هنوز از تاب و تاب اسکار چندان فاصله نگرفته‌ایم که یک شب به یادماندنی دیگر پیش روی خوش‌پوش‌های جهان و هنرمندان طراح لباس، ستاره‌های هنر، موسیقی و سرگرمی جهان قرار گرفت و علاقمندان شاهد چکیده و عصاره تمام هفته‌های مد سال گذشته در عرض چند ساعت در نیویورک خواهند بود.
همانند گذشته، لباس مهمان‌ها در شب‌نشینی موزه متروپلیتن(مت گالا)، بازتابی از نمایشگاه برگزارشده در موسسه لباس آن است که شب‌نشینی به‌عنوان جمع‌آوری‌کننده کمک مالی برای آن عمل می‌کند.
شب‌نشینی جمع‌آوری کمک‌های مالی برای انستیتو طراحی لباس (Costume Institute) موزه متروپولیتن از زمان تاسیس در سال ۱۹۷۳، یک جشن سالانه شام و مهمانی برای جمع‌آوری کمک مالی برای موزه و همچنین تبلیغاتی برای نمایشگاه آن بوده است؛ هزینه بلیت بیش از ۳۰ هزار دلار برای هر نفر و هزینه میزها بیش از ۲۰۰ هزار دلار است.
اولین شب‌نشینی با نگاهی به گذشته و تجلیل آثار خیاط و طراح اسپانیایی کریستوبال بالنسیاگا برگزار شد. در سال ۱۹۸۳ نیز موزه در یک نمایشگاه بزرگ، به نوآفرینی‌های ایو سن لوران نگاهی داشت.
در سال ۱۹۸۷، موضوع تجلیل از حرفه ادیانا وریلند، سردبیر و چهره برجسته مد، بود. در سال ۱۹۹۰، با نمایشی برای تقویت صنعت خیاطی فاخر که در آن زمان درگیر مشکلات بود، قدم برداشت؛ موضوعی که در سال ۱۹۹۵ دوباره به آن بازگشت.
هنگامی که جیانی ورساچه، طراح ایتالیایی، در سال ۱۹۹۷ به قتل رسید، موزه با نمایشی که به کارهای او اختصاص داشت، یادش را گرامی داشت. این نمایش که در عرض پنج ماه ترتیب داده شد، یک دستاورد بزرگ بود، زیرا برنامه‌ریزی چنین نمایش‌هایی معمولا سال‌ها زمان می‌برد.
پس از دو دوره میزبانی این جشن، آنا وینتور، سردبیر ووگ ایالات متحده، در سال ۱۹۹۹ به‌عنوان رئیس آن انتخاب شد و روابط نزدیک خود با صنعت مد را برای این مجموعه به ارمغان آورد. نام‌های بزرگی مانند گوچی، لورآل، ال‌و‌ام‌اش (LVMH)، شانل و بربری به‌عنوان حامی مالی در کنار یاهو، اپل و اینستاگرام به این مجموعه پیوستند.
با این حال، شاید نمایش سال ۲۰۱۱ «الکساندر مک کویین: زیبایی وحشی»، بود که واقعا این شب‌نشینی را به عرصه عمومی سوق داد. نمایش گذشته‌نگر (نوستالژیک) این طراح بریتانیایی که یک سال پیش از آن خودکشی کرده بود، بسیار موفقیت‌آمیز بود؛ گالا و موزه با بیش از ۶۶۰ هزار بازدیدکننده به خبر اصلی روز تبدیل شدند که آن را به موفق‌ترین نمایشگاه از زمان پیوستن موسسه لباس به موزه هنر متروپولیتن در سال ۱۹۴۶ تبدیل کرد و آمار بازدیدکنندگان با آمار بازدید از مونالیزا و گنجینه‌های توت عنخ آمون، فرعون مومیایی‌شده، برابری می‌کرد.
با حضور هوشمندانه وینتور، دو نمایشگاهی که از زمان شیوع همه‌گیری برگزار شدند، بار دیگر به دستاوردهای صنعت مد آمریکا تبدیل شدند.
Read More
This section contains relevant reference points, placed in (Inner related node field)
موضوع مت گالا ۲۰۲۲
پوشش اعلام شده مراسم ۲۰۲۲ تصویری از دوران طلایی نیویورک بین سال‌های ۱۸۷۰ و ۱۸۹۰ را تداعی می‌کند؛ زمانی که این شهر سرشار از ثروت‌های تازه‌کشف‌شده بود. مارک تواین در سال ۱۸۷۳ این دوران را که با ظهور خانواده‌های ثروتمند و ساختمان‌هایی که با لامپ تازه اختراع‌شده توماس ادیسون روشن‌شده بودند، عصر طلایی لقب داد.
این شهر ذوق و پول لازم را داشت تا از اختراع الکساندر گراهام بل در سال ۱۸۷۶ هم استقبال کند؛ تلفن! این اختراع به زنان کمک کرد تا برای اولین بار به‌عنوان اپراتور تلفن وارد محل‌های کار شوند. در همین حال آسمان‌خراش‌ها سر به فلک می‌کشیدند و سعی می‌کردند از ساختمان وایلدر، اولین آسمان‌خراش شهر که ساموئل وایلدر، بانکدار و سرمایه‌دار، در سال ۱۸۸۸ در ۱۱ طبقه ساخت، پیشی بگیرند.
کارخانه‌های نساجی مکانیزه جدید به این معنی بود که پارچه ارزان‌تر و دردسترس‌تر بود و چهره‌های شناخته‌شده نیویورکی خود را با ابریشم، ساتن و مخمل می‌پوشاندند و روی آن‌ها، پر و ریسه همه با شلوغ‌کاری‌های بیش از حد برای نشان دادن ثروت، می‌آویختند.
در آن دوران تقاضا برای سنگ‌های قیمتی افزایش یافت؛ چون زنان طبقه مرفه می‌خواستند مثل خانم آستور مشهور باشند که خود را با الماس و زمرد می‌آراست. از جمله جواهرات معروف او سینه‌ریزی مملو از الماس بود که می‌گفتند زمانی به ملکه ماری آنتوانت فرانسه تعلق داشته است. جای تعجب نیست که در این دوره خانه‌های جواهرات مانند تیفانی سود هنگفتی بردند.
در پاسخ به این انفجار مد در سراسر شهر، مجله عصر طلایی (Gilded Age) نیویورک نشریات جدیدی برای کمک به خانم‌ها در این دنیای جدید ایجاد کرد؛ به این ترتیب، مجله هارپرز بازار در سال ۱۸۶۷ و به دنبال آن ووگ در سال ۱۸۹۳ راه‌اندازی شدند.
اشاره مت گالا به دوران زراندود نیویورک تصادفی نیست و به این شهر کمک خواهد کرد تا در اولین دوشنبه ماه مه، جایگاه واقعی خود به‌عنوان منزلگاه مد را پس بگیرد و هرچند ممکن است خاطره عصر طلایی هیچ‌گاه کاملا تداعی نشود، اما هنوز هم چشم‌ها برای دیدن هنر والای خیاطی و طراحی لباس به سوی این شهر می‌چرخد.
