دمی مور هرگز فکر نمی‌کرد چنین اتفاقی بیفتد. زمانی که نامزدهای اسکار ۲۰۲۵ صبح جمعه ۲۴ ژانویه اعلام شدند، این بازیگر ۶۲ ساله برای اولین بار در طول پنج دهه فعالیت در این حرفه، خود را میان نامزدهای بهترین بازیگر نقش اول زن دید.

او در بیانیه‌ای گفت: «نامزدی اسکار افتخاری فوق‌العاده است و این چند ماه اخیر فراتر از دورترین تصوراتم بوده است. واقعا هیچ واژه‌ای نمی‌تواند حق مطلب را در بیان شادی و قدردانی بی‌پایان من برای این تقدیر ادا کند. نه فقط برای من بلکه برای آنچه این فیلم ارائه می‌کند.» 

بازی مور در فیلم «ماده» (The Substance) به کارگردانی کورالی فارژا، در نقش ستاره‌ای رو به افول که در پی بازگشت به دوران جوانی‌اش به هر قیمتی است، بهترین نقدهای دوران فعالیت حرفه‌ای مور را برایش به ارمغان آورده است. اما او وقتی برای اولین بار فیلم‌نامه این اثر خشن و تحریک‌آمیز در ژانر وحشت جسمی را می‌خواند، هیچ‌گاه تصور نمی‌کرد که «بخت اسکار» باشد. او سال گذشته در مصاحبه‌ای به ایندیپندنت گفت: «روی کاغذ، این فیلم می‌توانست فاجعه باشد.» مور در آن مقطع زمانی از حرفه‌اش، به این باور رسیده بود که کسب تحسین بالاترین سطوح هالیوود خارج از دسترس او است.

مور پیش‌تر در ماه جاری، هنگامی که برای دریافت جایزه گلدن گلوب، اولین افتخار بزرگ دوران حرفه‌ای‌اش، روی صحنه رفت، گفت: «سی سال پیش، تهیه‌کننده‌ای به من گفت که بازیگر فیلم‌های پاپ‌کورنی [گیشه‌ای عامه‌پسند] هستم. آن زمان، این‌طور تعبیر کردم که این [جوایز] چیزی نیست که من اجازه کسبش را داشته باشم؛ من فقط می‌توانم در فیلم‌هایی بازی کنم که موفق و پرفروش باشند، اما نمی‌توانم مورد تقدیر قرار بگیرم. و من این حرف را پذیرفتم و به آن باور پیدا کردم.»

مور که بزرگ‌شده رازول در نیومکزیکو است، ابتدا در سال ۱۹۸۲ با بازی در نقش ستاره سریال «بیمارستان عمومی» (General Hospital) و سپس، با حضور در مجموعه‌ای از فیلم‌ها در کنار گروه بازیگران جوان موسوم به «برت پک» در دهه ۱۹۸۰، از جمله «آتش سنت المو» (St Elmo's Fire) و «درباره دیشب‌...» (About Last Night) در نقش مقابل راب لو، به شهرت رسید. تا سال ۱۹۹۰، او به لطف بازی در فیلم عاشقانه ماوراءالطبیعی «روح» (Ghost)، که پرفروش‌ترین فیلم سال شد، جایگاهش به‌عنوان یکی از پردرآمدترین ستاره‌های صنعت سینما را تثبیت کرده بود. مسیر موفقیت او با فیلم‌هایی مانند «چند مرد خوب» (A Few Good Men)، «پیشنهاد بی‌شرمانه» (Indecent Proposal) و «افشاگری» (Disclosure) ادامه پیدا کرد؛ و در سال ۱۹۹۶، با دریافت دستمزد بی‌سابقه ۱۲.۵ میلیون دلاری برای نقش‌آفرینی در کمدی جنایی «استریپ‌تیز» (Striptease)، به پردرآمدترین بازیگر زن تاریخ سینما تبدیل شد.

با وجود تمام موفقیت‌ها، برچسب «بازیگر فیلم‌های پاپ‌کورنی» همچنان رهایش نمی‌کرد، و به گفته خودش در مراسم گلدن گلوب، «به‌مرور زمان مرا از درون خورد». او به پدیده فرهنگ عامه تبدیل شده بود؛ با یک ستاره دیگر گیشه، بروس ویلیس، ازدواج کرد و در سال ۱۹۹۱ روی جلد پرحاشیه مجله «ونیتی فر» (Vanity Fair) ظاهر شد، در حالی که برهنه و هفت ماهه باردار بود. با این حال، به این باور رسیده بود که هرگز برای هنرش واقعا پذیرفته یا تکریم نخواهد شد. تا پایان آن دهه، با بازی در فیلم‌هایی مانند «نامه سرخ» (The Scarlet Letter) و «جی‌آی جین» (GI Jane) که با استقبال ضعیفی از تماشاگران و منتقدان مواجه شد، به نظر می‌رسید که ستاره او رو به افول باشد.

دمی مور در کتاب خاطرات پرفروشش «ظاهر و باطن» (Inside Out) که در سال ۲۰۱۹ منتشر شد، درباره فرازونشیب‌ مسیر طولانی‌اش به سوی خویشتن‌پذیری تامل کرده است. او نوشته است: «من به این‌جا رسیدم چون به همه این‌‌ها نیاز داشتم تا به کسی که اکنون هستم تبدیل شوم. تمام عمر به تصورهای اشتباه درباره خودم چسبیده بودم: اینکه من ارزشمند نیستم، اینکه لیاقت جایگاهی خوب را ندارم، چه در رابطه‌ای عاشقانه که طبق ملاک و خواسته خودم باشد، چه در فیلمی عالی با بازیگرانی که برایشان احترام قائلم و می‌دانند دارند چه می‌کنند. روایتی که باور داشتم این بود که من نالایق و آلوده‌ام.و این حقیقت نداشت.»

در فیلم «ماده»، مور ثابت می‌کند که چقدر آن روایت اشتباه بوده است. در حالی که صحنه‌های وحشتناک‌تر و جلوه‌های ویژه «افراطی» این فیلم تیتر خبرها شده‌اند، یکی از تاثیرگذارترین و قدرتمندترین صحنه‌های فیلم مور را به‌سادگی مقابل آینه نشان می‌دهد که آرایش می‌کند و آرایشش را پاک می‌کند و دوباره آرایش می‌کند، در حالی که مدام ناامیدتر و پریشان‌تر می‌شود. بازی مور فراموش‌نشدنی و بی‌پروا است که انبوهی از احساسات پیچیده و تنش‌آلود را منتقل می‌کند، بدون اینکه لازم باشد کلمه‌ای به زبان بیاورد. این کار بازیگری است که نزدیک به نیم‌قرن دست‌کم گرفته شده بود و اکنون خواستار آن است که جدی گرفته شود.