سرنا ویلیامز درباره برخورد متفاوت با خود به عنوان یک ورزشکار حرفه‌ای به خاطر رنگ پوستش صحبت کرد و ادعا کرد که در طول فعالیت حرفه‌ای خود «دستمزد کمتری» دریافت کرده و «بهای کمتری» به او داده شده است.

این تنیس‌باز که هفته گذشته از رقابت‌های تنیس آزاد فرانسه قبل از دور دوم به خاطر مصدومیت پاشنه پا، کنار رفت، بر روی جلد مجله «بریتیش ووگ» برای ماه نوامبر قرار گرفته است و لباسی سفید به طراحی ویرجیل ابلوه که تنها یک شانه او را می‌پوشاند، به تن دارد.

خانم ویلیامز با این نشریه دنیای مد درباره موضوعاتی نظیر جنبش «جان سیاه‌پوستان مهم است»، احساس مثبت درباره بدن خود، و توانمندی و قدرت‌بخشی به زنان صحبت کرد و گفت او عاشق این است که «صدای میلیون‌ها انسانی باشم که صدایی ندارند» و نشان دهد «زنان و مردمان رنگین‌پوست هم نماینده‌ای دارند.»

این بازیکن ۳۹ ساله اظهار داشت فناوری‌های روز نیز «نقش بزرگی» در جنبش جان سیاه‌پوستان مهم است، ایفا کرده است چرا که «چیزی که سال‌های مخفی مانده بود» اکنون توسط مردم روی گوشی‌های همراه خود فیلمبرداری و پخش می‌شود.

خانم ویلیامز گفت: «اواخر ماه مه، سفیدپوستان متعددی به من پیام داده و گفتند به خاطر همه چیزهایی که در زندگی خود [به خاطر رنگ پوستت] تجربه کرده‌ای متاسفیم. به نظرم برای یک لحظه هم که شده آن‌ها توانستند این موارد را ببینند، نه این که بتوانند آن را درک کنند چون به نظرم درک این شرایط برای فردی غیر رنگین‌پوست ممکن نیست. من به آن‌ها می‌گفتم: آيا تا به حال مثال‌هایی نظیر این را ندیده بودید؟ من در کل فعالیت حرفه‌ای خود از این مشکلات حرف زده‌ام. همیشه مواردی از این دست یکی بعد از دیگری اتفاق می‌افتد.»

او با اشاره به ۲۵ ساله سابقه خود به عنوان تنیس‌باز حرفه‌ای گفت به خاطر رنگ پوستش با او برخورد متفاوتی شده است.

او گفت: «همیشه دستمزد کمتر گرفتم و کمتر به من بها داده شده است. من هیچ وقت کسی نبوده‌ام که با خود فکر کنم ای کاش رنگ پوست دیگری داشتم یا ای کاش کمی رنگ پوستم روشن‌تر بود. من عاشق خودم هستم و شکل و قیافه خود را دوست دارم و عاشق این هستم که نماینده زنان تیره‌پوست زیبا در سراسر دنیا باشم. برای من این عالی است و اصلا نمی‌خواهم هیچ تغییری کنم.»

خانم ویلیامز گفت هنگام برنده شدن و دریافت مدال شکل و شمایل اندام او به اندازه کافی در رسانه‌ها نشان داده نمی‌شود چرا که در آن زمان «تصویر مثبتی از اندام» تلقی نمی‌شود.

او به یاد آورد: «در دوران رشد و بلوغ من آن چه گرامی داشته می‌شد با من فرق داشت. ونوس شمایلی داشت که واقعا پذیرفته شده بود: زنی با پاهایی خیلی دراز و اندامی خیلی خیلی لاغر. من در تلویزیون افرادی را نمی‌دیدم که شبیه من فربه باشند، اندامی فربه تصویری مناسب از بدن انسان تلقی نمی‌شد، دوران متفاوتی بود.»

اما فقدان حضور افرادی نظیر او در عرصه‌های عمومی، جلوی خانم ویلیامز را نگرفت که قدردان اندام خود نباشد، اندامی که باعث دستاوردهایی بی‌نظیر در زندگی او شده است.

او گفت: «خیلی بی‌نظیر است که این اندام به من اجازه داد به دستاوردهای خود در فعالیت‌ حرفه‌ایم دست یابم و من همواره قدردان آن هستم. تنها آرزو می‌کنم ای کاش زودتر قدردان آن می‌شدم.» او اضافه کرد اکنون که دخترش سه سال دارد هم «همه چیز انگار دوباره در یک چرخه تکرار می‌شود».

خانم ویلیامز به عنوان یکی از مشهورترین افراد جهان و قطعا یکی از پرآوازه‌ترین ورزشکاران طول تاریخ دنیا، با خود این مسؤولیت را احساس می‌کند تا از ظرفیت خود برای کمک به نمایندگی از افراد به حاشیه رانده شده، بهره بگیرد.

ستاره دنیای تنیس به نشریه بریتیش ووگ گفت در جامعه امروز «به زنان آموزش داده نمی‌شود یا از آن‌ها انتظار نمی‌رود که رهبر آینده کشور یا مدیر ارشد فلان شرکت باشند» واقعیتی «که باید تغییر کند».

او گفت: «و شاید با گذشت زمان این وضعیت برای من بهتر نشود، اما کسی در موقعیت من می‌تواند به زنان و تمام مردمان رنگین‌پوست نشان دهد که ما هم می‌توانیم صدای خود را به گوش جهانیان برسانیم، چرا که خدا شاهد است من از صدای خود به نحو احسن استفاده می‌کنم. من عاشق حمایت از مردم و پشتیبانی از زنان هستم. می‌خواهم صدایی باشم که میلیون‌ها نفر از داشتن آن محروم هستند.»

مطلب کامل نشریه بریتیش ووگ ویژه ماه نوامبر را این‌جا بخوانید که امکان دانلود مجازی دارد و نسخه کاغذی این مجله از روز جمعه ۹ اکتبر، در روزنامه‌فروشی‌ها عرضه خواهد شد.