هفته مد میلان یکی از بزرگترین رویدادهای سالانه صنعت مد است که امسال از ۲۰ تا ۲۶ سپتامبر برگزار شد و هر کدام از طراحان و نام‌های تجاری بزرگ چون شعبده‌بازی زبردست شگفتی‌های جدیدی از کلاهشان بیرون آوردند و چشم‌ها را به نمایش خود خیره کردند. در ادامه به برخی از نمایش‌های خاص و متفاوت این رویداد می‌پردازیم.

بوتگا ونتا

متیو بلزی، طراح مد بوتگا ونتا (Bottega Veneta) در دومین حضورش برای این نام تجاری، آن را به‌عنوان یکی از بهترین‌ها تثبیت کرد. تاکید طراح بر چرم، آنچه این برند تجاری به آن معروف است، در اغلب لباس‌ها و سبک‌های مجموعه آشکار بود. ازجمله کیت ماس، ستاره همیشگی دنیای مد که به‌ظاهر با یک پیراهن و شلوار ساده روزمره روی صحنه آمد، اما هر دو تکه‌های لباسش، چه پیراهن چهارخانه آبی و چه شلوار جین بگی که پوشیده بود، از چرم نوبوک ظریف و نرم دوخته شده بودند.

پالتوی خز روباه مصنوعی، کت‌ودامن‌های چرم بزرگ‌تر از سایز، کت‌وشلوارهای چرمی زنانه و مردانه و کیف‌های منحصربه‌فرد بوتگا ونتا با بافت معروفشان، ازجمله سبک‌های دیگری بودند که می‌توانند یک کمد لباس کامل را تشکیل بدهند.

فندی

از زمانی که کیم جونز، سکان پوشاک فندی را در دست گرفت، الهام از مجموعه‌های قبلی فندی مخصوصا طرح‌های کارل لاگرفلد، طراح ارشد پیشین فندی را در راس برنامه‌های خود گذاشت.

گاردین به نقل از جونز نوشت: «موضوع ما استمرار است. من دوست دارم به کارهایی که کارل انجام داده نگاه کنم و ببینم چطور می‌توانیم آن‌ها را هم ازنظر بصری و هم فنی توسعه دهیم.»

مجموعه لباس‌های فندی در این فصل طیف رنگ مات روشن و شادی نسبت به پاییز و زمستان ۲۰۲۲ دارند و به رنگ‌هایی چون سبز لیمویی تند، صورتی براق و آبی درخشان اهمیت ویژه‌ای داده شده است.

یکی دیگر از نقاط قوت این نمایش کیف‌های پیکابو است که در ابعادی نصف سایز مرسوم طراحی شده‌اند. همچنین پارچه‌های چاپی گلدار به سبک لاگرفلد فقید در سال ۲۰۰۰ را می‌شد در سراسر این نمایش پیدا کرد.

مکس مارا

یان گریفیث از مکس مارا می‌داند چطور برای زنان جشن بگیرد. دو زن الهام‌بخش او برای طراحی این مجموعه بودند. یکی از آن‌ها رنه پرل، زنی است که عکاس فرانسوی، ژاک هانری لارتیگ از او عکس می‌گرفت و دیگری آیلین گری، معمار مدرن که هر دو در دهه ۱۹۲۰ زندگی می‌کردند.

دو زنی که با استعداد و تلاششان به شیوه خودشان ظرافت را تعریف کردند و همه چیز را واقعی نگه داشتند.

دقیقا همان کاری که گریفیث انجام می‌دهد. او برای زنان لباس‌هایی طراحی می‌کند که با آن‌ها ظاهر خوب و از آن مهم‌تر، احساس خوبی دارند. پارچه‌های لینن رنگ نشده، لباس‌های شنای پشت باز و کلاه‌های گشاد لبه‌دار نقاط تاکید این نمایش بودند.

جورجیو آرمانی

آرمانی در نمایشش با استفاده از رنگ‌های ملایم و کمی زرق‌وبرق، ظرافت درخشانی را به تصویر کشید.

این مجموعه بر اساس مفهوم آرامش معنوی با رنگ‌های سفید مرواریدی آغاز شد و به رنگ‌های آبی، سبز و خاکستری متمایل شد.

مدل‌ها در لباس‌های ظریفی که روی بدنشان می‌رقصید، درحالی‌که در لابه‌لای پارچه‌های زربفت می‌درخشیدند، روی صحنه آمدند. کیت بلانشت، هنرپیشه و لورن هاتون، هنرپیشه و مدل، ازجمله تماشاچیان جورجیو آرمانی بودند که مدل‌های پوشیده در لباس‌های شب براق با کیف‌ و کفش‌های طلایی مات و زیورآلات طلایی درشت را تشویق کردند.

دولچه و گابانا

پس از اینکه کیم کارداشیان در برنامه تلویزیونی‌اش این حقیقت را فاش کرد که از نوجوانی لباس‌های این دو طراح را جمع می‌کند، دولچه و گابانا او را برای سرپرستی برنامه انتخاب کردند. در این همکاری، این سه نفر طرح‌های دولچه و گابانا از سال ۱۹۸۷ تا ۲۰۰۷ را بررسی کردند و مجموعه‌ای از آثار گذشته را مجددا منتشر کردند. کرست‌های جواهر‌دوزی شده، شلوار جین پاره و طرح پلنگی، ازجمله این طراحی‌ها بودند.

گاردین به نقل از کیم در توضیح این مجموعه نوشت: «تولید تمام نسخه‌های اصلی قدیمی یک رویا بود که محقق شد، بعد از این‌همه سال، این‌ها چیزهایی است که این روزها می‌پوشیم.»

ورساچه

نمایش ورساچه در فضایی تاریک و مه‌آلود با نور بنفش، فضایی گوتیک را ترسیم می‌کرد.

هرچند که بیشتر لباس‌های این مجموعه با رنگ مشکی طراحی شده بودند، به نظر می‌رسد ورساچه رنگ بنفش را نیز به رنگ‌های محبوب امسال اضافه کرده باشد.

دوناتلا ورساچه با تکمیل لباس‌های سراسر مشکی با کیف‌ها و تزئینات براق طلایی، تلالو کلاسیک ورساچه را بازآفرید.

پاریس هیلتون به‌عنوان الهه تاریکی گوتیک، با پیراهنی از بنفش رو به سرخابی، کفش‌ها و تور‌سر سرخابی، نهایت سرکشی، هوش و اعتمادبه‌نفس موردنظر دوناتلا ورساچه را تصویر کرد.

پرادا

نمایش پرادا بر تضاد و سادگی تاکید داشت. میوچیا پرادا و راف سیمونز در طراحی‌‌های خود خیاطی‌های دقیق و رسمی، لباس‌های تنگ و کت‌وشلوارهای ساتن، دامن‌های بدن‌نما و لباس‌های شبی را که از شخصیت میا فارو در فیلم ترسناک «بچه رزماری» (Rosemary’s Baby) الهام گرفته شده بودند را با استفاده از کت‌‌های چرمی یقه پهن مشکی، با لایه‌های نایلون سبک، متضاد کردند.

استفاده از رنگ‌های خنثی طوسی و آبی، با لباس‌هایی که ظاهر به‌هم‌ریخته و پاره‌ای داشتند، حس و حال نوآر را تداعی می‌کرد.

گوچی

الساندرو میکله مجموعه‌اش به نام توئینزبرگ را بر اساس جادوی دوقلوها بنا کرد و ۶۸ دوقلوی همسان را برای نمایش خود روی صحنه برد. او که استاد غافلگیری است در حالی یک مدل را روی صحنه می‌فرستاد که خواهر یا برادر دوقلویش در سمت دیگر صحنه حضور داشت. میکله توضیح داد که این مفهوم نظری در مورد هویت است و نشان می‌دهد که «لباس‌های یکسان ویژگی‌های متفاوتی در بدن‌های به‌ظاهر یکسان ایجاد می‌کنند.» این نمایش جزئیات متمایز دیگری نیز داشت. عروسک‌های گرملینی که از کیف و جیب بیرون آمده بودند و دوگانگی شخصیت را برجسته می‌کردند.