سه تن از فعالان شناخته شده حقوق بشر ایران با انتشار نامه‌ای سرگشاده خطاب به ریاست دانشگاه اوبرلین، واقع در ایالت اوهایو در آمریکا، خواستار انجام تحقیقات مستقل در مورد سابقه محمدجعفر محلاتی، نماینده سابق جمهوری اسلامی در سازمان ملل متحد، شدند که در حال حاضر در این دانشگاه صاحب کرسی است.

بر اساس اطلاعات مندرج در این نامه سرگشاده، دانشگاه اوبرلین اخیرا تصمیم گرفته است تا کرسی «نانسی شروم دای برای مطالعات خاورمیانه و آفریقای شمالی» را به محلاتی بدهد در حالی که شمار زیادی از افرادی که اعضای خانواده خود را در کشتار دسته‌جمعی زندانی‌های سیاسی در تابستان ۱۳۶۷ از دست داده‌اند، با ارسال نامه‌ای به‌تاریخ مهر ماه ۱۳۹۹، سابقه محلاتی و نقش او در این کشتار بزرگ را برای مسئولان دانشگاه اوبرلین توضیح داده‌اند. 

شیرین عبادی، برنده جایزه صلح نوبل، لادن برومند، فعال حقوق بشر و از بنیانگذاران بنیاد عبدالرحمن برومند، و آذر نفیسی، نویسنده و استاد سابق ادبیات انگلیسی، در بخشی از نامه مورد نظر چنین نوشته‌اند:«هدف ما از تحریر این نامه خطاب به شما این است که صدای خود را به صدای این خانواده‌ها افزوده و خواستار انجام تحقیقات مستقل و بی‌طرفانه شویم.»

نویسندگان این نامه در ادامه شرحی مختصر از سابقه مسئولیت محمدجعفر محلاتی در نظام جمهوری اسلامی و نقش او در پنهان کردن جنایت صورت گرفته در تابستان ۱۳۶۷ ارائه دادند. این گروه از فعالان حقوق بشر می‌نویسند محلاتی در حد فاصل سال‌های ۱۳۶۶ تا ۱۳۶۸ «سفیر و نماینده جمهوری اسلامی در سازمان ملل متحد» بود و پس از وقوع کشتار دسته‌جمعی زندانی‌های سیاسی در مرداد و شهریور ۱۳۶۷ تلاش‌های بسیاری به‌منظور انکار وقوع این کشتار در زندان‌های ایران انجام داد. 

در فرازی از این نامه چنین آمده است:«آقای محلاتی تلاش‌های بسیاری برای انکار این کشتارها و جلوه دادن آن به‌عنوان تبلیغات خارجی به‌کار برد.» نویسندگان این نامه، از قول مقام‌های سازمان ملل متحد، نوشته‌اند محمدجعفر محلاتی «در جریان جلسه‌ای با نماینده ویژه سازمان ملل درباره وضعیت حقوق بشر در ایران» وقوع کشتار بزرگ ۱۳۶۷ را انکار کرده و مدعی شده است که «بسیاری از این کشتارها در میدان جنگ به‌وقوع پیوسته است.»

این سه فعال ایرانی مدافع حقوق بشر در ادامه، با استناد به آرای شماری از حقوقدان‌ها، ارائه اطلاعات غلط به مقام‌های سازمان ملل متحد از سوی محلاتی را اقدامی دانسته‌اند در جهت «گمراه کردن جامعه بین‌المللی به‌منظور تلاش در پنهان کردن و سرپوش گذاشتن بر این کشتارها.»

مقام‌های قضایی و امنیتی جمهوری اسلامی ایران، بر اساس حکم صادر شده از سوی روح‌الله خمینی، با برگزاری دادگاه‌های تفتیتش عقاید در زندان‌های ایران، خاصه زندان‌های تهران و کرج، دستکم ۳۸۰۰ تن از زندانی‌های سیاسی را، در حد فاصل هفتم مرداد تا نیمه شهریور ۱۳۶۷، به قتل رساندند.

با این‌حال دادگاه استکهلم در ۲۳ تیر ۱۴۰۱ حمید نوری، یکی از عوامل اصلی کشتار بزرگ ۱۳۶۷، را به اتهام مشارکت فعال در این اقدام به حبس ابد محکوم کرد. 

خانم‌ها عبادی، برومند و نفیسی در انتهای این نامه چنین نوشته‌اند:«تقاضا داریم کالج اوبرلین اجازه دهد یک طرف ثالث، تحقیقاتی شفاف درباره اتهامات مطروحه علیه آقای محلاتی انجام دهد. اعتبار دانشگاه شما و تعهدتان نسبت به اجرای عدالت و انصاف، به این امر مهم بستگی دارد.»