شیرهای دریایی کالیفرنیا با سرعتی بی‌سابقه در اثر سرطان می‌میرند و دلیلش هم احتمالا هزاران بشکه مواد شیمیایی سمی است که ده‌ها سال پیش در اقیانوس آرام انداخته شدند.
روز دوشنبه دانشمندان علوم دریایی از کشف بشکه‌های حاوی ماده سمی دیکلرو-دیفنیل-تریکلروتان، موسوم به «ددت» (DDT)، در جنوب کالیفرنیا خبر دادند.
تیمی از موسسه اقیانوس‌شناسی «اسکریپس» در دانشگاه کالیفرنیای سن دیه‌گو از بیش از ۳۶ هزار هکتار از بستر اقیانوس بین جزیره سانتا کاتالینا و ساحل لسآنجلس تصویربرداری کردند و با کشتی تحقیقاتی، تصاویری از اجسامی «بشکه مانند» به دست آوردند.
مدت‌هاست که گمان می‌رود انبوه وسیعی از ضایعات سمی زیر سطح آب است و دارد سلامتی حیات دریایی را به خطر می‌اندازد.
مطالعه اخیر مرکز پستانداران دریایی در «ساوسالیتو» نشان داد که در کالیفرنیا تقریباً از هر پنج شیر دریایی بزرگسال، یک شیر در اثر سرطان جان خود را از دست داده است. دلیل این عارضه، وجود ویروس تبخال (هرپیز) در میان شیرهای دریایی بوده است، اما همه حیواناتی که به تبخال مبتلا شدند، بر اثر سرطان نمردند.
دکتر فرانسس گالند، دانشمند ارشد این مرکز و نویسنده اصلی مقاله، به روزنامه ایندیپندنت گفت: «آنچه مطالعه نشان داد، این است که حیوانات دارای سطح بالاتری از آلاینده‌ها، به سرطان مبتلا می‌شوند. نشانگر‌های ژنتیکی که ما بررسی کردیم، در مستعد ساختن حیوانات به ابتلا به سرطان موثر نبودند. به نظر می‌رسد که قرارگیری در معرض آلودگی در دوران اولیه زندگی باعث می‌شود به جای ناقل بودن، در برابر ویروس تبخال سرطان‌زا آسیب‌پذیر باشند.»
گمان می‌رود که شیرهای دریایی هنگام مهاجرت به محل‌های تولید‌مثل در جزایر جنوب کالیفرنیا، در معرض ماده ددت قرار می‌گیرند. ددت از راه زنجیره غذایی از موجودات میکروسکوپی به ماهی‌هایی منتقل می‌شود که خوراک شیرهای دریایی هستند. این سم با گذشت زمان می‌تواند در چربی‌شان جمع شود.
شیرهای دریایی مبتلا به سرطان یا باید خلاص (اتانیزه) شوند، یا در اثر بیماری تهاجمی که اطراف ستون فقرات آنان گسترش می‌یابد و به فلج شدن‌شان می‌‌انجامد، جان می‌بازند.
مطالعات، نازک شدن پوسته تخم پرندگان، از جمله پلیکان‌های قهوه‌ای و عقاب‌های طاس، را نیز به نوع متابولیزه ماده ددت، موسوم به ددی (DDE)، ربط داده‌اند. مطالعه‌ای در سال ۲۰۱۵ به وجود مقادیر بالای ددت و دیگر مواد شیمیایی ساخت دست بشر در چربی دلفین‌های پوزه‌درازی که به مرگ طبیعی مردند، اشاره کرد.
برخی از انواع ماهی‌ها به قدری آلوده هستند که مقامات کالیفرنیا به ماهیگیران هشدار داده‌اند که صیدشان را مصرف نکنند.
دکتر گالند گفت که به دلیل نفوذ مواد سمی به بستر اقیانوس، فکر می‌کردند نمی‌توانند جلو بروز سرطان در شیرهای دریایی را بگیرند.
او گفت: «اما حال با كشف بشكه‌ها می‌شود جلو ادامه مشکل تا صد سال آینده را گرفت. برداشتن بشکه‌ها قطعا کار دشواری خواهد بود، اما مطمئناً امکان‌پذیر است.»
محل دقیق و میزان ضایعات در کف اقیانوس تا حال مشخص نبود. پهباد‌های زیرآبی مجهز به فناوری ردیاب آوایی، تصاویری با وضوح بالا از این بشکه‌ها گرفتند که در فاصله ۹۰۰ متری (۳۰۰۰ پا) زیر سطح آب و روی بستر شیب‌دار اقیانوس قرار گرفته‌اند.
اریک تریل، دانشمند ارشد سفر اکتشافی و مدیر آزمایشگاه فیزیک دریایی در موسسه اقیانوس‌شناسی اسکریپس، به اسوشیتدپرس گفت: «متأسفانه، حوضه آبی نزدیک لسآنجلس ده‌ها سال، از دهه ۱۹۳۰، محل تخلیه ضایعات صنعتی بوده است. ما در بررسی‌های گسترده در این منطقه میدان وسیعی از ضایعات پیدا کردیم.»
به گفته دکتر تریل، این تحقیق که از ۱۰ تا ۲۴ مارس انجام شده است، وجود این بشکه‌ها را در «گستره‌ای وسیع» نشان می‌دهد، اما حال دیگران باید با نمونه‌برداری از رسوبات، وجود ددت را در این بشکه‌ها تایید کنند.
طبق برآوردها، بین ۳۵۰ تا ۷۰۰ تن ددت در منطقه‌ای به فاصله ۲۰ کیلومتر (۱۲ مایلی) از لسآنجلس ریخته شده است. جزیره «پالوس وردس» در نزدیکی خشکی، به دلیل آلودگی به ددت و «پی‌سی‌بی» (بیفنیل پلی کلر شده)، در لیست «هزینه‌های مهم» دولت آمریکا (محل‌های سمی که باید پاکسازی شوند) قرار گرفته است.
ماده شیمیایی ددت در اوج جنگ جهانی دوم برای از بین بردن آفات اختراع شد و برای محافظت از سربازان در برابر بیماری‌های مالاریا، حصبه و سایر بیماری‌هایی که از طریق حشرات به انسان منتقل می‌شوند، مورد استفاده قرار می‌گرفت. بعدها در سطحی گسترده برای سمپاشی محصولات کشاورزی و دام و حتی برای دفع پشه‌ها در سواحل به کار رفت.
پس از طبقه‌بندی ددت به عنوان ماده‌ای که احتمالا برای انسان سرطان‌زا است و ارتباطش با اثرات سوء بر حیات وحش و محیط زیست، آژانس حفاظت از محیط زیست ایالات متحده (ای‌پی‌ای) در سال ۱۹۷۲ مصرف آن را ممنوع کرد.
بزرگترین تولید‌کننده ددت در ایالات متحده شرکت شیمیایی «مونتروز» بود که کارخانه‌اش در تورنس، درست بیرون شهر لسآنجلس واقع شده بود. از اواخر سال‌های ۱۹۴۰ تا اوایل ۱۹۷۰، میلیون‌ها لیتر آفت‌کش از این کارخانه در اقیانوس تخلیه شد.
Read More
This section contains relevant reference points, placed in (Inner related node field)
دانشمندان این تحقیق را پس از انتشار گزارش لسآنجلس تایمز در سال گذشته در مورد شواهد مبنی بر وجود ددت در اقیانوس انجام دادند. مجله تایمز گزارش‌های یک شرکت پاکسازی حامی شرکت مونتروز را بررسی کرد که نشان می‌دادند از سال ۱۹۴۷ تا ۱۹۶۱ هر ماه دو هزار بشکه لجن آلوده به ددت در نزدیکی جزیره کاتالینا خالی شدند و سایر شرکت‌ها هم تا سال ۱۹۷۲ ضایعاتشان را در آب می‌ریختند.
دانشمندان جست‌وجو‌های خود را از جایی آغاز کردند که دیوید ولنتاین، استاد دانشگاه کالیفرنیا سانتا باربارا، تقریبا یک دهه قبل توده غلیظی ددت را در رسوبات کشف و ۶۰ بشکه پیدا کرده بود.
مقداری از ضایعات خطرناک مونتروز از طریق سیستم فاضلاب به دریا ریختند، اما مابقی در بشکه‌ها پر شدند و در فاصله ۱۵ تا ۲۵ کیلومتری ساحل در اقیانوس انداخته شدند. این عملیات در آن زمان قانونی بود.
پروفسور ولنتاین پیشتر به شبکه «سی‌بی‌اس» گفته بود که قرار بود این شرکت بشکه‌ها را در آب‌های عمیق بیندازد، اما آن کار همیشه انجام نشد. بعضی از بشکه‌ها در فاصله نزدیکتر به ساحل در آب انداخته شدند. تعدادی هم برای این‌که راحت‌تر در آب فرو بروند، سوراخ شدند و مواد سمی از آن‌ها خارج شد.
دولت در سال ۱۹۹۰ علیه این ضایعات سمی اقدام قانونی کرد. پس از نبردی ده ساله، شرکت‌های دخیل، از جمله شرکت مونتروز، مبلغ ۱۴۰ میلیون دلار برای پاکسازی این سایت‌های سمی پرداخت کردند.
این گزارش با کمک اسوشیتدپرس تهیه شده است.
© The Independent
