در حالی که مدیران شهرداری تهران به‌تناوب ادعای «مناسب‌سازی فضاهای عمومی» برای افراد دارای معلولیت را مطرح می‌کنند، گزارش‌های میدانی نشان می‌دهد که مراکز ورزشی سطح شهر تهران نابینایان را راه نمی‌دهند و تنها به این شرط آنان را ثبت‌نام می‌کنند که همراه داشته باشند.
این شرط باعث می‌شود هزینه ورزش برای نابینایان دو برابر دیگران باشد؛ زیرا آنها مجبورند هزینه ثبت‌نام دو نفر را پرداخت کنند.
محدودیت ورود افراد نابینا به ورزشگاه‌ها به مجموعه‌های خصوصی محدود نیست و ورزشگاه‌های تحت پوشش شهرداری تهران را هم شامل می‌شود.
خبرگزاری خبرآنلاین روز پنجشنبه پانزدهم شهریور در گزارشی با عنوان «ماجرای یک محدودیت باورنکردنی» به این موضوع پرداخت و از قول یک ورزشکار نابینا نوشت: «حتی افراد نابینایی را که در رقابت‌های ورزشی مدال آورده‌اند و در سطح کشور شناخته شده‌اند، به مراکز ورزشی راه نمی‌دهند، مگر اینکه همراه داشته باشند.»
Read More
This section contains relevant reference points, placed in (Inner related node field)
این ورزشکار نابینا الزام داشتن همراه برای نابینایان در مراکز ورزشی را «غیرعادلانه» و «تحمیل هزینه دوبرابری» خواند و افزود که بسیاری از افراد دارای معلولیت به دلیل ناتوانی در تامین این هزینه دوبرابری، از ورزش کردن منصرف می‌شوند.
ورزشکار نابینای دیگری به نام مریم نیز گفت که به همراه یکی از دوستانش به چندین باشگاه ورزشی مراجعه کرده است اما هیچ‌کدام او را ثبت‌نام نکرده‌اند و گفته‌اند که «مسئولیت شما را قبول نمی‌کنیم». حتی وقتی مریم به مسئولان باشگاه‌ها گفت که حاضر است مربی خصوصی بگیرد، بازهم قبول نکردند و گفتند: «تعداد نفرات و دستگاه‌ها زیاد است و ممکن است آسیب ببینی.»
آنها به مریم نیز مانند دیگر افراد نابینا گفتند که تنها در صورتی ثبت‌نام می‌شود که در همه جلسات یک فرد بینا او را همراهی کند و تمام‌مدت هم چشم از او برندارد.
مریم بهره‌مندی از امکانات جامعه را حق شهروندی خود می‌داند و می‌پرسد که چرا باید این حق از او دریغ شود.
حسین عامری، یکی دیگر از ورزشکاران نابینا، نیز به نبود امکانات مناسب برای ورزشکاران در تهران اشاره کرد و گفت که در هر محله تهران چندین باشگاه بدنسازی وجود دارد اما نابینایان و معلولان تقریبا از امکانات هیچ‌کدام از آنها نمی‌توانند استفاده کنند. این تازه وضعیت تهران است و سایر شهرها به مراتب وضعیت بدتری دارند.
محدثه احمدی، ورزشکار نابینایی که تجربه ثبت‌نام در یکی از باشگاه‌های ورزشی را دارد، نیز گفت: «باشگاه‌های ورزشی ما را ثبت‌نام نمی‌کنند اما یک بار هم که یک جا پذیرش شدم، فردی که با من کار می‌کرد عملا اجازه نمی‌داد من از جایم تکان بخورم و تاکید داشت برنامه ورزشی مرا مورد به مورد بگوید، ولی چون با سایر ورزشکاران هم کار می‌کرد، بعد از هر تمرین گاه ۱۰ دقیقه طول می‌کشید تا دوباره به من سر بزند و بدن من در این مدت سرد و ورزش برایم بی‌فایده می‌شد.»
الزام داشتن همراه برای ورزشکاران نابینا حقوق شهروندی آنان را تضییع می‌کند و استقلال فردی آنان را زیر سوال می‌برد؛ با این حال گزارش‌های میدانی آشکار می‌کند که نه‌تنها باشگاه‌های خصوصی بلکه باشگاه‌های ورزشی زیرمجموعه شهرداری تهران نیز از پذیرش افراد معلول و نابینا خودداری می‌کنند تا در صورت بروز حوادث احتمالی دچار مشکل نشوند و مجبور نباشند مربی مخصوص افراد معلول و نابینا استخدام کنند.
علیرضا زاکانی، شهردار تهران، تابستان گذشته ادعای افزایش ۱۷۵ درصدی بودجه معلولان در شهرداری تهران را مطرح کرد و مدعی شد که ۷۵ درصد فضاهای شهری، معابر و پارک‌ها برای معلولان «مناسب‌سازی» شده‌اند. او در ادامه ادعاهایش نیز افزود که بیش از چهار هزار و ۳۵۰ فرد دارای معلولیت از امکانات شهرداری تهران استفاده می‌کنند.
محرومیت نابینایان و افراد دارای معلولیت از امکانات ورزشی به شهر تهران محدود نیست و در دیگر شهرهای نیز وجود دارد. پیش‌تر اردشیر نظری، رئیس هیئت نابینایان و کم‌بینایان استان کرمانشاه به خبرگزاری ایسنا گفته بود که در این استان، حتی یک سانتی‌متر فضای اختصاصی هم برای ورزش نابینایان وجود ندارد. به گفته او، مسئولان ورزش و جوانان استان بارها وعده داده‌اند که یک سالن به ورزشکاران نابینا اختصاص می‌دهند اما به وعده‌شان عمل نکردند.
محمدرضا مظلومی، رئیس فدراسیون ورزش‌های نابینایان و کم‌بینایان، نیز دی‌ماه گذشته خبر داد که دست‌کم ۲۰ استان ایران سالن ورزشی مخصوص نابینایان و کم‌بینایان ندارند.
