شماری از زنان فعال مدنی و سیاسی افغان در شهر مزارشریف، مرکز استان بلخ، گردهمایی اعتراضی بر پا کردند و حفظ حقوقشان در نظام آینده این کشور را خواستار شدند. آنان می‌کوشند با این حرکت‌ پیامشان را به طالبان و جامعه جهانی برسانند و از آنان بخواهند به نگرانی‌هایی زنان افغان هرچه زودتر رسیدگی کنند.

زنان بلخی در این گردهمایی اعتراضی علاوه بر تاکید برحفظ حقوقشان در نظام آینده افغانستان، خطاب به طالبان اعلام کردند: «حکومت فراگیر بدون حضور زنان معنی ندارد. شهر تک‌جنسیتی بوی تعفن می‌دهد و بدانید که زنان افغان به گذشته بازنمی‌گردند.»

این خواسته‌های زنان بلخی از طالبان و تاکید بر حضورشان در نظام آینده این کشور در حالی صورت می‌گیرد که در یک هفته گذشته شماری از زنان در هرات و پس از آن در کابل به خیابان‌ها ریختند و از جامعه جهانی و طالبان خواستند به حقوق اساسی و دستاوردهای ۲۰ساله آنان توجه داشته باشند و اجازه دهند در نظام طالبانی که تشکیل می‌شود، کار کنند و مانند مردان به درس و تحصیل خود ادامه دهند.

طالبان اعلام کرده است که با تحصیل، کار و حضور زنان در جامعه مخالفتی ندارد اما باید تمام موارد یادشده در چارچوب شریعت اسلامی باشد.

ذبیح‌الله مجاهد، سخنگوی طالبان، در یک نشست خبری در کابل گفت: «امارت اسلامی طالبان به حقوق اساسی زنان به ویژه زنان کارگر احترام می‌گذارد و آنان می‌توانند در چارچوب قواعد اسلامی به کار و فعالیت‌ خود ادامه بدهند و هیچ ممانعتی وجود نخواهد داشت.»

شیرمحمد عباس استانکزی، معاون دفتر طالبان در قطر، نیز گفته است که زنان افغان در چارچوب شریعت اسلامی حق کار و تحصیل را دارند، اما نمی‌توانند در سطح وزیر در حکومت حضور داشته باشند.

نگرانی زنان افغان از نقض حقوق اساسی آنان در امارت اسلامی در حالی افزایش می‌یابد که طالبان در دوره نخست حکومت خود، مخالف جدی حضور زنان در نظام بودند و تا روزی که شکست خوردند، به هیچ زنی اجازه ندادند در نظام طالبانی کار کند و به درس و تحصیل ادامه دهد. حالا ۲۰ سال بعد، بار دیگر طالبان به قدرت سیاسی در افغانستان دست یافته‌اند. در ابتدا چنین به نظر می‌رسید که آنان نسبت به گذشته تغییر کرده‌اند و با بیشتر موارد از جمله کار، تحصیل و فعالیت‌ زنان مشکلی ندارند؛ اما آنچه در عمل دیده می‌شود، چنین نیست. طالبان همان طالبان ۲۰ سال پیش‌اند و قاعده و قانونشان پابرجا است و احتمال دارد پس از اعلام رسمی حکومت خود تغییرات بیشتری در جامعه وضع کنند و زنان افغان با قواعد سخت‌گیرانه‌تری مواجه شوند.  

گفتنی است که زنان افغان در۲۰ سال گذشته در نظام سیاسی افغانستان و سایر نهادهای خصوصی داخلی و خارجی در این کشور کار کردند و توانستند در زمینه‌های مختلف دستاوردهای زیادی نیز داشته باشند؛ اما اکنون دیده می‌شود که با روی کار آمدن دوباره طالبان، امارت اسلامی با کار و فعالیت‌های اجتماعی و سیاسی زنان مخالفت می‌کند.

چنین به نظر می‌رسد که با آمدن طالبان زنان افغان بار دیگر فراموش می‌شوند وهمه چیز را از دست می‌دهند لذا آنان که می‌دانند دیگر نمی‌توانند در نظام طالبان به خواسته‌های خود برسند، گردهمایی‌هایی را برپا می‌کنند تا پیامشان را به جامعه جهانی برسانند و از جامعه جهانی و نهادهای بین‌المللی مدافع زنان بخواهند از حقوق آنان دفاع کنند و اجازه ندهند که طالبان قوانین گذشته خود را بار دیگر اجرا کنند و زنان افغان را از رفتن به مدرسه، دانشگاه، شهر و بازار و کار در دولت و اجتماع محروم کنند؛ اما با این همه فریادی که زنان افغان تاکنون سرداده‌اند، هیچ دولت خارجی و هیچ نهاد بین‌المللی مدافع زنان موضعی نگرفته و همه خاموش‌اند و این سکوت نشان می‌دهد که از دست آنان نیز کاری ساخته نیست.

اگر جامعه جهانی برای حفظ حقوق اساسی با زنان افغان هم‌صدا نشود و طالبان را وادار نکند به زنان اجازه کار و فعالیت‌های سیاسی و اجتماعی دهد، زنان افغان بار دیگر سال‌هایی مشابه حکومت نخست طالبان را تجربه خواهند کرد و همه خانه‌نشین خواهند شد.