در اکثریت کشور‌های جهان، مباحث، جدل‌ها و حتی تنش‌های سیاسی به کمترین میزان خود رسیده است. تمامی مباحث جدی در حال حاضر در جهان تنها روی ویروس کرونا و روش‌های مبارزه با این همه‌گیری مرگ‌آور متمرکز شده است. حتی بسیاری از جنگ‌های داخلی نیز در نقاط مختلف جهان فروکش کرده است. در تعدادی از چنان کشور‌هایی رسما آتش‌بس اعلام شده است و در تعدادی دیگر نیز بدون اعلام رسمی، درگیری‌ها خوابیده است. سرخط‌های تمامی رسانه‌های مهم جهان در مورد ویروس کرونا است. اما در همین وضعیت در افغانستان، پرداختن به خطر کرونا در رتبه دوم و حتی سوم قرار دارد. 

طالبان، بر خلاف تمامی ارزش‌های انسانی، در بحبوحه بحران تهاجم کرونا به همه کشور‌های جهان، همچنان به حملات تروریستی خود علیه دولت و مردم افغانستاان ادامه می‌دهند. طالبان حتی درخواست مجامع بین‌المللی و کشور‌های همسایه را که خواهان آتش‌بس یا کاهش خشونت‌ها در افغانستان شده‌اند، نپذیرفته‌اند و تنها گفته‌اند که در صورت افزایش موارد ابتلا به کرونا در مناطق تحت کنترل آنان، به آتش‌بس فکر خواهد کرد. 

از سوی دیگر، تنش‌های سیاسی ناشی از نتایج انتخابات نیز به حد خطرناکی رسیده است. به‌رغم فشار بین‌المللی روی محمد اشرف غنی، رئیس جمهوری افغانستان و دکتر عبدالله، رقیب انتخاباتی او، این دو هنوز نتوانسته‌اند روی ایجاد یک دولت فراگیر به نتیجه برسند. محمد اشرف غنی که از دو روز پیش دست به تشکیل خزنده کابینه‌اش زده بود، تحت فشار زیاد امریکا و سیاستمداران افغان قرار گرفت. در نتیجه مجبور شد از موضع قبلی‌اش عقب‌نشینی کند، انتصاب افراد در کابینه را متوقف سازد و مهلت چندروزه دیگری را برای ایجاد یک دولت فراگیر در نظر گیرد. هرچند، به‌نظر می‌رسد که چهره‌های جدید در کابینه آقای غنی نیز فراگیر و همه شمول است و او از میان رقیبان سیاسی و انتخاباتی سابق خود نیز افرادی را برای مقام‌های بلندمرتبه دولتی برگزیده است. اما هواداران دکتر عبدالله عبدالله، رقیب جدی اشرف غنی، که نتایج اعلام شده از سوی کمیسیون مستقل انتخابات را نپذیرفته است و دست به تشکیل یک دولت موازی زده است، می‌گویند که دکتر عبدالله و هوادارانش، خود را در آیینه دولت جدید (اشرف غنی) نمی‌بینند.

دکتر عبدالله خواهان لغو نتایج انتخابات ریاست جمهوری ششم مهر سال گذشته و تداوم حکومت وحدت ملی است. اما آقای غنی صرفا حاضر شده است که تا ۴۰ درصد سهم (از شرکت در دولت) و ریاست شورای مصالحه را به دکتر عبدالله بدهد. این تنش‌ها باعث شده است تا اجماع ضروری برای مبارزه یکدست و همگام علیه کرونا، به وجود نیاید. این در حالی‌ست که هر روز  جغرافیای ابتلا به کرونا در افغانستان گسترده‌ٔتر می‌شود و آمار مبتلایان نیز لحظه به لحظه افزایش می‌یابد. طبق آخرین آمار رسمی، تا روز دوشنبه در سراسر افغانستان نزدیک به ۴۰۰ نفر مبتلا به ویروس کرونا شده‌ٔاند. روز دوشنبه نیز ۴۰ مورد جدید ابتلا به ویروس کرونا مشخص شد. هرچند این آمار در مقیاس جهانی چشمگیر نیست، ولی با توجه به روند رو به رشد سریع کرونا در افغانستان، می‌تواند ابعاد خطرآفرین بیشتری در این کشور داشته باشد. با توجه به سطح بسیار پایین معیشت و امکانات موجود در افغانستان به شدت نسبت به کشور‌های دیگر، دغدغه اکثریت مردم در حال حاضر این است که حکومت به دلیل مشغولیت و تمرکز بیش از حد روی تنش‌های سیاسی، بخشی از انرژی‌اش را که باید به شیوه‌های مهار ویروس کرونا اختصاص دهد، روی مسایل سیاسی صرف می‌کند و چنان که باید، به مهار ویروس کرونا نمی‌پردازد. برای مثال، با این که چندین استان افغانستان رسما قرنطینه است. اما هیچ گونه توجهی به این قرنطینه نمی‌شود. حتی در کابل پایتخت، ازدحام و حضور مردم در بیرون از خانه‌ها، مانند گذشته است. 

دولت هم در این عرصه به برنامه‌های کلیشه‌ای، مانند هشدار‌های نظری و نهایتا بستن تعدادی از خیابان‌ها بسنده است که به معنی واقعی کلمه، تاثیر چندانی بر وضعیت ندارد. شهروندان افغانستان به شدت نگران نقش مخرب تنش‌های سیاسی در پیوند با برنامه‌های مهار شیوع ویروس کرونا هستند. به باور آنان، در صورتی که به زودی اقدامی جدی در این عرصه انجام نگیرد، احتمال بروز فاجعه انسانی در افغانستان دور از تصور نیست.