در ۴ مارس ۱۹۴۳، گریر گارسون پشت تریبون روی صحنه در باشگاه شبانه کوکونات گروو در هتل امبسدور شهر لس آنجلس رفت. خانم گارسون ۳۸ ساله برای دریافت جایزه اسکار برای بهترین بازیگر زن به خاطر ایفای نقش خود در «خانم مینیور» (Mrs Miniver) فیلم عاشقانه‌ای جنگی به کارگردانی ویلیام وایل آن جا بود. او تنها پانزدهمین بازیگر در تاریخ هالیوود بود که این جایزه را به خانه می‌برد. این به نوبه خود دستاوردی قابل توجه بود اما خانم گارسون به نحوی دیگر هم تاریخ‌ساز شد که برای آن شب بیشتر غیرمنتظره بود.
سخنرانی دریافت جایزه او تا امروز طولانی‌ترین سخنرانی تاریخ جوایز اسکار است. گرچه امروزه از برندگان خواسته می‌شود تا بیشتر از ۴۵ ثانیه سخنرانی نکنند (البته که افراد متعددی فرای این زمان رفته که در آن زمان آهنگی پخش می‌شود که به آنها بگوید سخنرانی خود را به اتمام برسانند) اما خانم گارسون برای ۷ دقیقه به سخنرانی خود ادامه داد.
این سخنرانی متاسفانه به طور کامل ضبط و حفظ نشده است. حتی آکادمی علوم و هنرهای سینما که هر سال از دست‌اندرکار مراسم اسکار است، می‌گوید تصاویری از «تنها بخش‌هایی» از سخنرانی خانم گارسون دارد که در مجموع ۳ دقیقه و ۵۶ ثانیه است.
خانم گارسون که اصالتا انگلیسی بود، بخشی از سخنرانی خود را به توصیف تجربه خود به عنوان یک مهاجر کرد. او خطاب به حاضران گفت: «من غریبه‌ای بودم که ۵ سال پیش به این کشور آمد. همیشه بسیار خوشحال و مفتخر بودم که بخشی از این جامعه و این صنعت باشم و از سوی همه کسانی که با آنها دیدار یا همکاری کردم همیشه شاهد مهربانی‌ای بودم که واقعا برای مدتی طولانی نمی‌توانستم باور کنم واقعیت دارد، اما امشب باعث شدید احساس کنم واقعا درهای رفاقت را گشوده‌اید و دعوتنامه رسما پشت در است و به همین خاطر احساس خوشحالی فراوانی دارم.»
Read More
This section contains relevant reference points, placed in (Inner related node field)
موضوع فیلم هم بی‌ربط نبود، در خانم مینیور خانم گارسون نقش زن خانه‌دار انگلیسی را بازی می‌کند که زندگی‌اش به شدت تحت تاثیر جنگ جهانی دوم قرار می‌گیرد، بیشتر از همه وقتی همسرش کلم (با بازی والتر پیدگئون) داوطلب می‌شود تا با قایق موتوری خود به تخلیه سربازان از دانکرک کمک کند. آسوشیتدپرس در یادبود خود از خانم گارسون در سال ۱۹۹۶ اشاره می‌کند که این نقش «باعث اتحاد و شور آمریکاییان در حمایت از بریتانیا در جنگ جهانی دوم» شد.
سخنرانی خانم گارسون همچنین شامل نظر شخصی او درباره ماهیت مراسم‌های اهدای جایزه بود. او گفت: «همیشه احساس کردم برای نامزد شدن در این مراسم باید خیلی خوش‌شانس باشید که برای ایفای نقش در یکی از بهترین فیلم‌های سال جاری انتخاب شوید و این به نوبه خود دلیل دیگری برای به وجد آمدن است. هیچ هنرمند خوبی در این صنعت نیست که اگر چنین فرصتی به او داده شود نتواند به نحو احسن از پس آن برآید.»
او همچنین ابراز داشت چرا هنرمندان «همه سودای بردن این جایزه را دارند» و گفت: «بردن این جایزه به‌هیچ‌وجه اثبات برتری نیست چرا که ما استعداد بی‌نظیر افراد را با هم مقایسه نمی‌کنیم چون این استعدادها در ماهیت با یکدیگر متفاوت هستند و نمی‌شود به گونه‌ای منصفانه با هم مقایسه شوند. هیچ رقابتی امشب در این سالن وجود ندارد. هیچ مسابقه‌ای نیست. همان‌طور که دودو در «آلیس در سرزمین عجایب» گفت: «همه پیروز هستند و همه باید جایزه بگیرند.»
خانم گارسون برنده جایزه اسکار دیگری نشد گرچه طی فعالیت هنری خود هفت بار دیگر و هر بار برای بهترین بازیگر زن، نامزد شد. دو نامزدی اول او قبل از خانم مینیور اتفاق افتاد، یکی برای فیلم عاشقانه «خداحافظ آقای چیپس» (Goodbye, Mr Chips) در سال ۱۹۳۹ به کارگردانی سم وودز و دیگری برای نقش او به عنوان ادنا گلدنی، کنشگر حقوق کودکان در فیلم حماسی زندگی‌نامه «شکوفه در غبار» (Blossoms in the Dust) در سال ۱۹۴۱ به کارگردانی مروین لی‌روی. چهار مورد دیگر بعد از خانم مینیور اتفاق افتاد. یکی برای بازی او در نقش ماری کوری در فیلم حماسی زندگی‌نامه «مادام کوری» (Madame Curie) در سال ۱۹۴۳، یکی برای فیلم «خانم پارکینگتون» (Mrs Parkington) در سال ۱۹۴۴ به کارگردانی تی گارنت، یکی برای «دره تصمیم» (The Valley of Decision) در سال ۱۹۴۵ باز هم به گاردانی تی گارنت و دیگری برای بازی در نقش النور روزولت در فیلم حماسی زندگی‌نامه «طلوع در کمپوبلو» (Sunrise at Campobello) در سال ۱۹۶۰ به کارگردانی وینسنت جی دانهو.
جایزه اسکار او برای بهترین بازیگر زن به همراه بسیاری از وسایل شخصی‌اش در حادثه آتش‌سوزی منزلش در لس آنجلس در اواخر دهه ۱۹۸۰ میلادی از بین رفت. آکادمی اسکار به او جایزه جایگزین دیگری داد. سخنرانی او در تاریخ ۷۸ ساله این مراسم بی‌همتا باقی مانده گرچه همیشه ممکن است رکورد جدیدی در مراسم امسال اسکار که قرار است ۲۵ آوریل برگزار شود، ثبت شود.
© The Independent
