بر اساس گزارش خبرگزاری مهر، «مرکز پژوهش‌های مجلس شورای اسلامی» در یک سال گذشته بیش از ۴.۵ میلیارد دلار را برای ساخت «شبکه ملی اطلاعات» یا شبکه ملی اینترنت ایران، هزینه کرده است.

این در حالی است که «شورای عالی انقلاب فرهنگی»، در ماه مه سال گذشته اعلام کرد که تا کنون ۸۰ در صد این پروژه، تمام شده است، اما با وجود آن چندین بار است که آیت‌الله خامنه‌ای رهبر جمهوری اسلامی، از روند کند احداث این شبکه انتقاد می‌کند.

تئوری تأسیس شبکه ملی اطلاعات، نخستین بار در سال ۲۰۰۵ و در دوران ریاست جمهوری محمود احمدی نژاد، یعنی پنج سال پس از پیوستن ایران به فضای اینترنتی جهانی، مطرح شد و قرار بود در سال ۲۰۱۰ اجرای آن آغاز و در سال ۲۰۱۶ تکمیل گردد، اما دولت روحانی آن را به تأخیر انداخت.

پس از اعتراض‌های مردمی که در اواخر ۲۰۱۷ و اوایل ۲۰۱۸ شروع شد و در نوامبر ۲۰۱۹ به اوج خود رسید و همزمان با سرکوب خونین و وحشیانه این اعتراض‌ها، صداهای جناح تند‌رو رژیم مبنی بر بسته شدن شبکه‌های اجتماعی، بلند شده و صدها هزار از حساب‌های کاربران اینترنت مسدود شد.

البته بر هیچ کس پوشیده نیست که منظور اساسی رژیم ایران از تأسیس شبکه ملی اطلاعات، بهره برداری از آن در جهت اهداف امنیتی و استخباراتی است. زیر کنترل در آوردن شبکه‌های اجتماعی، مقید و محدود کردن اطلاع رسانی در سطح داخلی و خارجی و نظارت و سانسور بر ارتباطات کنش‌گران حقوق بشری و فعالان سیاسی مخالف نظام، از جمله این اهداف به شمار می‌رود. از این رو طبیعی است که جناح تند‌رو نظام و در رأس ولی فقیه، برای تکمیل پروژه یاد شده شتابزدگی بسیاری داشته باشند.

تند‌روان رژیم ایران که همه چیز را از زاویه تنگ ایدئولوژی دینی شان می‌بینند، تبادله آزاد اطلاعات را خطر بزرگ برای جمهوری اسلامی تلقی کرده و با استفاده ابزاری از دین، می‌خواهند در برابر آن دیوار بکشند. از همین‌جا است که محمد جعفر منتظری دادستان کل کشور، جنبه‌های مثبت و روشنگرانه شبکه جهانی اینترنت را نادیده گرفته، آن را ابزاری برای پخش کفر و بی دینی می‌داند که هویت جوانان را نابود و امنیت ملی را در معرض خطر قرار می‌دهد.

از همین رو، دولت روحانی در سال ۲۰۱۶ تلاش کرد تا یک شبکه اینترنتی داخلی و محدود به نام «اینترنت حلال» ایجاد کند تا به گفته او اطلاعاتی با محتوای اسلامی را در اختیار مردم قرار داده سطح آگاهی  مسلمانان را با لا ببرد.

رژیم جمهوری اسلامی ایران، از ترس که مبادا در اثر یک انقلاب مردمی، ناگهان سرنگون گردد، همواره در ترس و نگرانی بسر می‌برد. شبیه آن چه که در ۱۹۷۹ رخ داد و رژیم شاه را سرنگون کرد. به ویژه پس از بروز بحران اقتصادی، مشکلات بیکاری، فقر و تنگدستی که اکنون مردم ایران با آن دست و پنجه نرم می‌کند، ترس و نگرانی رژیم چند برابر شده است.

البته همه می‌دانند که عامل اساسی بحران اقتصادی ایران، فساد مالی و سیاست‌های نادرست خود رژیم است. فسادی که از رأس هرم نظام علی خامنه‌ای گرفته تا پایین ترین رده‌های نظام گسترش یافته است. در حالی‌که مردم ایران، از محرومیت، فقر و بیکاری رنج می‌برند، مطابق به اعلامیه سفارت آمریکا در بغداد که در ماه آوریل ۲۰۱۹ در صفحه فیسبوک این سفارت منتشر شد، ثروت آیت‌الله خامنه‌ای، رهبر ایران به ۲۰۰ میلیارد دلار بالغ می‌شود.

از جانب دیگر، رژیم ایران برای پیشبرد پروژه‌های سیاسی توسعه طلبانه خود، سرمایه‌های هنگفتی را خرج شبه‌نظامیان فرقه‌ای در منطقه می‌کند و صدها میلیارد دلار را به خاطر احداث برنامه هسته‌ای به غرض دست یابی به سلاح اتمی، هزینه کرده است، بدون این‌که به اهداف مورد نظرش نایل گردد.

به همین ترتیب، رژیم ایران بجای این‌که محاسبات سیاسی و اقتصادی خود را در سطح داخلی، منطقه‌ای و بین المللی، مورد بازنگری قرار داده و از شدت فشار اقتصادی و معیشتی وارده بر مردم ایران بکاهد، حدود ۱۱ میلیارد دلار برای تأسیس شبکه ملی اطلاعات، هزینه کرده است تا کنترل امنیتی و پلیسی خود را بر مردم مستحکم‌تر کرده، جامعه ایران را از داشتن ارتباط با جهان خارج محروم گرداند.

این در حالی است که علی رضا معزی معاون ارتباطات و اطلاع رسانی دفتر ریاست جمهوری، با پر رویی اظهار می‌دارد که: «سخن گفتن از گسترش شبکه ملی اطلاعات و مستقل شدن در فضای مجازی، به معنای بستن اینترنت و بازگشت به عصر حجر نیست.» وی با این سخنان در واقع می‌خواهد در چشمان مردم خاک بپاشد. مگر مردم فراموش کرده اند که چگونه در نوامبر سال گذشته به دستور مقامات امنیتی، اینترنت در سراسر ایران قطع شد و مردم ایران به طور کامل از جهان منزوی شدند.

زمامداران ایران که به خاطر سیاست‌های تهدیدآمیز و توسعه طلبانه خود، جوی از بی اعتمادی را در درون و بیرون ایران ایجاد کرده اند، از نگاه امنیتی در نگرانی و اضطراب به سر می‌برند و از تبادله آزاد اطلاعات به شدت هراس دارند؛ از این رو در صدد آنند که با تکمیل پروژه شبکه ملی اطلاعات، بتوانند سیطره و کنترل خود را بر اینترنت مستحکم کرده در صورت احساس هر گونه خطر، ارتباط مردم ایران را  از جامعه جهانی قطع و آن‌ها را در انزوا و در داخل دروازه های بسته نگه دارند.

البته خبرهای منتشر شده توسط گروه‌های سیاسی رژیم در داخل و خارج ایران و هم‌چنان اطلاعات پخش شده از جانب سازمان‌های انسانی و مدافعان حقوق بشری، نیز مؤید این واقعیت است که هدف اساسی رژیم از تأسیس شبکه ملی اطلاعات، تسلط و کنترل بر اینترنت و اطلاع رسانی در صورت بروز اعتراضات و اعتصابات احتمالی است.

اما با در نظر داشت حساسیت جامعه جهانی نسبت به فضای مجازی و شبکه عنکبوتی و با توجه به پیشرفت وسائل ارتباطات در جهان کنونی، بریدن جامعه ایران از جامعه بشری و بسته کردن دروازه‌های کشور به روی ورود و خروج اطلاعات، برای دولت ایران غیر ممکن به نظر می‌رسد. 

https://www.independentarabia.com