هفته گذشته وقتی یک روزنامه‌نگار ایتالیایی، مارکو وارولو، در کنفرانسی خبری از بوریس جانسون نخست‌وزیر بریتانیا درباره امیدواری کارگران مهاجر به بازگشت به این کشور پرسید، در جواب با زبان ایتالیایی گفت: «همه خوش آمدند.»

اتفاقی که موجب شد تا بعضی تحلیل‌گران فورا به کنایه نهفته در این حرف اشاره کنند و بگویند که این اصطلاح ایتالیایی که به معنای « همه خوش آمدند» است، در تعارضی بزرگ با مواضع ضدمهاجرتی آقای جانسون قرار دارد، موضعی که او از زمان همه‌پرسی برگزیت در سال ۲۰۱۶ میلادی آشکارا اتخاذ کرده بود.  

در ماه دسامبر سال ۲۰۱۹ میلادی، آقای جانسون و اعضای حزب محافظه‌کار بریتانیا با قاطعیت ۸۰ کرسی اکثریت مجلس را از آن خود کردند. پیروزی آن‌ها حاصل کارزاری بود که بر پایه لفاظی‌های ناسیونالیستی و جنجال‌های وطن‌پرستانه شکل گرفت. وقتی شعار «خروج از اتحادیه اروپا را عملی کنید.» در همه جلوه‌های گفتمان سیاسی فریاد زده می‌شد، محافظه‌کاران وعده دادند تا‌ پتانسیل‌های کشور را آزاد کنند‌ و با استفاده از سیستم امتیازمحوری مشابه استرالیا، از هجوم مهاجران جلوگیری کنند. وقتی بوریس جانسون در کارزار انتخاباتی خود گفت که کشورهای اروپایی برای مدتی طولانی با بریتانیا «هم‌چون کشور خود» رفتار کرده‌اند، در واقع ماهیت شیطانی این کشورها را دو چندان جلوه داد. 

حالا شش ماه گذشته و بریتانیا در موقعیتی کاملا متفاوت قرار دارد. برگزیت، که سال‌ها بر مذاکرات حاکم بود، حالا به ندرت مورد اشاره قرار می‌گیرد. در عوض، کشور از پیامدهای اپیدمی مرگ‌بار و جهانی ویروس کرونا رنج می‌برد. کنفرانس‌های خبری روزانه دولت مردم را در جریان تراژدی بی‌وقفه مرگ مبتلایان قرار می‌دهد و رکود اقتصادی احتمالی پیش روی کشور است. برای خیلی‌ها، با داوری اظهارات هفته پیش آقای جانسون، اولویت‌ها و گرایش‌ها تغییر کرده است. 

با وجود همه این‌ها، تغییر ظاهری موضع آقای جانسون، با تداوم سخنان ضدمهاجرتی از سوی دولت او در تعارض کامل است. 

پایه و اساس پیروزی انتخاباتی حزب محافظه‌کار به کنار، اظهارات بعدی پریتی پاتل درخصوص قرار گرفتن کارگران اتحادیه اروپا تحت گروه دست‌مزدی مشخص، به علت «مهارت‌های پایین» دقیقا با پیام «خوش آمدید» نخست وزیر هم‌خوانی ندارد. 

شادمانی دولت از تصویب لایحه اخیر مهاجرت که به آزادی حرکت پایان می‌دهد، نیز در پیوند با نگرش آن‌ها در ناچیز شمردن هم‌بستگی اتحادیه و مشارکت بالقوه آن در اقتصاد کشور از طریق کارگران مهاجر اروپایی قرار دارد.

پس از آن نیز اکراه آقای جانسون در حذف هزینه بیمه در نظام درمانی بریتانیا برای مهاجران شاغل است که از اتحادیه اروپا و سایر کشورها به این کشور می‌آیند. مهاجرانی که در روزهای بحرانی حمله اپیدمی عالم‌گیر خدمت زیادی به این کشور کرده‌اند. 

تاریخ اخیر کشور مملو از تمایلات ضدخارجی‌ها بوده است. 

در سال ۲۰۱۸ میلادی، شاهد موضع ناخوشایند وزارت کشور در قبال نسل «ویندراش» بودیم و پیش از آن نیز شاهد اجرای فضایی خصومت‌آمیز که منجر به کاهش چشم‌گیر شمار مهاجران شد. چیزی که در راستای مانیفست ۲۰۱۰ میلادی حزب محافظه کار بود. 

با ظهور چهره‌های راست‌گرای ناسیونالیست چون نایجل فاراج، کیتی هاپکینز و پل گلدینگ، لحن سیاسی نیز تغییر کرده است. چهره‌هایی که با موج پوپولیستی ضد اتحادیه اروپا و نیز کارزار رسانه‌ای قبل از همه‌پرسی خروج از اتحادیه اروپا برجسته شدند. 

به خاطر همه وطن‌پرستی‌های دروغینی که دولت جانسون را احاطه کرده، بریتانیا حالا به اشکال مختلفی از جمله اقتصادی و فیزیکی ضعیف‌تر شده است. تصمیم دیرهنگام دولت برای اعمال قرنطینه پس از همه همسایگان اروپایی و نیز مدیریت ضعیف دولت در قبال بحران کرونا موجب شد تا بریتانیا بیشترین آمار جان‌باختگان را در اروپا داشته باشد. در تاریخ سوم ژوئن، تعداد جان‌باختگان در بریتانیا از کل آمار اتحادیه اروپا بیشتر بود. 

کمپین «برای بریتانیا بچینیم» نیز با هدف جذب کارگران بریتانیایی برای چیدن میوه در مزارع این کشور و جای‌گزین کردن کارگران اروپایی به راه افتاد، با استقبال ناچیزی روبه‌رو شد. درنهایت طبق بعضی گزارش‌ها، پروازهایی برای آوردن کارگران اتحادیه اروپا انجام می‌شود تا جای شغل‌های خالی که خود بریتانیایی‌ها حاضر به انجام آن نیستند، پر شوند. 

با ادامه جینگوئیزم ناسیونالیستی (نوعی ملی‌گرایی افراطی)، احساسات ضد اتحادیه اروپا و آشکار شدن ناکارآمدی دولت در این بحران، سؤالی که باقی‌مانده این است که چرا کارگران مهاجر می‌خواهند به این‌جا بیایند؟