در گرماگرم هشدارهای پزشکان در سرتاسر آمریکا درباره خطر ویروس کرونا علیه زندانیان، هزاران پزشک و کادر بهداشت و درمان در نامه‌ای سرگشاده خواستار آن شده‌اند که مسئولان مهاجرت، افراد و خانواده‌های مرتبط با جرائم مهاجرتی را از بازداشتگاه‌ها آزاد کنند. 

این نامه که در زمان ارائه به امضای سه هزار نفر رسیده، خطاب به مدیر تشکیلات مهاجرت آمریکا و مجریان و ماموران گمرک نوشته شده است. پزشکان امضاکننده این نامه از اداره گمرک تقاضا کرده‌اند که «همزمان با فرایند رسیدگی به پرونده‌ها، افراد و خانواده‌ها را از بازداشتگاه‌های مربوط به مهاجرت آزاد کنند تا از انتشار کووید-۱۹ جلوگیری شده و آسیب‌های شیوع آن کاهش یابد.

آنان نوشته‌اند «بازداشتگاه‌ها برای کنترل حداکثری جمعیت بازداشت‌شدگان است و نه مهار سرایت بیماری یا ارائه کارآمد بهداشت به آنان.»
«بازداشتگاه‌ها برای کنترل جمعیت بازداشت‌شدگان است و نه مهار سرایت بیماری به آنان.»

نامه فوق همچنین می‌گوید «ما قویا به اداره گمرک آمریکا پیشنهاد می‌کنیم تا راه‌های جایگزینی را برای بازداشت‌شدگان در نظر بگیرند تا از تجمع بیش از حد در زندان‌ها جلوگیری شود. افراد و خانواده‌ها، به ویژه افراد بیمار و آسیب‌پذیر، سالمندان، زنان باردار، مبتلایان به بیماری‌های جدی روانی، و دیگرانی که در خطرهای دیگر قرار دارند، همزمان با رسیدگی به پرونده‌هایشان و برای کاهش آسیب ناشی از انتشار کووید-۱۹ و جلوگیری از خطر مرگ، آزاد شوند.» 

مراکز بازداشت گمرک آمریکا نه تنها به دلیل افرادی که بازداشت و نگهداری می‌کند، بلکه به دلیل شرایط نگهداری آنان که عمدتا سختگیرانه و در فضاهای کوچک و پرجمعیت است، مورد انتقاد قرار گرفته است. آنگونه که پزشکان در نامه سرگشاده خود نوشته‌اند، این دقیقا همان شرایط مساعد برای انتشار یک بیماری مسری است.

وجود پرونده‌های فراوان مهاجرت در صف انتظار رسیدگی و افراد بسیاری که در بازداشتگاه‌ها در انتظار جلسات رسیدگی به پرونده‌هایشان هستند، به معنی این است که با ازدحام بیش از حد افراد در این مراکز، اوضاع رو به وخامت می‌رود. 

پزشک ارشد ریکرز آیلند، زندان عمده شهر نیویورک نیز طی درخواستی مشابه از قضات و دادستان‌های این شهر خواسته است تا هر جا که امکانش وجود دارد و در حفاظت از جان زندانیان در مقابل ویروس، زندانیان را آزاد کنند. 

او نوشته است: «رفاه و آسایشی که به شما امکان حفاظت و مراقبت از خودتان را می‌دهد، در عین حال شما را در قبال کسانی که بازداشت کرده‌اید، موظف و مسئول می‌کند.»

او گفت: «ما قادر به تغییر ماهیت بنیادین زندان نیستیم. نمی‌توانیم بین ده‌ها پیرمرد ساکن در یک خوابگاه که از یک حمام استفاده می کنند، فاصله اجتماعی ایجاد کنیم. کشتی تفریحی به ذهنتان بیاید که هر روز مسافران بیشتری را سوار می‌کند. طوفان در راه است و می‌دانم که وقتی جان اولین بیمارم را بگیرد چه خواهم کرد. شما چه خواهید کرد؟ به شما گفته‌ایم که چه کسانی در خطرند. لطفا به هر کسی که می‌توانید اجازه بدهید برود.»

نیویورک اولین شهر عمده در آمریکا نیست که گام‌هایی این چنین برمی‌دارد. لس‌آنجلس حدود ۶۰۰ نفر را از بازداشتگاه‌های مربوط به جرائم خرد و غیرخشونت‌آمیز آزاد کرده و به ماموران پلیس آموزش داده تا مگر در موارد مطلقا ضروری از بازداشت افراد خودداری کنند. شمار بازداشت‌ شدگان کاهش چشمگیری یافته است. 

 در جاهای دیگر، نابرابری میان زندانیان و مسئولان کماکان وجود دارد. همانطور که پزشک زندان ریکررز آیلند نوشت:‌ «رفاه و آسایشی که به شما امکان حفاظت و مراقبت از خودتان را می‌دهد، در عین حال شما را در قبال کسانی که بازداشت کرده‌اید، موظف و مسئول می‌کند.»

او گفت: «نباید آنان را در دستان خطر رها کنید.»