گاه یک واقعه ناگوار چنان ناگوار است که نمی‌توانیم آن را بپذیریم؛ یا انکارش می‌کنیم یا چشممان را روی آن می‌بندیم. من فکر می کنم در مورد مسابقات اسب‌دوانی در مرحله‌ای هستیم که بسیاری از مردم از نظر عقلی می‌دانند که این صنعت تا چه حد بی‌رحم و استثمارگرانه است اما به گونه‌ای تربیت شده‌ایم که فکر کنیم این‌ها همه عادی است؛ از نظر احساسی هم برای مردم مشکل است در مقابل پدیده‌ای که در گذشته همواره آن را پذیرفته بودند، قاطعانه قد علم کنند.

من در مقام فردی که به آزادی حیوانات معتقد است، به طور علنی می‌گویم که به‌ نظر من مسابقات اسب‌دوانی وحشتناک‌اند. مردم امشب می‌توانند در کانال یک شبکه بی‌بی‌سی جنبه‌های تاریک‌تر این صنعت را به چشم خود ببینند. تحقیقات مفصل برنامه «پانوراما» (برنامه‌ای پرسابقه و معروف که با شاهد و مدرک در مورد مسائل مختلف افشاگری می‌کند) نتیجه‌گیری کرده است که از آغاز سال ۲۰۱۹  تاکنون، در بریتانیا و ایرلند تعداد چهار هزار راس اسب که سابقا اسب مسابقه بودند، به کشتارگاه فرستاده شده‌اند.  

ویدیوهای متقاعدکننده‌ای که نهاد موسوم به «امداد حیوانات» تهیه کرده است، نشان می‌دهد که مقررات به اصطلاح «حمایت» از حیوانات در بزرگ‌ترین کشتارگاه بریتانیا نادیده انگاشته شده و همانند کشتارگاه‌های دام و حیوانات پرورشی، به نظر می‌رسد مقررات در این مورد هم نقض شده است.

بر اساس قانون، نباید اسب‌ها را در مقابل یکدیگر ذبح کرد؛ اما در طول فیلمبرداری چهار روزه از کشتارگاه، این مقررات ده‌ها بار نادیده گرفته شد. کارکنان کشتارگاه موظف‌اند نهایت تلاش خود را به کار گیرند که ذبح اسب‌ها به‌سرعت و در کوتاه‌ترین مدت انجام شود اما فیلم‌هایی که از این محل برداشته شده است، نشان می‌دهد که روند ذبح اسب‌ها اغلب بسیار کند بوده است و برخی از آن‌ها را پیش از ذبح بی‌حس و شوکه نکرده‌اند. واقعیت آنچه (در این محل) می‌گذرد، بسیار ناخوشایند است. بیشترین دلیل فقدان نظارت و بازرسی کافی (بر ذبح اسب‌ها) این است که دیدن آنچه واقعا در کشتارگاه‌ها می‌گذرد، بسیار دردناک است.

پرفسور دانیل میلز، متخصص  رفتار و روان حیوانات از دانشگاه لینکلن، پس از مشاهده ویدیوهای یاد شده گفت: « اگر این نماینده نحوه ذبح آن‌ها (اسبها) است، در آن صورت ما با یک مشکل جدی روبه‌روییم.»

دوربین‌های مخفی گزارشگران نشان داد که در بریتانیا، برخی از اسب‌های مسابقه پیش از ذبح با جراحاتی بر بدنشان مسافتی طولانی -بیش ۵۵۰ کلیومتر- را از راه زمین و دریا طی می‌کنند تا به کشتارگاه برسند.

مستند امشب بی‌تردید تماشگران را شوکه خواهد کرد اما این تنها بخشی از اقدام‌های بی‌رحمانه این صنعت است. علاوه بر اسب‌های بازنشسته که ذبح شده‌اند، از سال ۲۰۰۷ دست‌کم دو هزار و ۲۷۵ اسب در زمین مسابقات اسب‌دوانی مرده‌اند. واکنش روبی والش، قهرمان سوارکاری در مسابقات «گرَند نشنال» بریتانیا، به مرگ یک اسب لحظه‌ای نادر و بی‌پرده در نحوه برخورد صنعت اسب‌دوانی با این حیوانات بود. او گفت: «اسب، اسب است. می‌توانید اسب را (با اسب دیگری) جایگزین کنید.»  

در ماه فوریه نیز تصویر گوردون الیوت، یکی از  تعلیم‌دهندگان ارشد اسب در بریتانیا که روی یک اسب مرده نشسته بود، جنجال بسیاری برانگیخت. الیوت در ماه سپتامبر به‌سرعت از کار برکنار شد زیرا او بدترین خلاف ممکن را مرتکب شده بود: افشای نحوه برخورد واقعی این صنعت با اسب‌هایی که از آن‌ها بهره‌کشی می‌شود. 

همان‌طور که در برنامه «پانوراما» آمده است، اسب‌های پیر یا خسته از مسابقه روانه کشتارگاه می‌شوند. من با شاهدان عینی صحبت کرده‌ام که می‌گویند اسب‌ها اغلب حین بردن به کشتارگاه جیغ می‌کشند چون می‌دانند قرار است چه اتفاقی برایشان بیفتد. گاه این اسب‌ها را به آزمایشگاه‌ها می‌برند تا دانشمندان پیش از ذبح روی آن‌ها آزمایش‌های بی‌رحمانه‌ای انجام دهند. این واقعیت‌ها را بار دیگری که یک علاقه‌مند به مسابقات اسب‌دوانی گفت عاشق اسب است، به‌ یاد بیاورید.

یک خبر خوش این است که همه اسب‌ها در زمین مسابقه، کشتارگاه یا آزمایشگاه جان نمی‌دهند. برخی از آن‌ها در پناهگاه‌های حیوانات بازنشسته می‌شوند. من داوطلبانه در یک پناهگاه اسب کار می‌کنم. بسیاری از آن‌ها از شرایطی غم‌انگیز و بدون هیچگونه مراقبت و توجهی به پناهگاه آورده می‌شوند. به تجربه من، رنج‌دیده‌ترین آن‌ها اسب‌هایی‌اند که پیش‌تر در مسابقات اسبدوانی از آن‌ها استفاده می‌شده است. آن‌ها به‌ویژه سخت مضطرب‌اند و به کسی اعتماد نمی‌کنند که نشانه آن است که با آن‌ها بدرفتاری شده است.

آن‌ها به‌ندرت عاقبت بخیر می‌شوند. هزاران اسب در زمین مسابقه سقط  و هزاران اسب دیگر در کشتارگاه‌ها و آزمایشگاه‌ها ذبح و کشته می‌شوند. «خوشبخت‌تر»هایشان ممکن است سال‌های آخر عمر خود را با جراحت‌های بی‌درمان و ضربات روانی بگذرانند. 

بیايید چشممان را به واقعیت باز کنیم: این همه رنج و مرگ برای چیست؟ برای این است که بنگاه‌های شرط‌بندی (روی مسابقات اسب‌دوانی) پول کسانی را از چنگشان درآورند که اغلب بیش از آن مستاصل، ساده‌لوح و گیج‌اند که بتوانند تقلب (در مسابقات و شرط بندی ها) را تشخیص دهند: معتادان و کسانی که با مشکلات روانی دست به گریبان‌اند. با اسب‌ها  بدرفتاری و از آن‌ها سوءاستفاده می‌شود و آن‌ها را می‌کشند تا مشتی انسان بتوانند دارایی بسیاری از همنوعان خود را بقاپند.  

این شرایطی حقیقتا سیاه و مهیب است. جای شگفتی نیست که درک آن تا این حد دشوار است. آنچه مشاهده آن در سال‌های کودکی ما عادی بود، به چیزی تبدیل شده است که نسل ما باید آن را از میان بردارد. به خاطر اسب‌ها و انسان‌ها زمان آن فرا رسیده است که از خواب بیدار شویم و این دزدی و تقلب شرورانه را ممنوع کنیم.