با آغاز تحقیق در مورد مرگبارترین سانحه هوایی که در کره جنوبی رخ داده است، کارشناسان این سوال را مطرح کرده‌اند آیا برخورد با پرنده می‌توانست باعث نقص در ارابه فرود هواپیما شود.

یکشنبه صبح، پس از تلاش ناموفق برای فرود اضطراری هواپیما در فرودگاه بین‌المللی ماون کره جنوبی، به‌جز دو نفر، تمام ۱۸۱ سرنشین پرواز ۷سی۲۲۱۶ هواپیمایی «ججو ایر» جان خود را از دست دادند. مبدا این هواپیما بانکوک، پایتخت تایلند، و حامل ده‌ها مسافر تعطیلات کریسمس بود.

بین مسافران، پنج کودک زیر ۱۰ سال، از جمله یک کودک سه ساله، نیز حضور داشتند.

ویدیو وحشتناک منتشرشده نشان می‌داد که هواپیما روی باند فرودگاه سر می‌خورد، و سپس با دیواری آجری برخورد می‌کند و شعله‌ور می‌شود. فقط دو نفر زنده ماندند که از خدمه بودند و در قسمت انتهایی هواپیما نشسته بودند.

این اتفاق به بالاترین شمار تلفات ناشی از سانحه هواپیما در تاریخ کره جنوبی منجر شد، کشوری که در دو دهه گذشته سابقه‌ای قوی در ایمنی پرواز داشته است.

جفری توماس، سردبیر ایرلاین نیوز، گفت: «چرا ماشین‌های آتش‌نشانی کف روی باند نریختند؟ چرا هنگام نشستن هواپیما در محل حضور نداشتند؟ چرا هواپیما در قسمت پایین باند فرود آمد؟ و چرا در انتهای باند یک دیوار آجری وجود داشت؟»

مقام‌های کره جنوبی اعلام کردند که در حال بررسی علت این سانحه‌اند، از جمله احتمال برخورد پرنده، زیرا مشخص شده است که ماموران مراقبت پرواز سه دقیقه پیش از برخورد هواپیما با باند، در مورد خطر تصادم به خلبانان هشدار داده بودند. یک دقیقه پس از این هشدار، خلبانان کدواژه اضطراری درخواست کمک (مِی‌دِی) را ارسال کردند.

به گزارش رسانه‌های محلی، یکی از مسافران این پرواز پیامکی به یکی از اعضای خانواده‌اش فرستاده و گفته بود یک پرنده «در بال گیر کرده است» و هواپیما نمی‌تواند به زمین بنشیند. این مسافر سپس نوشت: «آیا باید آخرین حرف‌هایم را بزنم؟»

طبق قوانین جهانی هوانوردی، کره جنوبی مسئولیت هدایت تحقیق مدنی در مورد این سانحه را بر عهده خواهد داشت و هیئت ملی ایمنی حمل‌و‌نقل آمریکا، محلی که این هواپیما طراحی و ساخته شده است، خودبه‌خود در این تحقیق دخیل خواهد بود. ججو ایر ادعا کرده است که این سانحه ناشی از «هیچ مشکلی در تعمیر و نگهداری» نبوده است.

بنا بر اعلام وزارت ترابری کره جنوبی، دستگاه ثبت داده‌های پرواز در ساعت ۱۱:۳۰ به وقتی محلی (۰۲:۳۰ به وقت گرینویچ)، حدود دو و‌ نیم ساعت پس از سانحه، پیدا شد و دستگاه ضبط صدای کابین خلبان نیز ساعت ۱۴:۲۴ یافته شد.

با این حال، بازرسان بعدا به خبرگزاری یونهاپ کره جنوبی گفتند که دستگاه ضبط صدا آسیب دیده و در نتیجه، ممکن است رمزگشایی تا یک ماه طول بکشد.

توماس دستگاه ثبت داده‌های پرواز را «ضربان قلب هواپیما» توصیف کرد که باید سرنخ‌هایی در مورد چگونگی وقوع این سانحه ارائه دهد. احتمالا چندین دلیل برای این سانحه وجود دارد.

با وجود این، کارشناسان گفتند بعید به نظر می‌رسد که برخورد پرنده تنها علت بروز نقص در ارابه فرود هواپیما باشد.

توماس گفت: «برخورد پرنده اتفاقی غیرمعمول نیست، بروز مشکل در ارابه فرود نیز غیرمعمول نیست. برخورد پرنده بسیار بیشتر اتفاق می‌افتد، اما معمولا به‌تنهایی باعث خرابی هواپیما نمی‌شود.»

جفری دل، کارشناس ایمنی خطوط هوایی استرالیا، گفت: «من هرگز ندیده‌ام که برخورد پرنده مانع باز شدن ارابه فرود شود.»

دل افزود برخورد پرنده می‌توانست روی موتورهای سی‌اف‌ام اینترنشنال تاثیر بگذارد، البته اگر یک دسته پرنده به داخل آن‌ها کشیده می‌شد، اما این اتفاق باعث خاموشی فوری موتورها نمی‌شد و به خلبانان مقداری وقت برای مدیریت وضعیت می‌داد.

کارشناسان همچنین این سوال را مطرح کردند که چرا خلبانان برخلاف آنچه هنگام سینه‌نشینی اضطراری [فرود با ارابه بسته یا نیمه‌باز] متعارف است، زمان کافی برای کاهش سرعت نداشتند.

توماس گفت معمولا در سینه‌نشینی، «روی موتورها فرود می‌آیید و حرکتی پرتکان خواهید داشت».

او افزود: «شما با حداقل سوخت می‌آیید، خودروهای آتش‌نشانی در محل حضور دارند، باند را با کف پوشانده‌اند و در دورترین نقطه باند فرود می‌آیید و معمولا به وضعیت خوب ختم می‌شود.»

جو جونگ‌ـ‌وان، معاون وزیر ترابری، با رد نگرانی‌ها در مورد استفاده از دیوار آجری به‌عنوان اقدام ایمنی، گفت هر دو سر باند «پیش از رسیدن به دیوار بیرونی دارای محدوده‌های ایمنی با مناطق حائل سبز» است.

او در ادامه افزود که فرودگاه «طبق دستورالعمل‌های استاندارد ایمنی هوانوردی» طراحی شده است، «حتی اگر دیوار نزدیک‌تر از آنچه واقعا هست به نظر برسد».

بنا بر اعلام وزارت ترابری، کاپیتان پرواز از سال ۲۰۱۹ در این رتبه کار می‌کرد و ۶۸۲۳ ساعت پرواز ثبت کرده بود. کمک‌خلبان از سال ۲۰۲۳ در این رتبه کار می‌کرد و حدود ۱۶۵۰ ساعت پرواز ثبت کرده بود.

مدل هواپیمای بویینگ این سانحه ۸۰۰-۷۳۷ بود، که یکی از پرکاربردترین هواپیماهای مسافربری جهان با سابقه‌ ایمنی عموما قوی است و مدت‌ها پیش از مدل مکس (MAX-737) که در بحران ایمنی اخیر بویینگ نقش داشت، طراحی و ساخته شده است.