یک متخصص دیابت هشدار می‌دهد که بزرگسالانی که دیگر در شلوارهای ۲۱ سالگی‌شان جا نمی‌شوند، حتی اگر در مجموع اضافه وزن نداشته باشند، در معرض خطر ابتلا به دیابت هستند.

پروفسور روی تیلور، مدیر مرکز تشدید مغناطیسی [ام‌آرآی] دانشگاه نیوکاسل، گفت که دور کمر افراد باید همان اندازه ۲۱ سالگی باشد.

او این گفته را همراه با ارائه داده‌های مربوط به مطالعه خود، در نشست سالانه انجمن اروپایی برای مطالعه دیابت اظهار کرد.

یافته‌های این مطالعه نشان می‌دهد که افرادی که وزن سالم دارند اما مبتلا به دیابت نوع دوم هستند، می‌توانند با از دست دادن ۱۰ تا ۱۵ درصد از وزن بدن خود، این وضعیت را معکوس کنند.

او گفت: «قاعده کلی این است که اندازه دور کمر شما باید همان اندازه ۲۱ سالگی‌تان باشد.»

«اگر اکنون نمی‌توانید شلوارهایی به همان اندازه [دور کمر] بپوشید، چربی بیش‌ از اندازه دارید و بنابراین، حتی اگر اضافه وزن نداشته باشید، در خطر ابتلا به دیابت نوع دوم هستید.»

در این مطالعه، هشت نفر از ۱۲ شرکت‌کننده که به‌رغم داشتن شاخص توده بدنی (بی‌ام‌آی) «عادی» [دیابت نوع دوم] داشتند، موفق شدند سطح چربی در کبد و لوزالمعده خود را کاهش دهند، و به نظر می‌رسد که با این کار، فعالیت سلول‌های تولیدکننده انسولین در لوزالمعده آن‌ها «بازسازی» شد.

پروفسور تیلور، محقق اصلی این مطالعه، گفت: «پزشکان عموما تصور می‌کنند که دیابت نوع دوم در افرادی که اضافه وزن ندارند، علت متفاوتی دارد.»

«این بدان معناست که برخلاف افرادی که اضافه وزن دارند، معمولاً به کسانی که وزن طبیعی دارند، پیش از آن که به آن‌ها توصیه شود وزن کم کنند، داروهای دیابت و انسولین تجویز می‌شود. یعنی به جای آن توصیه، احتمالِ تجویز انسولین و سایر داروها در مراحل اولیه [در این گروه] بیشتر است.»

او افزود: «آنچه ما نشان دادیم، این است که اگر افراد دارای وزن طبیعی ۱۵-۱۰ درصد وزن خود را از دست بدهند، شانس بسیار خوبی برای رهایی از دیابت دارند.»

شرکت‌کنندگان در این مطالعه که شاخص متوسط توده بدنی آن‌ها ​​۲۴.۵ بود، برنامه کاهش وزنی را شامل رژیم غذایی مایع کم‌کالری به مدت دو هفته دنبال کردند. در آن دو هفته، آن‌ها با خوردن سوپ و [نوشیدنی مغذی] هر روز فقط ۸۰۰ کالری مصرف کردند. پس از آن، چهار تا شش هفته از آن‌ها مراقبت شد تا بتوانند وزن جدید خود را حفظ کنند. آنان سه دور این برنامه را پشت سر گذاشتند تا ۱۰ تا ۱۵ درصد از وزن بدن خود را از دست بدهند.

پس از دستیابی به کاهش وزن، تصویربرداری از کبد آنان نشانگر کاهش چربی بود. هشت نفر از ۱۲ شرکت‌کننده شاهد بهبود دیابت نوع دوم خود بودند؛ بدین معنا که سطح قند خون‌شان تحت کنترل است و دیگر نیازی به دارو ندارند.

پروفسور تیلور افزود: «گرچه این نتایج هنوز مقدماتی است، به وضوح نشان می‌دهد که دیابت ناشی از چاقی بیش از اندازه نیست، بلکه معلول سنگینی بیش از حد برای بدن است. دلیل این وضعیت، چربی بیش از حد در کبد و لوزالمعده، فارغ از شاخص توده بدنی، است.»

«در کبد، این چربی اضافی مانع از عملکرد طبیعی انسولین می‌شود. در لوزالمعده هم باعث می‌شود سلول‌های بتا تولید انسولین را متوقف کنند.»

«قاعده کلی این است که اندازه دور کمر شما باید همان اندازه ۲۱ سالگی‌تان باشد.»

«اگر اکنون نمی‌توانید شلوارهایی با همان اندازه بپوشید، چربی زیادی دارید، و بنابراین، حتی اگر اضافه وزن نداشته باشید، در معرض خطر ابتلا به دیابت نوع دوم هستید.»

دکتر احمد المرابحه، نویسنده اصلی و همکار این تحقیق، افزود: «کاهش وزن با محدودیت کالری، در بهبود دیابت نوع دوم بسیار قدرتمند است و بهبود ۶۷ درصدی در این گروه غیرچاق قابل‌توجه است.»

در جلسه آنلاین همچنین داده‌های یک مطالعه دیگر شنیده شد که نشان می‌دهد که فارغ از شاخص توده‌ بدنی افراد مبتلا به دیابت نوع دوم، میزان چربی ذخیره‌شده در کبد آنان بیشتر است.

قبلاً این فرضه طرح شده بود که چربی اضافی ذخیره شده در کبد و لوزالمعده باعث ایجاد دیابت نوع دوم می‌شود و کلید بهبود، از دست دادن این چربی است.

محققان تحت سرپرستی تیمی در نیوکاسل، دو گروه از بیماران را در برنامه کاهش وزن تحت بررسی قرار دادند و با تصویر‌برداری، سطح چربی در کبد و لوزالمعده آن‌ها را قبل و بعد از کاهش وزن اندازه گرفتند.

چربی کبد و لوزالمعده در افراد مبتلا به دیابت، فارغ از شاخص توده بدنی آن‌ها، بالا بود و با کاهش وزن کاهش یافت.

محققان این فرضیه را مطرح کردند که سطوح چربی به ظاهر «سالم» در کبد، ممکن است باعث دیابت نوع دوم شود.

آن‌ها گفتند که نحوه ارزیابی چربی در کبد بیمار، باید توده بدنی او را نیز در نظر بگیرد.

در همین حال، مطالعه‌ای دیگر نیز که به جلسه ارائه شد، نشان داد که افراد «چاق سالم» (افراد چاقی که هیچ مشکلی در زمینه فشار خون بالا، چربی خون، یا دیابت ندارند)، در مقایسه با افراد سالم با وزن طبیعی، در معرض خطر بیشتر حمله قلبی یا سکته مغزی قرار ندارند، اما احتمال بروز نارسایی قلبی در این گروه بیشتر است.

نویسندگان این مطالعه اطلاعات مربوط به تقریباً سه میلیون فرانسوی، از جمله بیش از ۲۷۰ هزار فرد چاق، را برای حداقل پنج سال ردیابی کردند.

افرادی که دارای «چاقی از نظر متابولیکی سالم» به حساب می‌‌آیند، ۳۴ درصد بیشتر در معرض خطر نارسایی قلبی و ۳۳ درصد بیشتر در معرض خطر ابتلا به فیبریلاسیون دهلیزی هستند. اما به نظر نمی‌رسد که در مقایسه با افراد سالم با وزن عادی، بیشتر در معرض خطر مرگ بر اثر حمله قلبی، سکته مغزی، یا مرگ قلبی- عروقی باشند.