انجام داد.»  

طالبان در اوت ۲۰۲۱ بر افغانستان مسلط شدند و از آن زمان تاکنون تلاش زیادی برای تطهیر عملکردشان (انفجار و انتحار) انجام داده‌اند و این تلاش‌ها همچنان ادامه دارد. با افزایش حملات مرگبار در پاکستان، برخی از انتحاری‌های طالبان افغان به طالبان پاکستانی پیوسته‌اند و همچنین نگرانی‌هایی وجود دارد که انتحاری‌های طالبان به سایر جریان‌های تروریستی، ازجمله داعش و القاعده، ملحق شوند.