ده‌ها کارگردان، بازیگر، و چهره‌های شناخته‌شده سینما، عصر جمعه ۱۸ شهریور (نهم سپتامبر) فرش قرمز جشنواره بین‌المللی فیلم ونیز را به صحنه حمایت و اعلام همبستگی با فیلمسازان زندانی در کشورهایی چون ایران، ترکیه و میانمار، تبدیل کردند.
شرکت‌کنندگان در این مراسم، از جمله تصاویر بزرگی از جعفر پناهی، و محمد رسول‌اف، دو کارگردان معروف ایرانی را در دست داشتند.
این مراسم در قالب یک فرش قرمز ویژه برای نمایش فیلم «خرس نیست» ساخته جعفر پناهی برگزار شد و جولین مور، رییس هیات دوران جشنواره ونیز ۲۰۲۲، سالی پاتر، فیلسماز بریتانیایی، آلبرتو باربرا، دبیر جشنواره ونیز، آدری دیوان، کارگردان فرانسوی برنده شیر طلایی ونیز در سال گذشته، و همچنین بازیگران فیلم «خرس نیست»، شاخص‌ترین افراد حاضر در آن بودند.
غیر از مینا کاوانی و رضا حیدری، بازیگران فیلم «خرس نیست»، هیچ‌یک از انبوه سینماگران ایرانی حاضر در جشنواره ونیز در این مراسم شرکت نداشتند.
جعفر پناهی، کارگردان تحسین‌شده ایرانی و برنده خرس طلایی جشنواره ونیز، هم‌اکنون در زندان به سر می‌برد. او حدود دو ماه پیش در تهران بازداشت شد و به اتهام «تبلیغ علیه امنیت نظام» به شش سال حبس محکوم شد.
جعفر پناهی، محمد رسول‌اف، و مصطفی آل‌احمد، سه کارگردان ایرانی‌اند که در موج جدید فشار بر دگراندیشان در ایران روانه زندان شده‌اند. پناهی و رسول‌اف هفته گذشته بیانیه‌ای را به جشنواره فرستادند و در آن نوشتند: «آثاری که ما خلق می کنیم سفارشی نیست و از این رو از دید حکومت مجرم تلقی می‌شویم.»
در این بیانیه همچنین آمده است: «تاریخ سینمای ایران شاهد حضور دائم و فعالانه کارگردانان مستقلی بوده است که تلاش می‌کنند سانسور را پس بزنند و به زنده ماندن هنر کمک کنند.»
فیلم «دایره» پناهی در سال ۲۰۰۰ شیر طلایی جشنواره ونیز را گرفت. «تاکسی» در سال ۲۰۱۵ جایزه خرس طلایی جشنواره برلین، و فیلم «سه رخ» او در سال ۲۰۱۸ جایزه بهترین فیلمنامه جشنواره کن را دریافت کرد.
در جشنواره امسال فیلم ونیز، چهار فیلم ایرانی شرکت دارد و دو فیلم «بدون خرس» و «آن سوی دیوار» به کارگردانی وحید جلیلوند در بخش اصلی رقابت می‌کنند.
بدون خرس، که پناهی کارگردانی، نویسندگی و تهیه‌کنندگی آن را برعهده داشته و در آن بازی کرده است، درباره ایرانی است که تلاش می‌کنند از ترکیه به اروپا بروند. هرچند فیلم جدید پناهی داستانی عاشقانه دارد، به وضعیت اجتماعی و سیاسی ایران هم گریزی می‌زند و پناهی آن را به شکل زیرزمینی در ایران و ترکیه ساخت و چون امکان خروج از ایران را نداشت، صحنه‌های مربوط به کشور همسایه را از راه دور کارگردانی کرد.
