سازمان ملل متحد در گزارشی که روز شنبه پنجم خرداد (۲۵ مه) منتشر شد، پیش‌بینی کرد که با تداوم محدودیت‌های طالبان برای تحصیل دختران، ازدواج اجباری در میان کودکان در افغانستان ۲۵ درصد افزایش خواهد یافت. 

بخش زنان سازمان ملل متحد در این گزارش هشدار داد که با وضع محدودیت برای تحصیل دختران، فرزندآوری زودهنگام نیز تا ۴۵ درصد افزایش خواهد یافت؛ آنچه می‌تواند احتمال مرگ‌و‌میر مادران را تا ۵۰ درصد افزایش دهد.  

این گزارش یادآوری می‌کند که افغانستان تنها کشور جهان است که در آن تحصیل بالاتر از مقطع ششم و نیز ورود به دانشگاه برای دختران ممنوع است. 

این گزارش می‌افزاید: «افغانستان به‌ بزرگ‌ترین کانون بحران حقوق زنان در جهان تبدیل است و زنان و دختران افغان به مراجع ملی و بین‌المللی دسترسی محدودی دارند.» 

با روی کار آمدن رژیم طالبان در اوت ۲۰۲۱، این گروه بر خلاف تعهداتش در جریان توافق با آمریکا، کشورهای غربی و همچنین جناح‌های افغان، محدودیت‌های شدیدی بر تحصیل و کار زنان وضع کرد و دخترانی که از رفتن به مدرسه و دانشگاه محروم شده‌اند، حالا در کنج انزوا شب‌ها و روزها را بدون امید به آینده‌ای روشن، پشت سر می‌گذارند.

ناامیدی از اینکه طالبان بار دیگر درهای مدارس و دانشگاه‌ها را به روی دختران باز کنند، باعث شده است برخی خانواده‌ها دخترانشان را به ازدواج تشویق کنند که در مواردی این ازدواج‌ها زیر سن و اجباری است.  

شکریه، ساکن استان هرات در غرب افغانستان، به ایندیپندنت فارسی گفت که سه دختر بالای ۱۵ سال در خانه دارد که بلاتکلیف‌اند و به همین دلیل تصمیم دارد آن‌ها را شوهر بدهند. او گفت: «من فکر می‌کنم طالبان دیگر هیچ‌وقت اجازه درس خواندن به دختران نمی‌‍دهند و دختران من هم روزبه‌روز بزرگ‌تر می‌شوند و خوب است که به خانه بخت بروند. اگر مدارس و دانشگاه‌ها باز بودند، من دخترانم را در این سن شوهر نمی‌دادم، اما حالا مجبورم.» 

برای شکریه هم مانند صدها هزار مادر دیگر، پرسش مهم این است که طالبان بر چه اساسی تحصیل دختران را ممنوع کرده‌اند؛ آن هم در حالی که در تمام کشورهای دیگر با اکثریت مسلمان، دختران اجازه درس خواندن دارند.  

از آنجا که شماری از فرماندهان و نیروهای طالبان به چندهمسری تمایل دارند، برخی خانواده‌ها هم از ترس اینکه افراد طالبان به خواستگاری دخترانشان بیایند، به ازدواج‌های زیر سن و اجباری تن می‌دهند.  

حلیمه یکی از زنان افغان است که دخترانش از رفتن به دانشگاه محروم شده‌اند. او به ایندیپندنت فارسی گفت که می‌خواهد هرچه زودتر دخترانش را عروس کند، تا خیالش از اینکه طالبان به خواستگاری دخترانش بیایند، راحت شود. او گفت: «من مادرم و از طالبان خیلی می‌ترسم. طالبان تفنگ دارند و ما نمی‌توانیم که جلو آن‌ها مقاومت کنیم. اگر خدای ناخواسته به خواستگاری دختران من بیایند، زندگی ما خراب خواهد شد. هیچ مادری دوست ندارد دخترش را به طالبان بدهد.» 

عاصی ۲۱ سال دارد. او که تا پیش از روی کار آمدن طالبان، دانشجوی حقوق یکی از دانشگاه‌های دولتی افغانستان بود، به ایندیپندنت فارسی گفت که خانواده‌اش او را برای ازدواج تحت فشار گذاشته‌اند: «مادر و پدرم خیلی اصرار می‌کنند که درخواست ازدواج پسر عمویم را قبول کنم، اما من دوست دارم که دانشگاهم را تمام کنم و اگر فرصت مساعد شود، در یکی از دانشگاه‌های معتبر در خارج از کشور تحصیل کنم.» 

او طالبان را گروهی می‌داند که آرزوهای میلیون‌ها دختر را با خاک یکسان کرده‌اند.  

طالبان در نیمه دوم دهه ۱۹۹۰ نیز در افغانستان حکومت کردند و در آن زمان هم تحصیل و کار را برای زنان را ممنوع کرده بودند. در آن زمان هم آمار ازدواج زیر سن و اجباری دختران در افغانستان بالا بود. با سرنگونی رژیم طالبان در حمله ائتلاف جهانی به افغانستان به رهبری آمریکا در سال ۲۰۰۱، فصلی جدید از رشد و شکوفایی دختران و زنان افغانستان آغاز شد و طی دو دهه حضور غرب در افغانستان، میلیون‌ها دختر به مدرسه و دانشگاه رفتند. اما تاریخ در افغانستان بار دیگر تکرار شد و بخش زیادی از زنان مجددا از کار و تحصیل محروم شدند.