با پرشدن خیابان‌های نیویورک در روز یک‌شنبه از میلیون‌ها نفر که در بزرگ‌ترین راه‌پیمایی دگرباشان در تاریخ جنبش حقوق همجنسگرایان و بزرگ‌داشت پرشور پنجاهمین سالگرد حمله‌ی ننگین پلیس به مهمان‌سرای استون‌وال شرکت کرده بودند، این شهر را اقیانوسی از رنگ‌های رنگین کمان در خود غرق کرد.
صف‌های حدود ۱۵۰ هزار شرکت‌کننده در راه‌پیمایی و حدود چهار میلیون تماشاگر، در رویدادی که ساعت‌ها طول کشید، قسمت اعظم ناحیه‌ی مانهاتان در مرکز شهر را به تسخیر خود درآوردند و در این مراسم خیزشی را گرامی داشتند که در ۲۸ ژوئن ۱۹۶۹ در میخانه‌ی مهمان‌سرای استون‌وال و با مقاومت مشتریان در برابر افسران پلیس آغاز شد.
با این راه‌پیمایی در نیویورک و دیگر راه‌پیمایی‌های مشابه آن در شهرهای سراسر جهان، یک ماه گردهمایی برگزار کردن برای بزرگ‌داشت این سالگرد پایان یافت و راه‌پیمایان در ایالات متحده پیشرفت‌های به دست آمده طی نیم قرن مبارزه برای برابری را جشن گرفتند و باز هم برای کنش‌گری فراخوان دادند.
«اراینا کلی» که ۶۳ ساله است می‌گوید: «فکر می‌کنم که اکنون باید بتوانیم بگوییم که قدمت زیادی داریم و همجنسگرایان به قدری زیاد هستند که می‌توانند بخت لذت بردن از زندگی‌شان را داشته باشند و همانی باشند که هستند.
من هم خانواده دارم. من هم بچه بزرگ کرده‌ام. من هم مثل دیگران هستم.»
«جاش گرینبلات» ۲۵ ساله، هنرمندی که در راه‌پیمایی نیویورک با عینک آفتابی قرمز به چشم، تاپ کوتاه سفیدی به تن، شلوار جین پاره‌پاره و چکمه‌های پاشنه‌طلا به پا شرکت کرده و محل امسال گردهمایی جهانی دگرباشان را انتخاب کرده است می‌گوید: «امروز هم با سختی‌هایی مواجه هستیم اما حتی تصور هم نمی‌توانید بکنید که برخی از این افراد در گذشته چه چیزهایی را از سر گذرانده‌اند؟ به هیچ طریق هم نمی‌توان از آن‌ها تشکر کرد.»
«آقای گرینبلات» می‌گوید پوشاک عجیب و غریب وی حالت «نیروبخشی» دارد و در دریای پرفروغ این همه انسان سرخوشی که قانونی شدن برهنگی بالاتنه برای زنان در نیویورک را با کم‌ترین پوشاک ممکن جشن می‌گیرند حس رقابت به وی می‌دهد.
یک زن هم لباس رنگین‌کمانی چسبان پوشیده است و گیسویی رنگین‌کمانی و بافته شده به سبک آفریقایی دارد که بلندی آن حدود ۶۰ سانتی‌متر است. مردی هم که پیراهن به تن ندارد با بال‌های رنگین‌کمانی بر دوش و کفش‌های لیژدار سفید و بلند به پا در برادوی قدم‌رو می‌رود.
لباس‌های رنگین‌کمانی چسبان شبیه لباس‌های ژیمناستیک محبوب بودند کلاژ پرنشاط کلاه‌گیس‌های رنگارنگ، چرم ورنی، توری‌ها و آرایش‌های روشن را تقویت می‌کردند.
روز با گرد آمدن حدود ۲ هزار نفر در بیرون مهمان‌سرای استون‌وال آغاز شد در حالی که در همان نزدیکی نیز آیین افتتاح «راه‌پیمایی آزادی» در اعتراض به سودجویی شرکت‌ها و حضور پلیس در راه‌پیمایی دگرباشان در حال شروع شدن بود.
معترضان نشان‌های ضد ترامپ و شعارنوشته‌هایی مثل «آزادی دگرباشان آری، سرمایه‌داری رنگین‌کمانی هرگز» و «مقاومت می‌کنیم» با خود حمل می‌کردند و بعد بسیاری در تظاهرات بزرگی در چهارراه شلوغی در مانهاتان شرکت کردند که در آن تظاهرکنندگان همانند مردگان روی زمین دراز کشیدند.
«جیک سلر» ۲۴ ساله و ساکن بروکلین که یکی از داوطلبان راه‌پیمایی است می‌گوید: «مهم آن است که به یاد داشته باشیم که این اعتراضات علیه کسب درآمد از تظاهرات دگرباشان، علیه برخورد بی‌رحمانه‌ی پلیس با دگرباشان، ضعف در رسیدگی به زیرشاخه‌های دگرباشان، سیاه‌پوستان و قهوه‌ای پوستان و مهاجران است.»
در سان‌فرانسیسکو، راه‌پیمایی حدود یک ساعت متوقف شد زیرا حدود ۴۰ تظاهرکننده بازو به بازو داده بودند تا به حضور پلیس و میزبانی شرکت‌هایی مثل فیسبوک، نت‌فلیکس و گوگل اعتراض کنند.
معترضان راه‌بندها را در هم شکستند و با پرتاب بطری‌های آب به استقبال افسران پلیس رفتند که به سوی مسیر راه‌پیمایی هجوم آورده بودند. یکی از تظاهرکنندگان پشت بلندگویی که در دست داشت فریاد می‌زد: «نظام پلیسی از سلطه‌ی سفیدها، حاکمیت سرمایه‌داری، پدرسالاری دگرجنس‌گرایانه و دوگانگی جنسیتی پشتیبانی می‌کند.»
بسیاری از پیشرفت‌های حقوق بشری به دست آمده بعد از شورش‌های استون‌وال خرسند هستند اما بسیاری هم نگران چالش‌هایی هستند که هنوز فرا روی دگرباشان جنسی در ایالات متحده قرار دارد.
«آلیسا کریستیانسون» ۲۹ ساله و ساکن و اهل نیویورک که کلاهک‌های براقی روی نوک پستان گذاشته، شورت پسرانه پوشیده و پرچم دگرباشان را مثل شنل دور گردن بسته است می‌گوید: «قطعاً از روند اوضاع اندکی نگران هستم، از عصبانیت‌ها و خشونت‌ها و لحن صحبت‌ها. تا کنون و به ویژه در چند دهه‌ی اخیر پیشرفت‌هایی داشته‌ایم که به هیچ وجه دوست ندارم از بین برود.»
با شدت‌گیری بیشتر صف‌بندی‌ها در ایالات متحده، حقوق دگرباشان جنسی در اغلب موارد به مغاک افتاده است و با آن که ترامپ اعلام کرده از جامعه‌ی دگرباشان حمایت می‌کند شکی نیست که زندگی را برای دگرباشان دشوار کرده است.
ترامپ در دوران ریاست‌جمهوری‌اش حضور تراجنسیتی‌ها را در ارتش ممنوع کرده است، تحقیقات در مورد HIV/AIDS (اچ‌آی‌وی/ایدز)را کاهش داده است و از طرح‌های به اصطلاح آزادی مذهبی محافظه‌کاران که در راستای محدودسازی حفاظت از دگرباشان جنسی است پشتیبانی کرده است.
«کریستوفر ادوارد اندرو»، ۵۳ ساله می‌گوید: «می‌توانند دوباره ازدواج همجنسگرایان را ممنوع کنند. نباید دیگر خودمان را گول بزنیم. انتخابات مهم است. رأی دادن مهم است.»
در سال‌های اخیر، خشونت علیه دگرباشان جنسی و به خصوص زنان رنگین‌پوست تراجنسیتی افزایش یافته است و ده‌ها نفر از آن‌ها در سال‌های اخیر با شلیک گلوله به قتل رسیده‌اند.
در مهمان‌سرای استون‌وال زن ناشناسی نمایشی را که در آن بازیگران لباس جنس مخالف را می‌پوشند قطع کرد تا اسامی زنان تراجنسیتی سیاه‌پوستی را قرائت کند که جان باخته‌اند و از حاضران در این میخانه‌ی دهکده‌ی گرینویچ درخواست کمک کرد.
در نهایت همه چیز به خیر و خوشی خاتمه یافت اما تشنجی که در ابتدا رخ داد نشان‌گر سوء‌تفاهم‌هایی تاریخی بین جناح‌های مختلف دگرباشان جنسی نیویورک بود.
دو تن از پیش‌گامان اولیه جنبش استون‌وال از همان آغاز در سال ۱۹۶۹ زنان تراجنسیتی سیاه‌پوست به نام «مارشا پ جانسون» و «سیلویا ریورا» بودند.
اما در عرض چهار سال از شرکت تراجنسیتی‌ها که در آن زمان «زن‌پوش» نامیده می‌شدند در راه‌پیمایی افتخار همجنسگرایان جلوگیری کردند در حالی که «مارشا پ جانسون» و «سیلویا ریورا» به راه افتادن این راه‌پیمایی سالانه کمک کرده بودند.
در تظاهرات «روز کنش» تراجنسیتی‌ها که در اسکویر پارک واشنگتن در روز جمعه برگزار شد شرکت‌کنندگان شعار می‌دادند: «این نبرد را چه کسانی آغاز کردند؟»
خودشان هم پاسخ می‌دادند: «زنان تراجنسیتی رنگین‌پوست»
© The Independent
