سازمان همکاری‌های منطقه‌ای کشورهای جنوب آسیا که از آن با نام مخفف «سارک» یاد می‌شود، با دبیرکلی افغانستان مخالفت کرد و این مقام به بنگلادش رسید.

پس از دوره سه‌ساله ریاست نپال بر سازمان همکاری‌های منطقه‌ای جنوب آسیا (سارک)، قرار بود افغانستان به‌عنوان دبیرکل جدید این سازمان معرفی شود اما با مخالفت تمامی اعضای این سازمان، افغانستان به دلیل نامشروع بودن حکومتش از احراز مقام دبیرکلی این سازمان بازماند و بنگلادش به عنوان دبیرکل فعلی این سازمان در سه سال آینده انتخاب شد.

بر اساس قوانین داخلی سارک، دبیرکل قبلی یک کشور عضو را به عنوان نامزد دوره بعدی انتخاب می‌کند و دیگر کشورهای عضو نیز آن را تایید می‌کنند. نپال که از سال ۲۰۱۹ دبیرکلی سارک را بر عهده دارد، با این توجیه که در افغانستان حکومتی مشروع در قدرت نیست، از نامزد کردن افغانستان صرف‌نظر کرد و بنگلادش را به عنوان دبیرکل آینده سازمان سارک معرفی کرد. بقیه کشورهای عضو این سازمان نیز عضویت بنگلادش را تایید کردند.

معمولا شورای وزیران سارک برای انتخاب دبیرکل جدید جلسه تشکیل می‌دهند اما این بار این امکان وجود نداشت. به همین دلیل، بهارات راج پودل، رئیس‌جمهوری نپال، موضوع نامزدی غلام سرور از بنگلادش را با همتایان خود در کشورهای عضو سارک از جمله پاکستان و به استثنای افغانستان، به بحث گذاشت و از طریق یک بخشنامه‌، تاییدیه‌ای را پیشنهاد کرد که همه کشورهای عضو آن را تایید کردند.  با این حال قرار شد در صورتی که سه سال بعد در افغانستان یک دولت باثبات و مشروع به وجود بیاید، یک مقام ارشد وزرات خارجه یا دیپلمات این کشور به عنوان دبیرکل سارک معرفی شود.

از اوت ۲۰۲۱ که طالبان قدرت را در افغانستان به دست گرفتند، سازمان سارک هیچ نماینده‌ای از افغانستان را به جلسات و نشست‌های این سازمان دعوت نکرده و هیچ پست و مقامی هم در این سازمان به افغانستان پیشنهاد نشده است.

سازمان همکاری‌های منطقه‌ای جنوب آسیا یا سارک در سال ۱۹۸۵ با هدف ایجاد انسجام و همکاری میان کشورهای جنوب آسیا تشکیل شد. در این سازمان، کشورهای هند، پاکستان، نپال، بنگلادش، بوتان، مالدیو، سریلانکا و افغانستان عضوند. افغانستان در سال ۲۰۰۷ و در چهاردهمین نشست سران این سازمان به عنوان هشتمین عضو آن پذیرفته شد.

با اینکه یکی از قواعد سازمان سارک این است که این نشست هر سال در یک کشور عضو برگزار شود، افغانستان به دلیل ناامنی‌های گسترده هرگز نتوانست میزبان نشست سران یا وزرای خارجه سارک باشد و تنها چند نشست حاشیه‌ای مانند نشست بخش خصوصی یا نشست فنی این سازمان در کابل برگزار شد.

یک‌پنجم جمعیت جهان در کشورهای عضو سازمان سارک زندگی می‌کنند اما این سازمان تاکنون نتوانسته است برای کشورهای عضو به عنوان یک پلتفرم مفید قابل استفاده باشد. از سال ۲۰۱۶ و در پی حملات تروریستی به پایگاه‌های ارتش هند و پس از آن تحریم نشست سران سارک در پاکستان در سال ۲۰۱۹، این سازمان در ناکارامدی مطلق قرار گرفت. تنها امتیازی که از سازمان سارک باقی مانده، ویزای مخصوص سارک است که دارندگان این ویزا می‌توانند بدون محدودیت به کشورهای عضو سفر کنند.