واقعیتی آشکارا دردناک است که ما در ورطه یک وضعیت اضطراری اسکان قرار داریم. ما هر روز هنگام ارائه خدمات خود در «پناهگاه» شاهد آن هستیم: از خانواده‌هایی که به دلیل شکایت درباره آبگرمکنِ ازکارافتاده، از خانه خود تخلیه شده‌‌اند و افراد مستمری‌بگیری که امکان پرداخت آخرین افزایش اجاره خود را ندارند، تا مادران مجردی که ماه‌ها در پناهگاه‌های فشرده و کثیف بی‌خانمان‌ها گیر افتاده‌اند و هیچ پایانی برای این وضعیت خود متصور نیستند. و این فهرست ادامه دارد.

قیمت‌های سرسام‌آور اجاره اماکن خصوصی، حقوق خیلی محدود مستاجران، و دسترسی نداشتن به برنامه‌های اسکان اجتماعی پایدار، بدان معنی است که امروز صدها هزار نفر در این کشور از دسترسی به سرپناهی ایمن محروم شده‌اند.

و بعد کووید-۱۹ آمد و هیچ‌گاه رابطه میان داشتن خانه با حفظ سلامت، از این مهم‌تر نبوده است. بیماری همه‌گیر فعلی باعث ویرانی اقتصاد و فروپاشی امور مالی افراد شد. این وضعیت حتی باعث شده است که بسیاری از افراد نتوانند با دوستان یا خانواده خود زندگی کنند، و موجب شده است که مبارزه برای تضمین وجودِ سقفی بالای سر تمام شهروندان، به گونه‌ای بی‌سابقه سخت‌تر شود.

افراد بسیاری امید خود را از دست داده‌اند، و به ویژه برای زنان، این امر باعث افزایش چشمگیرِ خطر در معرض سوء‌استفاده قرار گرفتن و تجاوز می‌شود.

وقتی فردی در موضع قدرت با فردی ناامید مواجه شود، و وقتی جنسیت هم در این میان نقش داشته باشد، آنگاه مردانی هم خواهند بود که از زنان به طرق شیطانی سواستفاده کنند، مگر آن که اقدامات مقتضی برای ایمن نگه داشتن زنان در پیش گرفته شود. اگر این به نظرتان خیلی سنگدلانه می‌رسد، کافی است به آمار و واقعیات نگاهی بیندازید. طبق تحقیق ما حدود ۳۰ هزار زن از مارس ۲۰۲۰ از سوی صاحبخانه‌های خود مورد تعرض جنسی قرار گرفته‌اند و از آنها خواسته شده است که در ازای محلی برای زندگی، به رابطه جنسی با آنان تن دهند، و این وضعیت باعث شده است که پدیده «سکس برای اجاره» به گونه‌ای وحشتناک رایج شود.

این جرم مشمئزکننده یکی از بدترین نشانه‌های وضعیت اضطراری اسکان ما است. این امر شرایطی عالی را برای سوء‌استفاده نفرت‌انگیز از قدرت فراهم آورده است.

دهه‌ها ناکامی در سرمایه‌گذاری در برنامه‌های اسکان اجتماعی، باعث شده است که صدها هزار نفر از شهروندان نتوانند به خانه‌ای امن و مطمئن دسترسی داشته باشند. در نتیجه، افراد چاره‌ای جز این ندارند که تحت شرایط ناامن زندگی کنند که فقط چند دارای حق محدود باشند، یا اصلا حق و حقوقی برای آنان در کار نبوده باشد. در غیر این صورت، با بی‌خانمان شدن مواجه خواهند بود.

قراردادهای غیررسمی بین صاحبخانه‌هایی که خود در محل زندگی می‌کنند و اتاقی را به دیگران اجاره می‌دهند، موقعیتی مستعد برای قربانی شدن زنانی فراهم آورده است که جویای محلی امن برای زندگی هستند. اما حتی کسانی که با صاحبخانه خود زندگی نمی‌کنند و قرارداد رسمی‌تر و قوی‌تری هم دارند، کاملا از تعرض و آزار مصون نیستند.

آزارهایی که مستاجران تجربه می‌کنند، از پیشنهادهای «سکس برای اجاره» فراتر می‌رود. تحقیقات پناهگاه نشان می‌دهد که حدود سه چهارم مستاجران گزارش کرده‌اند که در سال گذشته صاحبخانه‌ها یا نماینده آنان بدون اجازه وارد خانه شده‌اند، و حدود ۲۰۰ هزار نفر به دلیل نژاد، ملیت، سن، جنسیت، گرایش جنسی، یا معلولیت خود با تبعیض مواجه شده‌اند. گزارش چنین تجربه‌هایی از جانب مستاجران خانمی که در این نظرسنجی شرکت کردند، محتمل‌تر بوده است.

هیچ کس هم انتظار ندارد که اوضاع طی ماه‌های آینده بهتر و آسان‌تر شود. یک فاجعه اقتصادی در حال وقوع است. پانزده درصد مستاجران حالا هم نمی‌توانند اجاره خود را بپردازند. بدون تمهیداتی برای تضمین آن یافت شدن خانه‌هایی مقرون به‌صرفه برای مستاجران، زنان هر چه بیشتری در ورطه خطر خواهند افتاد.

پیش از هر چیز، این اقدامی مجرمانه است که باید از سوی پلیس بسیار جدی تلقی شود. اما برای حذف کامل این جرم باید حقوق و ابزارهایی واقعی برای حفاظت از مستاجران و اعطای قدرت به آنان وجود داشته باشد.

تحت قوانین فعلی، صاحبخانه‌های خصوصی می‌توانند مستاجران خود را بدون دلیل و با ارائه اخطار بخش ۲۱ که حاکی از حکم تخلیه «بدون تقصیر» است، از خانه بیرون اندازند. البته به علت قوانین قرنطینه در بریتانیا، ضابطان قضایی نمی‌توانند تا بعد از ۲۱ فوریه، اخطار بخش ۲۱ را اعمال کنند. در چشم قانون، حتی آزار جنسی هم دفاعی در برابر حکم تخلیه محسوب نمی‌شود. بنابراین، به گونه‌ای اجتناب‌ناپذیر، بسیاری از زنان از شکایت کردن می‌ترسند. درنتیجه، حیاتی است که دولت به وعده خود عمل کند و حکم تخلیه بدون تقصیر را لغو کند. در آن صورت است که با احتمال بیشتر، زنان پرشمارتری خواهند توانست درباره انواع آزارها سخن بگویند.

و راه حل‌ نهایی نیز آشکار است. تنها با ارائه منازلی به افراد بر اساس درآمد آنها است که خواهیم توانست شاهد پایان آسیب‌پذیری زنان، و سایر مستاجران، در برابر سواستفاده و خطر باشیم.

پالی نیت مدیرعامل سازمان «پناهگاه» است.