خبرگزاری تسنیم وابسته به سپاه پاسداران انقلاب اسلامی، روز پنجشنبه سوم آذر، خبر داد که وریا غفوری، بازیکن پیشین تیم استقلال تهران و عضو فعلی باشگاه فولاد خوزستان، به اتهام «توهین و تخریب تیم ملی فوتبال ایران» و «تبلیغ علیه نظام» بازداشت شده است. مصادیق این اتهام‌ها هنوز عنوان نشده است، اما سوال مهمی که مطرح می‌شود این است که مگر انتقاد یا حتی توهین به یک تیم فوتبال مانند تیم ملی فوتبال ایران که بسیاری آن را «تیم فوتبال جمهوری اسلامی» می‌خوانند، در قانون اساسی ایران جرم تلقی شده است؟ اصلا چگونه می‌‌شود یک تیم فوتبال را تخریب کرد؟

وریا غفوری مانند میلیون‌ها هموطن خود، در مورد کشتار و سرکوب ایرانیان معترض به جمهوری اسلامی و کشته شدن ده‌ها کودک با گلوله و باتوم سربازان علی خامنه‌ای، بی‌تفاوت نبود و اعتراض کرد. در هیچ‌یک از پیام‌های اینستاگرامی وریا غفوری در ۷۰ روز اخیر که از آغاز خیزش سراسری گذشته‌، از کلمات رکیک یا توهین‌آمیز استفاده نشده است. پس مصداق اتهام‌های توهین و تخریب تیم ملی فوتبال ایران و تبلیغ علیه نظام چیست؟ تبلیغ علیه نظامی که هواپیمای مسافربری را در آسمان منهدم می‌کند، مامورانش به پسران و دختران اسیر در زندان تجاوز می‌کنند، مانع از ورود واکسن کرونای باکیفیت به کشورش می‌شود، طی سه روز ۱۵۰۰ شهروند را کف خیابان می‌کشد، فقط در یک روز در سیستان‌وبلوچستان ۹۳ شهروند بی‌دفاع را گلوله‌باران می‌کند و کشورهای جهان هم‌اکنون در شورای حقوق بشر سازمان ملل متحد درحال بررسی جنایت‌های آن در دو ماه اخیرند، مگر به دروغ‌پراکنی نیاز دارد؟

بازیکنان تیم ملی فوتبال پیش از عزیمت به قطر برای حضور در جام جهانی، به خاطر دریافت ۱۰ سکه بهار آزادی حاضر شده‌اند مقابل ابراهیم رئیسی که در چهار دهه اخیر دستش به خون هزاران جوان ایرانی آلوده است، تعظیم کنند و مدح و ثنایش را بگویند. بازیکنانی مانند مهدی طارمی، علیرضا جهانبخش، احسان حاج‌صفی، مهدی ترابی و وحید امیری نیز بارها با تقدیر و تمجید از افرادی همچون علی خامنه‌ای و قاسم سلیمانی ثابت کرده‌اند که ترجیح می‌دهند سمت نظام قاتل و کودک‌کش بایستند.

انتقاد از چنین تیم فوتبالی که سرمربی پرتغالی‌اش نیز به مردم معترض توهین می‌کند، رفتاری کاملا طبیعی و قابل انتظار از هر انسانی است که عقل، شعور و استقلال فکری دارد؛ انسان‌هایی مانند وریا غفوری، علی کریمی، علی دایی، مهدی مهدوی‌کیا، مرحوم ناصر حجازی و پرویز برومند که اکنون در شکنجه‌گاه فشافویه تهران محبوس‌ است.

وریا غفوری، پرویز برومند و حسین ماهینی بازداشت می‌شوند، چون مانند مهدی طارمی به دنبال رفاقت با پسر معاون ابراهیم رئیسی برای دریافت حواله ورود خودرو خارجی نبودند و در توییتر سخنان علی خامنه‌ای درباره نابودی اسرائیل را بازنشر نکردند. علی کریمی تحت تعقیب وزارت اطلاعات جمهوری اسلامی قرار می‌گیرد، چون مانند مهدی ترابی از نیروهای انتظامی سرکوبگر و قاتل تشکر نکرد و مانند وحید امیری، کودکان و زنان معترض به ظلم را «اغتشاشگر» خطاب نکرد. بیلبوردهای علی دایی از سطح شهر تهران جمع و خودش ممنوع‌الخروج می‌شود، زیرا خبر کشته شدن دختر دانش‌آموز اردبیلی را منتشر می‌کند و مقابل تهدیدهای رسانه‌های زنجیره‌ای سپاه و خطبه‌های روحانیان وابسته کوتاه نمی‌آید. کتایون ریاحی و هنگامه قاضیانی بازداشت می‌شوند، زیرا مانند مریلا زارعی و مهران رجبی از حجاب اجباری دفاع نمی‌کنند و به وسیله‌ای برای خون‌شویی تبدیل نشده‌اند.

تیم فوتبال جمهوری اسلامی شاید تنها تیم فوتبال در تاریخ این ورزش باشد که هواداری ندارد، جز عده‌ای قلیل که به صورت مستقیم یا غیرمستقیم به حکومت قتل و تباهی وابسته‌اند.

شماری از ایرانی‌ها، فردا جمعه چهارم آذر، در صورت باخت تیم فوتبال جمهوری اسلامی مقابل ولز، باز هم مانند بازی با انگلستان در خیابان‌ها به شادی و پایکوبی مشغول می‌شوند، زیرا تحقیر و سرافکندگی کاروان فوتبالی که بیش از فوتبالیست، مامور امنیتی با خود به قطر برده است و از رهبر تا سرباز نظامشان برای بردش دست به دعا شده‌اند، انصافا مایه التیام موقت قلب انسان‌های غمگین و عزادار است.

مونا اردلان، همسر وریا غفوری، پس از بازداشت همسرش در اینستاگرام نوشت:‌ «از من نپرس چه خبر! جز ایران، چیزی مهم نیست.» همین «ایران» که هزاران خون برای آزادسازی‌اش به زمین ریخته شده است و در نهایت پس گرفته می‌شود، اما آن زمان تماشای چهره فوتبالیست‌هایی که نانشان در خون مردم است، تماشایی خواهد بود.