برای جوکوویچ دیدار پایانی رقابت‌های تنیس آزاد آمریکا مسابقه‌ای متفاوت بود و بسیار دراماتیک و تلخ به پایان رسید. این مسابقه برای هواداران تنیس یادآور خاطراتی نه چندان دور است و مسابقه فینال تنیس آزاد استرالیا در سال ۲۰۰۹ بین نادال و فدرر را تداعی می‌کند؛ مسابقه‌ای که در آن نوار قهرمانی‌های فدرر قطع شد و نادال توانست در آن مسابقات به قهرمانی برسد؛ اما اشک‌های فدرر در آن مسابقه هیچ گاه از یاد طرفداران تنیس پاک نخواهد شد. فدرر در پایان مسابقه در حالی که اشک می‌ریخت، قادر به صحبت نبود و نادال در انتها او را در آغوش کشید و به او دلداری داد و او را بهترین تنیسور قرن نامید. همین اتفاق اندکی متفاوت‌تر برای جوکوویچ در بازی نهایی تنیس آزاد آمریکا مقابل مدودف رخ داد.

جوکو از ابتدای مسابقه به دلیل شرایط و فشارهایی که احساس می‌کرد، بازی را با استرس فراوان آغاز کرد و در دو گیم ابتدایی سه خطای سرویس انجام داد و توپ‌ها را به تور زد. همین موضوع نشان می‌داد که او در این مسابقه مشکل خواهد داشت. او ست اول را ۶-۴ واگذار کرد اما با توجه به انگیزه بالا و جنگندگی او در رقابت‌ها، همه بازگشتی قدرتمند از او را انتظار داشتند. 

جوکو در این مسابقه هرچه در توان داشت انجام داد اما مدودف همه جای زمین حاضر بود و با ضربات کنترلی و عمیق خود سعی داشت توپ را در زمین مسابقه نگه دارد و همین موضوع سبب شد تا توان جوکوویچ رفته‌رفته تحلیل رود و خستگی و خطاهای زیاد در مسابقه باعث شود کنترل اعصابش را از از دست بدهد تا جایی که با تمام قدرت راکت  خود را شکست و همین موضوع باعث شد ست دوم را نیز همانند ست اول ۶-۴ واگذار کند. او از دست رفتن رویای قهرمانی و به دست آوردن بیست و یکمین عنوان گرند اسلم را حس کرده بود و می‌دانست در این مسابقه زورش به مدودف نمی‌رسد.

نکته جالب از ابتدای مسابقه حمایت بی‌وقفه تماشاگران از جوکوویچ بود؛ چیزی که از ابتدای مسابقات خلاف آن اتفاق افتاده بود. شاید بتوان گفت این اولین باری بود که در چنین مسابقاتی تماشاگران به شکل عجیبی او را تشویق می‌کردند و از او می‌خواستند به جریان مسابقه بازگردد اما او می‌دانست که این کار غیرممکن است.

 درحالی که بازی ۵-۴ در ست سوم به نفع مدودف بود، در زمان استراحت بین گیم‌ها دوربین تلویزیون روی جوکو زوم و مشخص شد او که با حوله صورتش را خشک می‌کرد به‌شدت ناراحت است و نتوانسته است احساسات خود را کنترل کند و معلوم شد در حال گریه کردن است. او سعی کرد تا این حالت خود را کنترل کند اما حس از دست رفتن آرزوهای یک قهرمان واقعی از دید دوربین‌ها پنهان نماند.

این لحظه نه تنها برای او که حتی برای کسانی که طرفدار او نیستند هم دردناک بود. شاید او آن لحظه به این فکر می‌کرد که ممکن است دیگر هیچ وقت این موقعیت برایش فراهم نشود؛ چون در صورت قهرمانی می‌توانست رکوردی تاریخی را رقم بزند؛ قهرمانی در چهار گرند اسلم آن هم در یک سال و علاوه بر آن بردن بیست یکمین عنوان گرند اسلم و بالاتر از نادال و فدرر قرار گرفتن.

راد لیور، اسطوره افسانه‌ای، هم برای اهدای این جایزه به جوکوویچ در استادیوم آرتور اش حاضر شده بود اما این رویا به حقیقت نپیوست و جوکوویچ در این مسابقه ناکام ماند. او هنگام اهدای جوایز هم بارها نزدیک بود احساساتی شود اما خود را کنترل کرد و پس از دریافت جایزه دوم گفت: «من امروز نتوانستم به چیزی که دنبالش بودم برسم و این موضوع دیگر تمام شده است و باید به فکر آینده باشم؛ اما چیز مهم‌تری در این مسابقه به دست آوردم و آن عشق شما تماشاگران در اینجا بود. نمی‌توانم باور کنم که شماها این‌گونه مرا در طول مسابقه تشویق کردید و من برای همیشه از شما ممنون خواهم بود و آن را همیشه در ذهن و قلبم به یاد خواهم آورد. از شما متشکرم.»

او هنگام اهدای جوایز مانند یک قهرمان واقعی رفتار کرد و از مدودف بابت بازی بی‌نظیرش تقدیر کرد و گفت: «اگر یک نفر استحقاق این جایزه را داشته باشد، بدون شک آن شخص تویی و برای بازی‌های درخشانت در این دو هفته از رقابت‌ها تبریک می‌گویم و در مسابقات بعدی برای تو موفقیت آرزو می‌کنم.»