دانشمندان گامی به سوی حل یکی از بزرگ‌ترین اسرار زمین برداشته‌اند: این همه آب از کجا آمده است؟
حدود ۷۱ درصد از سیاره ما پوشیده از آب است، اما دانشمندان هنوز نمی‌دانند که این آب چگونه به اینجا آمده است، یا چرا ما این همه آب داریم.
این رمز و راز نه‌تنها سیاره ما را، بلکه جست‌وجوی حیات بیگانه را در جاهای دیگر نیز در بر می‌گیرد. با درک چگونگی زیست‌پذیر شدن سیاره ما، ممکن است دریابیم که سیارات دیگر چگونه می‌توانند میزبان حیات باشند.
اینک پژوهشگران با رد کردن یکی از رایج‌ترین توضیحات، اینکه آب از طریق شهاب‌سنگ‌های تبخیرشده به اینجا رسیده است - گامی در راستای دریافت پاسخی به آن برداشته‌اند.
شهاب‌سنگ‌های تبخیرشده، شهاب‌سنگ‌های آکندریتی نیز شناخته می‌شوند که شکل‌های نسبتا نامتداولی از شهاب‌سنگ‌‌‌هایی‌اند که طی سفر خود در فضا تبخیر نشده‌اند.
دانشمندان شهاب‌سنگ‌های تبخیرشده‌ای را که از زمان شکل‌گیری منظومه شمسی در حدود چهار و نیم میلیارد سال پیش در فضا معلق بود‌ه‌اند، تجزیه‌و‌تحلیل کردند.
Read More
This section contains relevant reference points, placed in (Inner related node field)
آن‌ها دریافتند که این شهاب‌سنگ‌ها مقدار آب بسیار پایینی دارند - در واقع آنقدر خشک که تقریبا از هر چیزی که تاکنون در فضا بررسی شده است، آب کمتری دارند.
مگان نیوکم (Megan Newcombe)، استادیار زمین‌شناسی دانشگاه مریلند، که این پژوهش را سرپرستی کرد، گفت: «می‌خواستیم دریابیم که سیاره ما چگونه توانست آب به دست آورد، زیرا این موضوع کاملا واضح نیست. دارای آب شدن و داشتن اقیانوس‌هایی بر سطح در سیاره‌ای کوچک و نسبتا نزدیک به خورشید، چالش است.»
دانشمندان در تلاش برای درک چگونگی این رخداد، هفت شهاب‌سنگ تبخیرشده را که اخیرا به زمین برخورد کردند، بررسی کردند. این سیارک‌ها پس از جدا شدن از اجرام کوچک، یا از اجرامی که با هم برخورد کردند و در نهایت سیاراتی را ساختند که ما را احاطه کرده‌اند، ایجاد شده بودند.
بررسی چنین اجرامی دشوار است، زیرا ممکن است به سادگی با آب روی زمین آغشته شوند. از این رو، دانشمندان آن‌ها را نخست در یک اجاق خلاء که آب‌های سطحی را از بین می‌برد، حرارت دادند و سپس با استفاده از پمپ آن‌ها را خشک کردند.
آن‌ها دریافتند که بازمانده [آب موجود] در این نمونه‌ها کمتر از دو میلیونم جرم آن‌ها است. این در مقایسه با مرطوب‌ترین شهاب‌سنگ‌ها است که می‌تواند تا ۲۰ درصد آب باشد.
این نشان می‌دهد که چنین شهاب‌سنگ‌هایی، صرف نظر از اینکه وجود خود را از کجا یا با چه مقدار آب شروع کرده‌اند، با حرارت دیدن و تبخیر شدن، تقریبا تمام آب خود را از دست می‌دهند.
این بدان معنی است که آب احتمالا با شهاب‌سنگ‌های کندریتی یا با آن‌هایی که تبخیر نشده‌اند، به زمین آمده است.
این یافته همچنین می‌تواند در مورد احتمال راه یافتن آب به سیارات دیگر و چگونگی آن، اطلاعات بیشتری به ما بدهد- و به نوبه خود به جست‌وجوی حیات بیگانه کمک کند.
پروفسور نیوکم در اظهاراتی گفت: «آب به منزله عنصری برای سربرآوردن و شکوفایی حیات در نظر گرفته می‌شود، از این رو، در حالیکه به جهان می‌نگریم و تمام این سیارات فراخورشیدی را پیدا می‌کنیم، شروع به بررسی این موضوع کرده‌ایم که کدامیک از آن منظومه‌های سیاره‌ای ممکن است میزبان احتمالی حیات باشند. می‌خواهیم منظومه خورشیدی خودمان را درک کنیم تا بتوانیم منظومه‌های ستاره‌ای دیگر را بشناسیم.»
این یافته‌ها در مقاله‌ای جدید با عنوان «گاززدایی سیاره‌های کوچک تشکیل‌شده اولیه، مانع رساندن آب به زمین شد» گزارش شده که در «نیچر» منتشر شده است.
© The Independent
