میمون‌های دریایی در دهه ۱۹۵۰ تولید، یا به عبارت دیگر «اختراع» شدند. این جانور به صورت مصنوعی از میگوهای به‌اصطلاح نمکی آب شور پرورش یافته‌ است و پرورش آن‌ در آکواریوم،‌ در طول سالیان  به یک «کالت» یا فرقه خاص علاقه‌مندان بدل شده است.  اما میمون دریایی دقیقا چیست؟

میمون‌های دریایی به‌رغم نامشان، میمون نیستند و در دریا هم زندگی نمی‌کنند. آن‌ها یک «دوگانه/هیبرید» یا ادغام ژنتیکی در میگوی آب شور هستند که در سال ۱۹۵۷ به‌دست شخصی به نام هارولد فن برونهات تولید، و تحت نام «زندگی فوری»، در بسته‌های جنینی به دارندگان آکواریوم عرضه شدند. محبوبیت بسته‌های میمون‌های دریایی تا امروز ادامه داشته است.

در تارنمای میمون‌های دریایی آمده است که فن برونهات نظریه تولید این جانور را از یک فروشگاه حیوانات خانگی الهام گرفت که در آن از میگوهای آب شور برای غذای ماهی استفاده می‌شد. او در بازگشت به آزمایشگاهش تصمیم گرفت برای آموزش طبیعت به کودکان، میگوهای آب شور را در روندی که به دلیل ملاحظات تجاری افشا نشده است، به‌اصطلاح کنسرو کند و سپس در زمان دیگری، آن‌ها را به زندگی بازگرداند.

این موجودات که دمشان به دم میمون بی‌شباهت نیست، از خانواده سخت‌پوستان هستند و می‌توانند در شرایط نامساعد زیست، مدت‌های مدید به خواب عمیق روند تا شرایط  محیط مطلوب شود و بار دیگر به زندگی بازگردند.

روش پرورش میمون‌های دریایی بسیار جالب است: یک بسته تخم میمون دریایی خشک را که شبیه به خاک است، در داخل آب تمیز می‌ریزید و می‌بینید که زندگی چگونه در این ماهی‌ها جوانه می‌زند و ظرف چند هفته با تغذیه روی مخمر و باکتری «اسپریولینا»، به رشد کامل می‌رسند. 

نکته جالب دیگر این است که میمون‌های دریایی با یک چشم متولد می‌شوند و با رسیدن به سن بلوغ، دو چشم دیگر به سرشان اضافه می‌شود. بدنشان شفاف است و با پاهای «پ»مانند نرم و سبک‌شان تنفس می‌کنند. تولیدمثل آن‌ها می‌تواند هم از طریق جفت‌گیری، و هم مستقل انجام شود.

تخم میمون‌های آکواریومی تا سال‌ها دوام می‌یابد و قابل بازگشت به زندگی است.