بسته ماندن درهای مدرسه‌ها به روی دختران نوجوان در افغانستان، دانش‌آموزان، آموزگاران و فعالان حقوق بشر را در این کشور هم‌صدا کرده است. از سوم فروردین که طالبان درهای مدرسه‌ها را به روی دانش‌آموزان از کلاس هفتم تا دوازدهم بستند، دانش‌آموزان، آموزگاران، و فعالان حقوق بشر دست به کار اعتراض شده‌اند. شماری به خیابان‌ها رفتند و راهپیمایی کردند، و شماری نیز در پی یافتن راه‌های نو برای آموزش دختران شدند.

 این زنان می‌گویند که طالبان از آگاهی زنان می‌ترسند و با بهانه‌جویی‌ در مورد حجاب، اجازه نمی‌دهند زنان درس بخوانند و تحصیل کنند.

انجیلا غیور، فعال حقوق زنان، از نخستین کسانی است که زمینه آموزش از راه دور را برای دختران در هرات فراهم کرد. او طالبان را دروغگو می‌داند و می‌گوید که به هیچ یک از وعده‌های طالبان نباید اعتماد نکرد.

غیور می‌افزاید، بهتر است تا به مدرسه‌هایی که ایده‌های طالبانی آموزش می‌دهند «نه» گفته شود. انجیلا غیور طرح آموزش دموکراتیک را پیشنهاد می‌کند و از جامعه جهانی می‌خواهد که زمینه را برای آموزش دموکراتیک برای دانش‌آموزان در افغانستان فراهم سازد.

بر مبنای تعهدات طالبان، تمامی مدرسه‌های دختران می‌بایست در سال سوم فروردین ۱۴۰۱ هجری خورشیدی به روی دانش آموزان باز می‌شد، اما طالبان، روز چهارشنبه، سوم فروردین که نخستین روز آغاز مدرسه‌ها در افغانستان است، به دانش‌آموزان دختر بالاتر از کلاس ششم اجازه ندادند به مدرسه بروند و دختران با چشم‌های گریان به خانه برگشتند. شماری از دانش‌آموزان و آموزگاران دهان‌های خود را با چسب بستند و از طالبان خواستند مانع آموزش آنان نشوند. این معترضان می‌گویند ظلم طالبان بر مردم افغانستان، به ویژه زنان، ادامه دارد، اما جامعه جهانی در برابر این ظلم خاموش است.

این آموزگاران و دانش‌آموزان دختر که از داخل خانه‌ها اعتراض کرده‌اند، از جامعه جهانی می‌خواهند به آنان کمک کند.

این معترضان می‌گویند «جهان باید زنان افغانستان را یاری کند؛ طالبان را تحریم کند و بر آنان فشار آورد تا زنان حق تحصیل، کار، و آزادی داشته باشند.»

ذکیه زهادت، از معترضان به این وضعیت، می‌گوید: «طالبان با این کارشان نفرت مردم را از خودشان بیشتر می‌کنند.»

مسعوده کوهستانی نیز از نخستین کسانی است که در روز‌های نخست به قدرت رسیدن طالبان تظاهرات علیه این گروه را  در کابل سازماندهی کرد. او از نمایندگان سیاسی افغانستان در کشور‌ها انتقاد می‌کند و می‌گوید: «خاموشی دیپلمات‌های جمهوری اسلامی افغانستان در کشور‌ها در برابر عملکرد‌های طالبان، بسیار پرسش برانگیز است و سفیران باید موضع خود را در مورد تصمیم طالبان مبنی بر بسته ماندن مدرسه‌های دختران بالاتر از کلاس ششم روشن کنند.»

به گفته مسعوده کوهستانی، در حالی که سفارت‌های افغانستان دربسیاری از کشور‌ها باز است و دیپلمات‌ها از امکانات آن استفاده می‌کنند، مردم افغانستان نمی‌دانند که این دیپلمات‌ها موافق رژیم طالبان هستند یا مخالف آن.

در همین حال شماری از زنان که در رشته‌های گوناگون تحصیل کرده‌اند، آمادگی خود را برای آموزش دختران از راه دور اعلام کرده‌اند. این زنان در در رشته‌های علوم، ادبیات، روانشناسی، و آموزش زبان تحصیل کرده‌اند و می‌خواهند به رایگان دختران را آموزش دهند.

نیلوفر ایوبی، از فعالان حقوق زن، از سکوت جامعه جهانی در برابر وضعیت زنان افغانستان انتقاد می‌کند، اما باز هم با اندکی امیدواری به بهبود وضعیت مردم افغانستان در آینده، می‌گوید که نهاد‌های خصوصی در برخی از کشور‌ها گفته‌اند که می‌خواهند در زمینه آموزش دختران افغانستان کار کنند.

هشت ماه از به قدرت رسیدن طالبان می‌گذرد و اکنون دانش‌آموزان دختر بالاتر از کلاس ششم حق رفتن به مدرسه ندارند، و زنان خانه نشین شده‌اند. به گفته فعالان حقوق بشر، در هشت ماه گذشته نظام آموزشی افغانستان به شدت آسیب دیده است و حتی مدرسه‌های پسران نیز نظم و آموزش درستی ندارد. در حالی که بیشتر آموزگاران را در افغانستان زنان تشکیل می‌دهند، طالبان به آموزگاران زن که در کلاس‌های پسران بالاتر از کلاس ششم تدریس می‌کردند، اجازه نمی‌دهند به این کلاس‌ها بروند.