در سال‌های اخیر، شمار صد ساله‌ها بیشتر شده است. در واقع، این گروه جمعیتی سریع‌ترین رشد را دارد و از دهه ۱۹۷۰ به این سو، تعدادشان هر دهه تقریبا دو برابر شده است.
طول عمر انسان و عوامل دخیل در عمر طولانی و زندگی سالم همواره موضوعی مورد توجه بوده است.
به گزارش لایو ساینس، اکنون پژوهشی جدید که در نشریه جروساینس (GeroScience) منتشر شده است، برخی نشانگرهای زیستی رایج در افرادی که بیش از ۹۰ سال عمر کرده‌اند آشکار می‌کند.
Read More
This section contains relevant reference points, placed in (Inner related node field)
در این تحقیق، پژوهشگران داده‌های ۴۴ هزار سوئدی ۶۴ تا ۹۹ ساله را بررسی کردند. از این تعداد، ۱۲۲۴ نفر (۲.۷ درصد) به ۱۰۰ سالگی رسیدند. حدود ۸۵ درصد این ۱۰۰ ساله‌ها زن بودند.
پژوهشگران ۱۲ نشانگر زیستی مرتبط با التهاب (اسید اوریک)، سوخت‌و‌ساز بدن (گلوکز و کلسترول)، عملکرد کبد و کلیه، و همین‌طور سوءتغذیه و کم‌خونی احتمالی را در نظر گرفتند.
یافته‌ها نشان داد کسانی که به صد سالگی رسیدند، از ۶۰ سالگی به بعد، میزان گلوکز، کراتینین و اسید اوریک پایین‌تری داشتند.
پژوهشگران همچنین دریافتند که به‌جز آلانین آمینوترانسفراز و آلبومین، ۱۰ نشانگر زیستی دیگر با احتمال رسیدن به سن ۱۰۰ سالگی ارتباط دارند.
بنا بر یافته‌های این پژوهش، افرادی که میزان آهن بدنشان پایین است کمتر احتمال دارد که به صد سالگی برسند. میزان بالاتر گلوکز، کراتینین، اسید اوریک و نشانگرهای عملکرد کبد نیز احتمال صد سالگی را کاهش می‌دهد.
با وجود این، دانشمندان می‌گویند یافته‌ها نشان نمی‌دهند کدام ژن‌ها و عوامل سبک زندگی در میزان این نشانگرهای زیستی نقش قطعی دارند. اما می‌توان عواملی مانند تغذیه و میزان مصرف نوشیدنی‌های الکلی را دخیل دانست.
