بحران کمبود تجهیزات مصرفی پزشکی در ایران همچنان جان بسیاری از مردم را به خطر می‌اندازد و موجب مرگ تعداد زیادی از بیماران می‌شود؛ وضعیتی که دائم هم بحرانی‌تر می‌شود و مدیران وزارت بهداشت و درمان ایران عامل اصلی آن را کمبود شدید بودجه و ارز معرفی می‌کنند.

خرداد ۱۴۰۳ بود که دولت سیزدهم تصمیم گرفت به دلیل ناترازی بودجه و افزایش قیمت ارز، اولویت‌های تخصیص ارز را تغییر بدهد. به همین دلیل قیمت برخی اقلام پزشکی مهم مانند «استنت»، «شالدون»، پروتز زانو و... چند برابر شد و به کمیاب شدن این تجهیزات انجامید.

روزنامه شرق در شماره روز چهارشنبه ۱۸ مهر به این بحران پرداخت و نوشت: «آدم‌هایی که از راه‌های دور و نزدیک به تهران آمده‌اند، خیال می‌کنند بیمارستان‌های پایتخت آن‌قدر مجهزند که بیماران نیمه‌‌جان را از مرگ برهانند، اما قلب آدم‌های زیادی در میان بهت و ناباوری نزدیکانشان می‌ایستد؛ در بیمارستان‌های پایتخت و زیر دستان ماهرترین متخصصان. سرنخ ماجرا را که بگیری، به گرفتاری تمام‌نشدنی فروش نفت و کمبود ارز و سقوط ریال و بخشنامه‌های یک‌شبه می‌رسی و تجهیزات پزشکی که در گمرک رسوب کرده‌اند. به بازار سیاه و نبض‌هایی که هر لحظه ضعیف‌تر می‌شوند و زمان طلایی زندگی که برای بسیاری از بیماران به ثانیه‌ها بند است.»

در بخشی از این گزارش، به سرنوشت یک کودک زابلی به نام جنید اشاره شده است که از بدو تولد با ناهنجاری قلبی مواجه بود و به تهران منتقل شد تا با جراحی، در شریان آئورت او «استنت» قرار گیرد؛ یک لوله فلزی که قیمت آن تنها طی چند ماه «نزدیک به ۱۰ برابر» شده و حالا در ایران کمیاب است. به همین دلیل سه پزشک نیکوکار توافق کردند هر کدام ۱۰۰ میلیون تومان کمک مالی کنند تا این کودک در بیمارستانی خصوصی جراحی شود، اما در نهایت استنت موردنظر به‌موقع به بیمارستان نرسید و قلب جنید برای همیشه از کار ایستاد. خانواده زابلی هم مبلغ اهدایی برای هزینه بیمارستان را به حساب سه پزشک برگرداندند.

محمدرضا ظفرقندی، وزیر بهداشت و درمان در دولت مسعود پزشکیان، هم روز ۲۴ شهریور با اعتراف به بحران کمبود تجهیزات پزشکی حیاتی در ایران گفته بود: «چندی پیش یکی از زنان نماینده مجلس که چندین دوره در مجلس حضور داشت، به دلیل نارسایی کلیه به بنده مراجعه کرد و لازم بود تا برای دیالیز ایشان پرمیکت بگذاریم، اما وسیله پرمیکت موجود نبود و او چهار ساعت در اتاق عمل معطل ماند. اگر همین اتفاق برای یک بیمار قلبی بیفتد، بیمار را از دست می‌دهیم.»

او سپس با اشاره به کاهش خطرآفرین سهم سلامت از تولید ناخالص ملی ایران افزود: «امروز جلو در وزارت بهداشت جوانی نشسته بر صندلی چرخدار ملاقات کردم که مشکل دارو داشت. چنین صحنه‌هایی برای جامعه سلامت ما دردناک است و باید برای رفع این مشکلات، دست به دست هم دهیم.»

اکنون سعید طباطبایی، متخصص جراحی استخوان و مفاصل، به روزنامه شرق می‌گوید‌ کمبود تجهیزات مصرفی پزشکی در ایران بسیاری از بیماران را گرفتار و سرگردان کرده است: «مثلا پروتز زانو کمیاب شده و قیمت آن ظرف چند ماه از پنج میلیون تومان به ۵۰ میلیون تومان رسیده است. حالا بسیاری از بیماران ناچارند با دردهای مفصلی شدید بسازند.»

همکاران این پزشک هم از کمبود تجهیزات برای جراحی لاپاروسکوپی خبر می‌‌دهند و می‌گویند با تغییر نرخ ارز واردات، تجهیزات پزشکی در انبارهای گمرک ایران رسوب کرده‌اند. محمدرضا هاشمیان، فوق‌تخصص آی‌سی‌یو، توضیح می‌دهد: «کمبود تجهیزات حیاتی در بیمارستان‌ها وضعیت آشفته‌ای ایجاد کرده و برخی اقلامی که برای رساندن سرم‌های خاص به بیماران بدحال استفاده می‌شوند، نایاب شده است یا شالدون‌های باکیفیت در بازار وجود ندارد و بیماران با عارضه‌های متعدد مواجه می‌شوند.»

شالدون‌ لوله‌ پلاستیکی نرمی است که از طریق پوست در یک رگ مرکزی در ناحیه گردن یا کشاله ران قرار می‌گیرند.

هاشمیان افزود: «بیشتر از یک ماه از شروع به کار وزیر جدید بهداشت می‌گذرد، اما معاونان او هنوز مشخص نشده‌ و بسیاری از تصمیم‌گیری‌های مهم که به زندگی و مرگ بیماران مربوط است، بلاتکلیف مانده‌اند. وزارت بهداشت قبلا اشاره کرده بود که بازار دارو و تجهیزات پزشکی مافیا دارد، اما چرا این مافیا شناسایی و مهار نمی‌شود؟ حالا با یک شماره تلفن می‌شود تجهیزات حیاتی بیماران را پیدا کرد، اما دیر و گران و هیچ‌کس جوابگوی آدم‌هایی نیست که جان عزیزانشان قربانی این گرانی و تاخیر است.»