ملکه الیزابت دوم که روز پنجشنبه (۸ سپتامبر) درگذشت، در تمام مدتی که در سلطنت مشروطه کشورش بر تخت سلطنت نشسته بود، در گرایش‌های سیاسی خود ثابت‌قدم باقی ماند؛ با این‌ حال بخشی پاک‌نشدنی از میراث او، ایجاد نمونه‌ای اولیه برای نوع جدیدی از لباس‌های زنان قدرتمند در نیمه دوم قرن بیستم بود.

ملکه الیزابت وقتی به سلطنت رسید، یک مادر جوان بود. از آن زمان تاکنون اگرچه نسبت به قرن نوزدهم، زنان بیشتری به فرمانروایی، ریاست‌جمهوری، نخست‌وزیری یا وزارت رسیدند، همچنان «الگوی زنانه پوشش» برای زنان سیاستمدار بحث‌برانگیز است. در حالی‌ که مردان اغلب با وجود گزینه‌هایی چون لباس‌های بومی و لباس رسمی بین‌المللی فرصت‌ چندانی برای «بدلباس بودن» ندارند، زنان سیاستمدار همواره باید مراقب قضاوت افکار عمومی درباره رنگ، قیمت، سبک و بلندی یا کوتاهی لباسشان باشند.

حساب رسمی خاندان سلطنتی بریتانیا

گفته می‌شود که ملکه الیزابت جمله معروفی داشت با این مضمون که «من باید دیده شوم تا باورم شوم» و از لحظه‌ای که در سال ۱۹۵۲ در سن ۲۵ سالگی، به تخت نشست، لباس‌های خود را با این هدف برگزید.

ملکه در دستگاه قدرت بریتانیا مقامی تشریفاتی دارد و نمی‌تواند مسیر جریان سیاسی کشورش را خلاف خواست مردم و مجلس، تغییر دهد؛ بنابراین نزد افکار عمومی نقش او عمدتا به خوشامدگویی و تصاویری صامت محدود می‌شد، اما الیزابت جوان به‌خوبی درک کرده بود که با وجود این، همین تصاویر می‌توانند حرف‌های زیادی برای گفتن داشته باشند و او نه تنها برای مردمش، بلکه برای آیندگان نیز لباس می‌پوشید.

او باید حافظ سنت‌های بریتانیا می‌ماند؛ آن‌هم در دنیایی که همه‌چیز در آن در حال تغییر بود. به لطف او که یکی از پیروان ماهر و متعهد در زمینه مد سیاسی بود، راه برای زنانی چون مارگارت تاچر، آنگلا مرکل و حتی نسل‌های جدیدتر میشل اوباما و دوشس کمبریج و سایر زنانی که نقش‌هایشان مستلزم تسلط بر نشانه‌شناسی سیاسی بود، هموار شد و زنان فعال در عرصه سیاست هم توانستند با طراحان و خانه‌ مدها مختلف همکاری کنند و دست دوستی به آن‌سوی مرزها دراز کنند.

حساب رسمی خاندان سلطنتی بریتانیا

او قبل از بریژیت مکرون یا جیل بایدن از جایگاه خود برای در کانون توجه قرار دادن صنایع محلی استفاده کرده بود.

ملکه استاد لباس پوشیدن برای رسانه‌ها بود؛ ابداع و محبوبیت بخشیدن به کت‌هایی با رنگ‌‌های روشن به عنوان راهی برای ترکیب شدن با ساختار و متمایز شدن در میان جمعیت از هنرهای او بود که برای چهره‌هایی مانند هیلاری کلینتون، بانوی اول سابق آمریکا و نانسی پلوسی، رئیس مجلس نمایندگان این کشور، الگویی راهبردی شد.

ملکه در آغاز سلطنت خود، با توجه به بحران لباس در اروپای بعد از جنگ، ساده‌پوشی خاص خود را باب کرد تا دربار بریتانیا در زمانی که مردم این کشور زندگی سختی داشتند، محل فخرفروشی ثروتمندان نباشد. از سوی دیگر، در دیدارهای رسمی، با در دست داشتن کلید خزانه جواهرات، اقتدار بریتانیای کبیر را حفظ می‌کرد.

با گذشت سال‌ها، ملکه الیزابت کم‌کم به آن سبک و فرمی که مناسب شخصیت و خلق‌وخوی او بود، رسید. کیف‌های کاربردی دسته‌دار سیاهش به نماد او تبدیل شدند. پیراهن‌های ابریشم گل‌دار را معمولا در رویدادهای فضای باز می‌پوشید و کت و کلاه یک رنگش باعث می‌شد در هر رویدادی که شرکت می‌کند، به‌راحتی تشخیص داده شود.

از سوی دیگر، لباس‌های ملکه و دربار بریتانیا حامی بخش مهمی از صنایع‌دستی در حال نابودی اروپا هم بودند. مدرسه گلدوزی سلطنتی بریتانیا که مسئول دوخت و تزیین لباس‌های سلطنتی از جمله ردای تاج‌گذاری است، سالانه ده‌ها خیاط و هنرمند ماهر تربیت می‌کند و صدها هنرجو از برنامه‌های آموزشی آن بهره‌مند‌ می‌شوند.