هر جا که بحران آب‌وهوایی مطرح می‌شود، دو نظریه متفاوت وجود دارد: گروهی معتقدند که باید از میزان تولید گازهای گلخانه‌ای کاست و تا حد امکان سیر و میزان لطمات ناشی از آن را معکوس کرد و گروهی که می‌گویند انسان می‌تواند با برخی ابتکارات، راه گذر خود از میان بحران را بیابد. واژه‌هایی که اغلب در این ارتباط  به اختصار استفاده می‌شوند، «دروئید»ها (کاهنان اعظم در فرهنگ‌های باستان سِلتیک؛ و در این متن به جنبش مردمی برای مبارزه با بحران آب‌وهوایی اطلاق می‌شود) و «مهندسان» (ترمیم علمی و فنی لطمات ناشی از تغییرات آب‌وهوایی)اند. اما واقعیت این است که ما به شدت به ترکیبی از هر دوی این‌ها نیاز داریم. ما باید به‌سرعت هرچه تمام‌تر تولید گازهای گلخانه‌ای را کاهش دهیم و در عین حال با استفاده از تمام امکانات فناوری‌های موجود، پیامد مخرب بشر بر کره زمین را ترمیم کنیم.  

اما این هفته با انتشار ویدیویی از دبی، بی‌تردید «مهندسان» احساس خواهند کرد که موضعشان تقویت شده است. در این موقع از سال، دمای معمول هوا در امارات متحده عربی ۵۰ درجه (فکر کردید موج کوچک گرما در بریتانیا بد است؟) و میانگین میزان بارندگی سالیانه تنها کمی بیش از ۹ سانتیمتر است. به رغم این، بارندگی شدید چند روز گذشته دبی را حسابی سیراب کرده است، چگونه؟ با بارور کردن ابرها.

این روشی بسیار پیچیده، شامل تزریق برق یا مواد شیمیایی از جمله ید نقره به داخل ابرها است. بوان هرلی، همکارم، در توضیح می‌گوید: « در این پروژه سعی می‌شود قطرات آب را با ضربان‌ الکتریکی مثل موی خشک و شانه به یکدیگر نزدیک و ترکیب کرد.» پروفسور مارتِن آمباوم هم که روی بارورکردن ابرها کار کرده است، به شبکه بی‌بی‌سی گفت: «هنگامی که ذرات آب با ترکیب با یکدیگر به اندازه کافی بزرگ می شوند، باران می‌شوند.» 

امارات متحده عربی در هر صورت منطقه‌ای به شدت داغ است و به همین دلیل روشن نیست که آیا دمای بالای آن به بحران آب‌وهوایی مرتبط است یا نه؛ اما می‌دانیم که در دیگر نقاط جهان پیامد‌های بحران آب‌وهوایی احساس می‌شود. به ما هشدار داده شده بود: سیل در اروپا و چین، خشکسالی در آمازون، آتش‌سوزی طبیعی در کالیفرنیا. تنها مجنون‌هایی مثل ترامپ و بولسونارو با جدیت واقعیت بحران آب‌وهوایی را انکار می کنند. به همین دلیل باید از تلاش های امارات متحده عربی در بارور کردن ابرها استقبال کرد. 

من به گونه‌ای فزاینده به رویکرد «دروئید»ها بدبین شده‌ام. هرچند جنبش مردمی (برای مقابله با بحران آب‌وهوایی) به ویژه در میان جوانان خواهان اقدام، بیشتر نضج می‌گیرد اما تصور می‌کنم به رغم تمام لفاظی‌ها، آن اراده سیاسی برای اعمال تغییرات در نحوه زندگی‌ که برای مقابله با بحران آب‌وهوایی ضروری است، در سطوح بالا وجود ندارد؛ بنابراین باید خود را با اوضاع وفق دهیم. اگر می‌توانیم باران بسازیم، باید امیدوار و معتقد باشیم که می‌توانیم روش‌های موفق‌تری برای مهار گاز کربن و کاهش دمای زمین هم ابداع کنیم.  

البته اشتباهاتی هم پیش خواهد آمد. هم اکنون نیز برخی از مردم در مورد خطرات تلاش برای کنترل هوا هشدار می‌دهند. این نگرانی وجود دارد که بارور کردن ابر به میزان رطوبت هوا بیفزاید و کنترل میزان بارندگی مشکل شود و احتمال دارد به جاری شدن سیل بینجامد. به همین گونه، هنوز نمی‌دانیم مواد شمیایی که در بارور کردن ابرها استفاده می‌شوند، بر کشاورزی چه تاثیری خواهد داشت؛ برای مثال، ذرات کوچک دی اکسید تیتانیوم که برای بارور کردن ابرها استفاده می‌شود، پدیده‌ای است که ماری سیمونین، کارشناس محیط زیست آن را نگران‌کننده توصیف می‌کند. او اوایل سال جاری در گفت‌وگو با نشریه وایِرد گفت: «بدون تحقیقات بیشتر روی سمی بودن ذرات کوچک دی اکسید تیتانیوم، من درباره استفاده گسترده از آن از جمله در بارور کردن ابرها که مساحت زیادی به ویژه در مناطق کشاورزی را می‌پوشاند، نگرانم.»

اما این‌ها خطراتی‌اند که باید با آن‌ها مواجه شویم. گزینه دیگرمان چیست؟ دست روی دست بگذاریم؟ امیدوار باشیم سیاستمداران برای کاهش بحران آب‌وهوایی قوانین بین‌المللی وضع کنند؟ آن لحظه گذشته است. اینک زمان اقدام قاطع فرا رسیده است.

در عوض شماتت کردن امارات متحده عربی به دلیل بارورکردن ابرها، باید به این ابتکار آفرین بگوییم و با پذیرش اینکه این روند نگران‌کننده است، از آن به طور کامل حمایت کنیم. از تلاش برای کاهش گازهای گلخانه‌ای دست بر نداریم اما بپذیریم که ابتکارها و ابداع‌ها عامل بحران آب‌وهوایی شدند و حالا باید اجازه دهیم ابتکارها و ابداع‌ها این معضل را حل کنند.