تهران و رهبران گروه‌های شبه‌نظامی وابسته به آن این اواخر روی کارزار رسانه‌ای مشترکی کار می‌کنند که هدف از آن تلاش برای نشان دادن «استقلال» شبه‌نظامیان در کشورهای منطقه است. پس از افزایش انتقاد از اظهارات اولیه حکومت ایران مبنی بر ایفا نکردن هیچ نقشی در عملیات اکتبر و نارضایتی رهبران حماس از فقدان حمایت تهران از آن‌ها در طول جنگ، رژیم ایران تصمیم گرفت نقش‌ها را تقسیم و با صدور بیانیه‌ها و اظهارات گوناگون، ایده مستقل بودن گروه‌های شبه‌نظامی را مطرح کند. دولت ایران به‌طور رسمی همچنان تاکید میکند در آنچه در جنوب لبنان، دریای سرخ، عراق و سوریه رخ می‌دهد، «هیچ نقشی» ندارد؛ در حالی که مقام‌های رده پایین جمهوری اسلامی تایید می‌کنند که ایران در تحولات اخیر در منطقه نقش مستقیمی دارد.
در بحبوحه این اظهارنظرهای ضدونقیض، تهران سه طرف را مخاطب قرار داد:
طرف اول، جامعه جهانی است؛ تهران به دلیل ترس از واکنشی که ممکن است قدرت‌های بزرگ غربی را به اجرای حمله وحشتناکی علیه ایران وادار کند، تصمیم گرفت «دخالت مستقیم» داشتن در رویدادهایی که در نقاط مختلف منطقه در حال اتفاق افتادن است، انکار کند.
طرف دوم محیطی است که «مقاومت» در آن شکل گرفته است. تهران تصمیم گرفت به ترویج نقش مستقیمش در این عملیات ادامه دهد تا ادعاهای دروغینش درباره «مقاومت» برملا نشود. اما در گام سوم، تهران برای خروج از این مخصمه، تصمیم گرفت اظهارات و ادعاهایش را با هم ترکیب و ترفند «مستقل» بودن گروه‌های شبه‌نظامی نیابتی‌اش را مطرح کند. سخنان اخیر حسن نصرالله، دبیرکل حزب‌الله لبنان، مبنی بر اینکه «در محور مقاومت هر گروه بر اساس اهداف راهبردی‌اش به صورت مستقل عمل میکند» هم تلاش نافرجام دیگری برای اثبات این ادعای واهی است که گویا گروه‌های شبه‌نظامی مستقل عمل می‌کنند.
Read More
This section contains relevant reference points, placed in (Inner related node field)
هرچند تهران می‌کوشد وانمود کند که در درگیری‌های منطقه «نقش مستقیمی» ندارد، ناامنی در دریای سرخ و اقدام‌های تهدیدآمیز شبه‌نظامیان حوثی در یمن، پرده از واقعیت اوضاع برمی‌دارد و ادعاهای تهران را تکذیب میکند.
از سوی دیگر، وزیر اطلاع‌رسانی دولت یمن با اشاره به نقش مستقیم ایران و ارتباط بین اقدام‌های گروه حوثی و تهران، افزود: «آنچه این شبه‌نظامیان به بهانه حمایت از غزه در دریای سرخ انجام می‌دهند، چیزی جز دستور ایران برای تسویه حساب بین تهران و جامعه جهانی نیست».
با توجه به ضرب‌المثل «آن که نان دهد، فرمان دهد»، هیچ فرد عاقلی نمی‌تواند باور کند که تهران این همه پول، سلاح و زمان روی شبه‌نظامیان سرمایه‌گذاری کند و در نهایت به آن‌ها آن‌قدر اجازه دهد که خود درباره مسائل مهم و راهبردی تصمیم بگیرند. بنابراین، مطرح کردن «مستقل بودن» ترفندی است که واقعیت اوضاع آن را رد میکند. علاوه بر حمایت مالی و آموزش نظامی، بیایید به انواع تسلیحات این شبه‌نظامیان و ارتباط آن‌ها با تهران نگاهی گذرا بیندازیم.
زرادخانه موشکی حوثی‌ها شامل موشک‌های بالیستیک «طوفان» است که اساسا موشک‌های «قدر» ایرانی‌اند، اما نام آن‌ها تغییر داده شده است. برد این موشک‌ها بین یک هزار و ۶۰۰ تا یک هزار و ۹۰۰ کیلومتر است. به گزارش خبرگزاری فرانسه، «این موشک‌ها حداقل در نسخه‌هایی که نمایش داده می‌شوند، نمی‌توانند به صورت دقیق به هدف اصابت کنند، اما توانایی رسیدن به اسرائیل را دارند. در سال ۲۰۱۶، ایران روی موشک‌های «قدر» آزمایش‌هایی انجام داد و این موشک‌ها توانستند تا اهدافی در فاصله یک هزار و ۴۰۰ کیلومتری برسند. باید یادآوری کنیم که چند هفته قبل از وقوع حمله حماس به اسرائیل، حوثی‌ها موشک‌های «طوفان» خود را به نمایش گذاشتند.
همچنین فیلم‌های منتشرشده از فرماندهان حزب‌الله لبنان که حوثی‌های یمن را آموزش نظامی می‌دهند و به آن‌ها نحوه استفاده از موشک و ساخت موشک و پهپادها را می‌آموزند، می‌تواند دلیل دیگری برای اثبات نقش رژیم ایران در تهدیدهای اخیر در منطقه باشد.
حوثی‌ها چندین نسخه از موشک‌های کروز قدس ایرانی را نیز در اختیار دارند که برد برخی از آن‌ها حدود یک هزار و ۶۵۰ کیلومتر است. در سال ۲۰۲۲، حوثی‌ها اعلام کردند که ابوظبی، پایتخت امارات متحده عربی، را با موشک‌های قدس۲ هدف قرار داده‌اند. در سال ۲۰۲۰، هم حوثی‌ها از موشک‌های قدس۲ برای هدف قرار دادن تاسیسات نفتی عربستان سعودی استفاده کردند.
در حالی که حوثی‌ها می‌گویند پهپادهایشان را به صورت «محلی» تولید می‌کنند و در رژه نظامی که سال ۲۰۲۱ در صنعا برپا شد، برخی از این پهپادها را به نمایش گذاشتند، اما زرادخانه موشکی حوثی‌ها شامل پهپادهای ایرانی شاهد۱۳۶ و صمد۳ است. به گفته منابع رسانه‌ای و کارشناسان حوثی، این نوع پهپاد می‌تواند ۱۸ کیلوگرم مواد منفجره حمل کند.
موارد یادشده نشان می‌دهند که شبه‌نظامیان حوثی هرگز مستقل عمل نمی‌کنند و هر صحبتی که درباره «استقلال تصمیم‌گیری» حوثی‌ها و سایر شبه‌نظامیان مطرح می‌شود، ترفندی برای جلوگیری از واکنش مستقیم جامعه جهانی علیه ایران است.
