سبک لباس پوشیدن فرانسوی‌ها منبع الهامی شناخته‌شده در دنیای مد است؛ بنابراین وقتی نشریه مد و زیبایی معتبر ووگ تصمیم گرفت مهمانی باشکوه سالانه‌اش را در پاریس برپا کند از مهمان‌ها خواست لباس «à la Française» یا به سبک فرانسوی بپوشند. نشریه تلگراف با بررسی سبک لباس مهمان‌ها به این موضوع پرداخت که آیا «سبک فرانسوی» با آن میزان شیک بودن که در ذهن بیشتر ماست همخوانی دارد یا نه.
با ادای احترام به لباس مخروطی ژان پل گوتیه (که کارا دلوین بریتانیایی پوشیده بود) و لباس سه رنگی که دایان فون فورستنبرگ به تن داشت مشخص شد که تصور ما از ظاهر «فرانسوی» با نحوه لباس پوشیدن فرانسوی‌ها بسیار متفاوت است.
یوژنی تروشو، یکی از اعضای ارشد نسخه فرانسوی ووگ، پیراهن راگبی سفید و سرمه‌ای و دامن کوتاه سفید پوشیده بود، صندل سیاه به پا داشت و گوشواره حلقه‌ای انداخته بود و سردبیر سابق ووگ فرانسوی، کارین روتفلد، پیراهن مشکی ساده از ریک اونز به تن داشت.
این فلسفه بخشی از «به زیبایی پیر شدن» زنان فرانسوی است. پنلوپه گلدستون، سردبیر مجله مد فرانسوی که در لندن کار می‌کند، می‌گوید: «بی سروصدا بودن با کاری نکردن بسیار متفاوت است. مادربزرگ من در ۹۲ سالگی هنوز هم شیک می‌پوشد و کیف‌دستی‌اش را با لباسش هماهنگ می‌کند، حتی اگر به‌ندرت از خانه خارج شود.»
مورگان سزالوری، طراح مد فرانسوی، هم می‌گوید: «مردم اغلب از من می‌پرسند راز رسیدن به سبک فرانسوی چیست؟ در نظر من، زن فرانسوی با نگرش و سبک طبیعی‌اش مشخص می‌شود: اغلب آرایش نمی‌کند، مدل موی نسبتا وحشی و به‌هم‌ریخته دارد و لباسش ترکیبی از تکه‌های قدیمی و طراحی مدرن است.»
با در نظر گرفتن این موضوع، عجیب نیست که فرانسه تعداد زیادی نماد مد بالای ۵۰ سال دارد؛ یک نمونه مشخص بریژیت مکرون بانوی اول ۷۱ ساله این کشور است. با اینکه او کمد لباسی از لویی ویتون دارد، سبک او با تئوری سزالوری مطابقت دارد. او با تکیه بر دامن‌های کوتاه (برای نشان دادن پاهای باریکش)، کت‌وشلوارهای شیک و تک‌رنگ، به طرز قابل‌توجهی ساده لباس می‌پوشد.
همچنین بازیگر ۶۱ ساله فیلیپین لروآ-بولیو، بازیگر امیلی در پاریس، که مانند شخصیتش در سریال به‌دلیل سبک ظریف و بی‌دردسرش شهرت دارد. درحالی‌که او روی فرش قرمز به نسخه موفق «لباس‌های سیاه یا سفید کوچک اسکیاپارلی یا سن لوران» پایبند است، هنگام استراحت به پوشیدن بافتنی‌هایی با رنگ خنثی و جین‌های شیک تمایل دارد.
همان‌طور که گلدستون توضیح می‌دهد، برای جلوگیری از ظاهری اغراق‌شده، ضروری است که پیش از ترک خانه، محاسبات لازم را انجام دهید: «مقصودم این نیست که ما آگاهانه کتاب قوانینی برای لباس پوشیدن داریم، اما معمولا از رویکرد «هرچه کمتر، بهتر» استفاده می‌کنیم. به قانون کوکو شانل فکر کنید «قبل از ترک خانه یک چیز را از ظاهرتان کم کنید». این کاری متعادل‌کننده است، مثلا وقتی پیراهن یا دامن کوتاه می‌پوشیم، سینه خود را چندان به نمایش نخواهیم گذاشت، تمایلی به پوشیدن بیش از دو تا سه رنگ مختلف هم‌زمان نداریم، یا اگر لباس‌هایی که از چیز خاصی طرفداری می‌کند می‌پوشیم، به یک قطعه چشمگیر بسنده می‌کنیم.»
آن-لور مور، مدیر خلاق مارک فرانسوی موسیو پغی (Musier Paris)، معتقد است: «همه‌چیز به تعادل برمی‌گردد. در طول تابستان، هرچه کمتر بهتر. من همچنین دوست دارم سبک‌ها را با هم ترکیب کنم؛ مثلا اگر شلوارک ورزشی می‌پوشم، کفش‌های بالرین زنانه و گوشواره‌های مروارید اضافه می‌کنم، همه چیز به تعادل برمی‌گردد. فکر می‌کنم بیشتر به نگرش مربوط می‌شود تا سبک واقعی. مربوط به روشی است که شما لباس می‌پوشید.»
گلدستون برای کسانی که می‌خواهند بیشتر «فرانسوی» به نظر برسند چه توصیه‌‌ای دارد؟
او می‌گوید: «فکر می‌کنم سبک فرانسوی عموما در قیاس با سبک بریتانیایی کمتر خودنمایی می‌کند، به‌جای اینکه به‌شدت به مد بپردازد، بر اصول اولیه بی‌زمان و جاودانه با قطعات خاص تمرکز می‌کند؛ بنابراین برای اینکه «فرانسوی‌تر» به نظر برسید، باید روی یک کمد کپسولی (مجموعه‌ای مختصر از لباس‌های پایه) سرمایه‌گذاری کنید: شلوار جین گشاد فاق بلند، شلوارک جین، یک پیراهن سفید سایز بزرگ (ترجیحا مردانه)، یک تاپ برتون یا راه‌راه، یک پیراهن مشکی کاملا اندازه، یک پیراهن بندی (اسلیپ) گل‌دار، صندل کنفی، یک کیف حصیری و عینک آفتابی چشم‌گربه‌ای.»
با همه این‌ها، سزالوری فلسفه نهایی سبک فرانسوی را به‌اختصار بیان کرده است: «پیش از هر چیز مهم این است که در لباسی که می‌پوشید احساس راحتی داشته باشید. اینکه بتوانید آزادانه حرکت کنید و بدانید چه چیزی برای شما مناسب است باعث می‌شود احساسی خوشایند داشته باشید.»
