سازمان فضایی اروپا، راه‌اندازی ماموریت «کامت اینترسِپتور» (Comet Interceptor) را تایید کرده است، فضاپیمای کوچکی که برای پرواز به نزدیکی یک دنباله‌دار تازه کشف‌شده یا یک جسم فراخورشیدی مانند اوموآموای عجیب (Oumuamua) که در سال ۲۰۱۷ از منظومه شمسی گذشت، طراحی شده است.

کمیته برنامه‌های علمی سازمان فضایی اروپا (ESA) این ماموریت را روز چهارشنبه تصویب کرد و سازمان فضایی اروپا به زودی پیمانکاری اولیه را برای شروع ساخت فضاپیما انتخاب خواهد کرد. «کامت اینترسِپتور» در سال ۲۰۲۹ به همراه ماهواره آریل، [کاوشگر] سیارات فراخورشیدی سازمان فضایی اروپا به فضا پرتاب خواهد شد.

«کامت اینترسِپتور» سازمان فضایی اروپا (ESA) به منظور بازدید از یک دنباله‌دار هم‌اکنون تصویب شد، به این معنی که فاز مطالعاتی آن تکمیل شد و در ادامه انتخاب پیمانکار ساخت فضاپیما، کار ساخت کاوشگر به زودی آغاز خواهد شد.

«کامت اینترسِپتور» بر اساس موفقیت‌های قبلی سازمان فضایی اروپا در بررسی دنباله‌دارها، ازجمله ماموریت‌های روزتا و جیوتو (Giotto) که به ترتیب از دنباله‌دارهای ۶۷ پی/چوریوموف-گراسیمنکو و هالی بازدید کردند، ساخته خواهد شد.

اما هر دوی این دنباله‌دارها، دنباله‌دارهای «دوره تناوب کوتاه» اند، یعنی دنباله‌دارهایی با مدارهای نسبتا کوتاه که بارها از منظومه شمسی عبور کرده‌اند.

در مقابل، هدف برنامه فضایی «کامت اینترسِپتور»، بازدید از یک دنباله‌دار دست‌نخورده و با مداری بلند است. مثلا شاید دنباله‌داری از ابر اورت (Oort) - کره‌ای از اجرام کوچک یخی با فاصله بین یک چهارم تا سه سال نوری از خورشید - که مسیر و مدار آن این اواخر برای نخستین بار منحرف شده و به سمت خورشید افتاده است.

چنین جرم یخی که خورشید آن را ذوب نکرده و تحت تاثیر سیارات منظومه شمسی داخلی نیز قرار نگرفته است، می‌تواند درک بی‌نظیری در مورد ساختار اولیه منظومه شمسی در اختیار دانشمندان قرار دهد.

تارنمای ماموریت «کامت اینترسِپتور» می‌نویسد: «یک دنباله‌دار دست‌نخورده و واقعی باید مورد کاوش و اکتشاف قرار بگیرد.»

«هدف قرار دادن چنین اجسامی [برای مطالعه و بررسی] دشوار است، زیرا تنها زمانی که برای اولین بار به خورشید نزدیک می‌شوند می‌توان آن‌ها را کشف کرد و زمان کمی برای برنامه‌ریزی و انجام ماموریت به سمت آن‌ها باقی می‌ماند.»

ازاین رو برخلاف ماموریت‌های گذشته، «کامت اینترسِپتور» بدون هدف خاصی پرتاب می‌شود.

در عوض، این فضاپیما - که در واقع سه [فضاپیماست]، یک فضاپیمای اصلی و دو کاوشگر کوچکتر که یکی را سازمان فضایی ژاپن ساخته است - به نقطه لاگرانژی ۲ یا L2، مکانی در حدود ۱.۵ میلیون کیلومتری پشت زمین از طرف خورشید، می‌رسد. گرانش زمین و خورشید در L2 خنثی می‌شود و به فضاپیما اجازه می‌دهد نسبت به زمین موقعیت ثابتی داشته باشد. تلسکوپ فضایی جیمز وب که به تازگی راه‌اندازی شده است نیز در مدار L2 در حال گردش است.

به محض آن که یک دنباله‌دار جدید و دست‌نخورده برای بررسی و شناسایی کاندید شد، «کامت اینترسِپتور» از L2 به مسیری شتاب می‌گیرد تا هدف را رهگیری و به سوی آن پرواز کند و زمانی که فضاپیما و دنباله‌دار با سرعت بالا از کنار یکدیگر عبور می‌کنند، این دو کاوشگر را آزاد می‌کند تا از سه زاویه مختلف داده‌ها و تصاویر را ثبت کنند.

در وبلاگ سازمان فضایی اروپا در مورد این ماموریت آمده است: «به این ترتیب، این ماموریت نوآورانه یک نقشه و برش سه بعدی از هدف هنوز کشف نشده خود، تولید خواهد کرد.»

البته هدف و موضوع توجه این ماموریت فضایی، فقط دنباله‌های ناشناخته و دست‌نخورده نیستند. «کامت اینترسِپتور» برخلاف نامش، همچنین قادر است اجرامی را که از منظومه شمسی می‌گذرند، ردیابی و شناسایی کند، اجرامی مانند سیارک دراز و کشیده اوموآموآ که ستاره شناسان تایید کرده‌اند که منشأ آن از خارج منظومه ستاره‌ای ما است.

پژوهش‌های اخیر نشان داده است که چنین بازدیدکنندگانی ممکن است بیشتر ازآنچه پیش از این تصور می‌شد از منظومه شمسی عبور کنند و خود زمین تقریبا هر دهه یک‌ بار مورد اصابت شهاب‌های فراخورشیدی قرار می‌گیرد.

و اگر بخت با ما یار باشد، یک جرم بین ستاره‌ای مانند اوموآموآ 1I/'Oumuamua یا بوریسوف 2I/Borisov ظاهر می‌شود و در مسیر مناسبی برای «کامت اینترسِپتور»  قرار می‌گیرد، اما احتمال این‌که این یک فضاپیمای بیگانه باشد صفر است. چون [اوموآموآ] اصلا متفاوت و ناآشنا نیست. برخلاف آنکه برخی می‌خواهند شما این‌طور تصور کنید.

اگرچه نکته مهم این است که با وجود گمانه‌زنی‌های یک ستاره‌شناس هاروارد مبنی بر اینکه اوموآموا یک فضاپیمای مخفی بیگانه بوده است، «کامت اینترسِپتور» آن‌طور که در یک رشته توییت مارک مک‌کاگرن، مشاور ارشد علمی و اکتشافی سازمان فضایی اروپا آمده، بر اساس این فرض نیست که به چنین جرمی نزدیک می‌شود.