انارکلی هنریار، عضو مجلس افغانستان، نماینده سیکها و هندوباوران و از جمله زنان مبارز افغان از دوام تبعیض دینی، فرهنگی و اجتماعی در برابر سیکها و هندوباروان افغان از سوی شماری از مردم این کشور انتقاد کرد.
هنریار با گریستنش این پیام را به دیگران منتقل می‌کرد که سیکها بیش از این توان تحمل تبعیض را ندارند و مردم نباید با آنان چون بیگانگان رفتار کنند.
بغض هنریار زمانی شکست که برای دریافت جایزه بینالمللی صلح «ابن سینا» که همه ساله به شخصیت‌های تاثیرگذار و الهامبخش برای ساختن یک جهان عادلانه و صلح‌آمیز در کابل اهدا می‌شود، صحبت می‌کرد.
انارکلی در آغاز سخنرانی و گفتن جمله «به نام خدای عدالت و برابری»، افزود: «من این جمله به نام خدای عدالت و برابری را تقلید کردم و دوست دارم و منتظر روزی هستم تا دیگر هیچگاهی در برابر شهروندان افغانستان از هر دین و مذهب که باشند تبعیض وجود نداشته باشد و تا همه برای افغانستان آباد و صلح‌آمیز تلاش کنند.»
این عضو مجلس افغانستان در سخنرانی‌اش از برخورد تبعیض‌آمیز مردم با سیکها و هندوهای افغانستان و حتی همکارانش در مجلس سنا، گله کرد و گفت: «متاسفانه شماری از مردم در برابر ما رفتار تبعیض‌آمیز دارند. ما را هندو صدا می‌زنند و کافر می‌گویند. آنان فکر می‌کنند که افغانستان خاک ما نیست، ما از هندوستان هستیم در حالی که چنین نیست. افغانستان کشور ماست و آن را دوست داریم.»
او در رابطه با رفتار تبعیض‌آمیز همسایه‌های خود در گذشته و حال نیز گفت: «در مکرویان زندگی می‌کردیم، شماری از اطفال هر روز به کلکین خانه ما با سنگ و گِل می‌زدند و صدا می‌کردند، انارکلی هندو و کافر. خاله‌ام که مسلمان است خانه ما آمده بود زمانی برگشت همسایه‌های ما از او پرسیدند که اینجا چه می‌کردید؟ خاله‌ام گفت که خاله انارکلی هستم، همسایه‌های ما با تعجب پرسیدند خاله همین هندو.»
پس از نشر ویدیوی بانو انارکلی در صفحات اجتماعی، شمار زیادی از شهروندان افغانستان از او معذرت خواستند و تأکید کردند که افغانستان مالِ شخصی هیچکسی نیست. این خاک مربوط به تمام شهروندان افغان از هر دین و مذهب است.
Read More
This section contains relevant reference points, placed in (Inner related node field)
رامین نوید، نوشت: «سخنان آتشین بانو هنریار اشک آدم باوجدان بیدار را می‌ریزاند که چرا ما اینقدر در برابر کسانیکه جز نفع هیچگاه زیانشان نرسیده بدبین هستیم و حتی شهروند شمارشان نمی‌کنیم. هندوها و سیک‌های افغان، افتخار افغانستان هستند و دوستشان داریم.»
مریم مصری نیز نوشت: «بانو انارکلی و همه هندوها و سیک‌های افغانستان افتخار ماست. شاید چند انسان نادان که حتی به دین و آیین خود درست باور ندارند و نمی‌دانند، حرف‌ها و سخنان احقمانه زده باشند، اما سایر مردم افغانستان یکدیگر را دوست دارند و بالای یکدیگر خویش افتخار می‌کنند.»
در همین حال، سرور دانش، معاون دوم رئیس جمهور افغانستان، نیز واکنش نشان داد و نوشت: «اشک و صدای بغض‌آلود، انارکلی هنریار را دیده و شنیدم و همراه با شنیدن صدای لرزان و قطرات غلطان اشک او من و ما، همگی اشک ریختیم و لرزیدم و شرمیدیم.»
دانش گفت: «روایت تلخ انارکلی هنریار نشانی از تبعیض، روایت اکثریت مردمان این سرزمین بود و اشک او اشک همه ستمدیدگان و محرومان و مغضوبان روی زمین است و برای برپایی عدالت، صلح، محو تبعیض، ستم و خشونت به مبارزه مشترک و دوامدار نیاز است تا دیگر هیچ شهروند افغانستان طعم تلخ تبعیض را نچشد و از زجر آن اشک نریزد.»
تبعیض دینی، اجتماعی و فرهنگی در برابر سیکها و هندوباوران و دیگر اقلیت‌هایی که پیرو آیینی غیر از اسلام هستند و در افغانستان زندگی می‌کنند از گذشته‌های دور وجود داشته و دارد.
دوام این وضعیت تبعیض‌آمیز در برابر ادیان دیگر به ویژه سیکها و هندوباوران افغان زندگی اجتماعی را برای آن‌ها دشوارتر ساخت، تا جاییکه شماری از آنان افغانستان را ترک کرده و شماری دیگر نیز به دنبال راه و چارهای برای ترک دیار هستند.
سیکها و هندوباوران افغان نسبت به سایر پیروان ادیان دیگر در این کشور تعداد چشمگیری دارند و شاید کمتر استانی در این کشور باشد که سیکها و هندوها در آن وجود نداشته باشند تا جایی که این حضور پررنگ پای نمایندگانشان را در مجلس نمایندگان، شورای بزرگان افغانستان، نهادهای ملی و بینالمللی کشانده است. اما بازهم به رغم سعی و تلاش‌های بسیار نتوانسته‌اند بساط تبعیض دینی را برچینند.
دوام تعصبات دینی، فرهنگی و اجتماعی در برابر سیکها و هندوباوران افغانستان باعث شده است تا بغض انارکلی هنریار، نماینده‌شان، بشکند، انتقاد کند و اشک بریزد و خواهان پایان این وضعیت شود.
هندوها و سیک‌های افغان برای قرن‌ها در افغانستان زندگی کرده‌اند. پیش از دهه هفتاد، حدود ۲۵۰ هزار خانواده سیک و هندو در چند شهر این کشور زندگی می‌کردند، اما در جنگ‌های داخلی مهاجرت آنان آغاز شد و تا کنون ادامه دارد. در حال حاضر کمتر از صد خانواده که بیشرترین آنان سیکها هستند در چند شهر افغانستان زندگی می‌کنند.
از دوران زمامداری امان‌الله خان، پادشاه وقت افغانستان، به عنوان تنها زمانی یاد می‌شود که شهروندان هندو و سیک در این کشور از حقوق اجتماعی و انسانیشان برخوردار بودند، اما در دوره طالبان، زندگی این شهروندان، بسیار بد و ناخوشایند سپری شده است.
