در ۳۱ مه  ۱۹۲۱، چماق به‌دستان سفیدپوست قتل‌عام دو روزه‌ای را در یک شهر در حال رونق سیاه‌پوست‌نشین ترتیب دادند، و یکی از خونین‌ترين رویدادهای خشونت نژادی در تاریخ آمریکا را رقم زدند.

پس از آن که مردی سیاه‌پوست در تولسا به تعرض به یک زن سفید متهم شد، گروهی مسلح که تحت حمایت قانون و مسئولان شهر بود، به محله گرینوود حمله کرد و ظرف ۱۴ ساعت ۳۵ خیابان مملو از خانه‌های مسکونی، کسب‌و‌کارها، کتابخانه، بیمارستان، مدرسه، و کلیسا را ویران کرد. 

ده‌ها خانواده بی‌خانمان شدند و صدها نفر کشته شدند. «وال استریت سیاه‌» که روزگاری مایه شهرت شهر بود، هرگز نتوانست دوباره روی پا بایستد. 

حالا، حدود صد سال بعد، پس از آن که باستان‌شناسان یک «نقطه غیرعادی بزرگ» را در گورستان مجاور کشف کرده‌اند، مسئولان در تولسا قصد دارند آن مکان را که مشکوکند یک گور جمعی باشد، حفاری کنند، و امیدوارند که ابعاد فاجعه‌ای را که در آمریکای مدرن انعکاس یافته است، مشخص کنند. 

در سالروز قتل‌عام نژادی تولسا، گروه‌های حقوق بشری نیز درخواست‌های خود را برای جبران خسارت خانواده‌هایی که مورد قتل و خشونت قرار گرفته‌اند، تکرار کرده‌اند. 

شورای شهر در بیانیه‌ای گفت که پروژه حفاری که پیش‌تر در سال جاری اعلام شد، می‌تواند «حضور یا غیاب بقایای افراد را تثبیت کند، ماهیت خاکسپاری را روشن کند، و داده‌هایی را به دست آورد که به اطلاع‌رسانی و انجام تلاش‌ها برای بهبودی مناسب و نیز گام‌های بعدی تحقیقات، کمک کند.» 

جی‌تی باینام، شهردار تولسا، در بیانیه‌ای گفت:‌ «تنها راه پیشبرد تلاش‌ها با هدف ایجاد همبستگی در تولسا، جست‌وجوی صادقانه حقیقت است. در این تحقیقات که ۹۹ سال پس از واقعه انجام می‌دهیم، هم حقایق روشن خواهد شد و هم ناشناخته‌ها. ولی ما متعهد هستیم تا از طریق یک روند همگرا و شفاف، آنچه در ۱۹۲۱ رخ داد، کشف کنیم، جاهای خالی در تاریخ شهرمان را پر کنیم، و عدالت و مرهمی به (زخم‌های) جامعه‌مان ارائه دهیم.» 

حفاری که قرار بود از اول آوریل آغاز شود، به علت همه‌گیری ویروس کرونا به تاخیر افتاد. 

 با آن که همه‌گیری کووید۱۹، واکاوی رویدادی مهم اما مورد غفلت قرار گرفته در تاریخ خونین آمریکا را به تاخیر انداخته است، اما سازمان‌های حقوق بشری مسئولان اولاهما را به «اقدام فوری» برای جبران خسارت به قربانیانی که هنوز زنده هستند و نیز خانواده‌ها و فرزندان جان‌باختگان، ترغیب می‌کنند و همچنین خواستار ارائه یک مسیر شفاف و سازوکار قانونی برای ارسال ادعا‌نامه مرتبط با قتل‌عام شده‌اند. 

دریزن هیت، از مسئولان برنامه آمریکا در دیدبان حقوق بشر و نویسنده گزارش ۶۶ صفحه‌ای درباره جزئیات جبران خسارت، گفت:‌«حاصل دهه‌ها رفاه‌ و شکوفایی سیاه‌پوستان و میلیون‌ها دلار ثروت حاصل از کار سخت، ظرف چند ساعت بر باد رفت و هیچکس، هرگز در این میان مسئول دانسته نشده و هیچ غرامتی تا به حال پرداخته نشده است. مسئولان دولتی این فرصت را دارند تا با انجام کاری که مدت‌ها پیش باید انجام می‌شد، این اشتباهات تاریخی و معاصر را برآورد کنند و به خانواده قربانیان قتل‌عام و مردم سیاهپوست تولسای امروز، غرامت بپردازند.» 

پس از آن قتل‌عام (که بعدا به عنوان «شورش»‌ سفیدنمایی شد) اوکلاهما وضعیت اضطراری اعلام کرد، ساکنان سیاهپوست را به کمپ‌های اسرا منتقل کرد، و حتی یک نفر را هم برای انجام هیچگونه جنایتی مسئول ندانست. پس از برده‌داری، دوران بازسازی ایالات متحده و دوران قوانین جیم کرو برای جداسازی نژادی که با اعدام‌های در ملاءعام و شروع حبس‌های جمعی پس از برده‌داری ظهور کرد، میراث قتل‌ عام تولسا، همچون لکه سیاهی بر تاریخ ایالت است. 

 امسال، وزارت آموزش اوکلاهما قرار است برای اولین بار، تاریخ قتل‌عام را در فهرست دروس تدریسی بگنجاند. 

 قتل‌عام کمی پیش‌تر در سال جاری و به عنوان رویدادی محوری، در سریال «واچ‌من» که از  شبکه اچ‌بی‌او پخش شد، مورد توجه قرار گرفت.  

اما سالروز قتل‌عام امسال همزمان شده است با تظاهرات علیه کشتن سیاه‌پوستان آمریکایی توسط ماموران پلیس، که تحرکات عظیم مردمی برای درخواست عدالت و پایان بی‌رحمی پلیس و خشونت تاریخی نژادی برانگیخته است. 

خانم هیت در بیانیه‌ای گفت:‌ «تولسا به دلیل ویرانی ناشی از سوء‌نیت در زمان قتل عام، شهرت یافته است، اما سیستم‌ها و روش‌های نژادپرستانه‌ای که طی دهه‌ها به تاریخ سیاهان تولسا آسیب زده‌اند، یگانه نیستند. تولسا از بسیاری جهات، نمونه کوچکی از ایالات متحده است.» 

 همزمان با تظاهرات صدها نفر از ساکنان تولسا علیه خشونت پلیس و به دنبال کشته شدن جرج فلوید در مینیاپولیس، چندین سازمان و کلیسا دست به برگزاری برنامه‌های دیگر به مناسبت نودونهمین سالروز آن فاجعه زده‌اند. 

پدر رابرت ترنر، که کلیسای او به نام ورنان از قتل‌عام جان سالم به در برد، به شبکه کی‌تی‌یو‌ال، همکار شبکه خبری ای‌بی‌سی، گفت:‌ «متاسفانه از آنچه در مینیاپولیس رخ داد، متعجب نشدم. اما این اتفاق انگیزه بیشتری برای مبارزه با نژادپرستی و مبارزه برای برابری نژادی از طریق اصلاح سیاست‌گذاری و عدالت جنایی در این کشور به ما می‌دهد.»‌

ساکنان تولسا نیز به دنبال کشته شدن ترنس کراتچر در ۲۰۱۶ تظاهرات کردند. پلیسی که او را کشته بود، مجرم شناخته نشد و تحقیق وزارت دادگستری هیچ حکمی در ارتباط با سوءاستفاده از حقوق مدنی صادر نکرد. 

کشیش ترنر گفت:‌ «باید بدانیم که افراد همه راه‌ها را امتحان کرده‌اند. مثلا ما رای می‌دهیم، تومار امضا می‌کنیم، راهپیمایی می‌کنیم. بعضی‌ها واقعا خسته می‌شوند و این تنها راه بیانشان است. آنها خشمشان را این‌طور بیان می‌کنند، چون قدرت‌ها صدایشان را نمی‌شنوند، و چون نمی‌توانند از طرق مدنی اقدامی بکنند.» 

جفري رابینسون، معاون حقوقی اتحادیه حقوق مدنی آمریکا و مدیر مرکز ترون برای عدالت و برابری، گفت که در شرایطی که «حسابرسی برای قتل‌عام و قتل لازم است و به تاخیر افتاده»، عذرخواهی و بزرگداشت صرفا بخشی ضروری از روند است، اما «کافی نیست.» 

او گفت:‌ «حسابرسی واقعی مستلزم اقدام است و رهبران جوامعی که در تولسا تحت تاثیر واقعه قرار گرفته‌اند، وقتی که درباره انجام کار صحیح با مسئولان شهر صحبت می‌کنند، باید انتظار اقدام داشته باشند.» 

شیلا جکسون لی، نماینده کنگره از ایالت تگزاس، می‌نویسد که استدلال برای پرداخت غرامت در واشنگتن همچنان ادامه دارد و اعضای کنگره سالهاست که تلاش می‌کنند قوانینی را معرفی کنند که رسما کمیته‌ای را برای ارائه پیشنهاد ایجاد کنند، تا «پاسخگوی بدرفتاری وحشتیانه با آمریکایی‌های آفریقایی‌تبار در دوران برده‌داری، تبعیض نژادی جیم کرو، و نیز حضور ساختاری و پایدار نژادپرستی در جامعه ما باشد.» 

متن قطعنامه ۴۰ مجلس نمایندگان می‌گوید که از طریق کمیسیونی که درباره یک «عذرخوهی ملی» برای برده‌داری و پیامدهای «تبعیض نژادی و اقتصادی علیه آمریکایی‌های آفریقایی تبار» و دیگر اثرات آن در میان جوامع امروزی سیاهان مطالعه کند، به «بی‌عدالتی بنیادین، بی‌رحمی، خشونت، و غیرانسانی بودن برده‌داری در ایالات متحده و ۱۳ مستعمره آمریکا در سالهای ۱۶۱۹ تا ۱۸۶۵، رسیدگی خواهد کرد.» 

خانم لی نوشت که تحت ریاست جمهوری دونالد ترامپ و «بروز و عادی شدن برتری‌انگاری سفیدپوستان»، این اقدام به‌ویژه اهمیت دارد. 

او گفت:‌ «با آن که منتقدان می‌گویند ایده جبران خسارت، از نظر سیاسی و مالی غیرقابل اجرا است، اما تمرکز  آنها بر پول، موجب گم شدن هدف کمیسون اچ‌آر۴۰ می‌شود. هدف این تحقیقات تاریخی این است که جامعه آمریکا به محاسبه جدیدی وارد شود و دریابد که چگونه گذشته ما بر شرایط امروز آمریکایی-آفریقایی‌ها سایه افکنده است و از طریق یاری به فرصت‌باختگان واقعی، آمریکا را به جایی بهتر تبدیل کنیم.»