نخست، آویزهای سنگین و کلاه عظیم مکزیکی روئیز کافی بود جوّ سنگینی از هراس و جدیت بر فضای ورزشگاه حاکم شود، و سپس جاشوا گام به رینگ گذاشت تا زیر آسمان کبود و هوای دم‌زده، با برنامه‌ای ساده به مصاف حریف برود. 

جاشوا با استفاده از قدیمی‌ترین نظریه‌های باستانی بوکس به مبارزه وارد شد: ضربه بزن و ضربه نخور. او بدون شک برنده ۱۰ دور از ۱۲ دور مسابقه بود و احتمالا باختش در آن دو دور دیگر نیز در نمایشی از مهارت‌های بدیع، حساب شده و بدون خطر، در برابر یک جنگجوی جدی، لغزش‌هایی سطحی بیش نبود. اکنون، صبح فردای مسابقه، کمی عجیب به نظر می‌رسد؛ ولی بسیاری از افراد، به ویژه علاقه‌مندان هنرهای رزمی در امریکا واقعا پیش‌بینی می‌کردند که روئیز به آسانی جاشوا را شکست خواهد داد.

در آخر، امتیاز اعطایی سه داور مسابقه نیز تنها تاییدی بود بر نتیجه‌ای که ۱۵ هزار تماشاگر در خاورمیانه شاهد وقوع تاریخی آن بودند: جاشوا، عنوان قهرمانی جهان، عزت و زندگی خویش را پس گرفت. از نزدیک هم، با نواختن زنگ نهایی بازی، شبی مملو از احساسات بود و جاشوا دیگر می‌توانست احساسات واقعی خود را بیرون بریزد و نیازی به مبارزه تحت احکام سفت و سخت نداشت.

جاشوا بعد از بازی، روی رینگ مسابقه گفت: «وقتی من بوکس را شروع کردم، هنوز تحت مراقبت قضایی بودم. هر روز باید زود از باشگاه می‌زدم بیرون و حضور خود را در محل، به مقامات گزارش می‌دادم. من گواهی هستم برای تمام کودکانی که رویایی مانند من دارند. من از عهده‌اش برآمدم، پس شما هم خواهید توانست.» سفر سخت و پر فراز و نشیب جاشوا معمولا از نظرها مخفی مانده است و به جای آن، عموما فقط شخصیت صیقل‌یافته وی دیده می‌شود. این هفته در ریاض اما جاشوای واقعی به نمایش گذاشته شد.

با این وجود، باید به این نکته هم اشاره کرد که علی‌رغم آن که کنترل، دقت، سرعت و شدت ضربات جاشوا در این مسابقه مثال‌زدنی بود، این شب برای مرد خوب و چهره روی پوستر‌ها، به عنوان نمادی برای ورزشکاران چاق و الگوی مکزیکی، اندی روئیز، چیزی جز فاجعه نبود. داستان اجرای ضعیف وی از روز قبل از مبارزه آغاز شد. وقتی او آراسته به کلاهی مکزیکی روی ترازو رفت، ۲۸۳ پوند وزن داشت، یعنی ۱۵ پوند بیشتر از آن شب کذایی در ماه ژوئن که طی آن چهار بار جاشوا را به زمین انداخت، وی را در دور هفتم مسابقه متوقف کرد، و قهرمان سنگین وزن جهان در نیویورک شد. شنیده‌ام که فقط آن کلاه مکزیکی ۷ پوند وزن داشته است؛ تلاش سست و بی‌فایده‌ای برای نامربوط معرفی کردن نقش وزن بیش از اندازه سنگینش در شکست. بله چنان سوءاستفاده آبروریزانه‌ای از موقعیت بود که روئیز را وادار کرد که در آخر بازی، کلاه مکزیکی خود را به جای سر در دست بگیرد و از عمکرد ضعیف خود عذرخواهی کند.

روئیز اعتراف کرد: «غرق شدن در تفریح و پایکوبی باعث افول من شد. من بیش از اندازه سنگین بودم، ولی به حرف هیچ کس گوش ندادم. باید قبل از مسابقه و در طول مسابقه به حرف دیگران گوش می‌دادم. معذرت می‌خواهم. من به او امکان مسابقه مجدد دادم و امیدوارم که او هم چنین امکانی برای من قایل شود.» اما هیچ اشتیاقی برای مبارزه سوم وجود ندارد و خود روئیز هم هنگام گفتن آن کلمات، از این واقعیت باخبر بود.

روئیز هدفی نرم و آسان برای جاشوا بود که این بار ۱۰ پوند سبک‌تر از وزن‌کشی مسابقه خطرناک اول بود و تمام شب را گرداگرد او در رینگ رقصید. او به راحتی تکان می‌خورد، به ندرت ترس برش داشت، و روئیز قادر نبود به اندازه کافی به وی نزدیک شود؛ تنها تا حدی نزدیک می‌شد که او سبک مبارزه خود را عوض کند. جاشوا در طول سه دور آخر مسابقه حتی می‌توانست فشار بیشتری وارد کند، ولی تا آن زمان پیروزی وی تضمین شده بود و دلیلی برای خطر کردن برای گرفتن پایانی بی‌نظیر نداشت که ممکن بود به زمین خوردن و شکست خودش منجر شود. جاشوا گفت: «فقط بوکس کردن بود، همین و بس.» و او درست می‌گوید. این برنامه توسط رابرت مک‌کراکن، مربی وفادار وی، تنظیم شده بود. گرچه بنا به شایعاتی، در نیویورک به خون مک‌کراکن تشنه بودند، اما خوشبختانه آن ماجرا این جا رخ نداد.

جاشوا عهد کرده بود که این پیروزی را جشن نگیرد. او گفت، اینجا در عربستان سعودی، فقط خواستار آن است که حرفه خود را در بوکس باز پس گیرد و وقتی هم در پایان بازی نظر متفق‌القول داوران اعلام شد، او در آغاز تنها ایستاد، دستانش را به سینه زد و احتمالا مظنونان به خویش را به چالش طلبید؛ افرادی که اصرار داشتند او در همان نیویورک (پس از مسابقه قبلی) از بوکس کناره گیرد و معتقد بودند که وی بالاخره از این ورزش کنار خواهد رفت. به نظر می‌رسید که (آن بحث‌ها) بیشتر برنامه روئیز بوده باشد؛ ناشی از بازگویی ملغمه‌ای از گفته‌هایی ضمنی و کوتاه در هیاهوی یک کافهرستوران. کمی طول کشید تا جاشوا بالاخره لبخند زد و شادمانی را به رینگ بازی آورد، و احساس رهایی و خوشی بعد از بازی بر فضای مسابقه حاکم شد.

آینده ممکن است به سرعت برای جاشوا تیره و تار شود، اما هیچ کس در آن لحظه به افراد بسیاری که در سازمان‌های مقرراتی مختلف مشغول هستند، فکر نمی‌کرد. جاشوا تا قبل از پایان ماه ژوئن قرار ملاقاتی در سازمان جهانی بوکس با فردی اوکراینی به نام اولکساندر یوسک دارد. فدراسیون بین‌المللی بوکس و انجمن جهانی بوکس هم درخواست‌هایی خواهند داشت. ولی چه کسی اهمیت می‌دهد؟ اگر هر یک از سازمان‌های مقرراتی بخواهد عنوان قهرمانی جاشوا را از وی بگیرد، آنگاه برای همیشه از عرصه ورزش محو خواهند شد.

جاشوا به فلوید پترسون، محمد علی کلی و لیناکس لوئیس در فهرست بوکسورهای سنگین‌وزنی می‌پیوندد که عنوان قهرمانی خود را در مسابقه مجددی، بلافاصله باز پس گرفته‌اند. در طرف دیگر، روئیز به گروهی از قهرمانان بی‌آبرو می‌پیوندد که عنوان قهرمانی سنگین وزن و غرور خود را، در جست و خیز بر کف سالن در نیمه‌های شب و زیر نور آبی در نیمه‌باز یخچال به دنبال آخرین خوردنی بازمانده، باخته‌اند. جای تاسف است، چرا که روئیز مرد بسیار خوبی است.

جاشوا هم مرد خوبی است البته اغلب به تن دادن به استفاده‌های تبلیغاتی (و تبدیل شدن به «برند») و بسیار محتاطانه سخن گفتن متهم می‌شود، ولی اینجا در طول یک هفته تمرین زیر فشار سخت، کاملا حرفه‌ای بود و برخوردش به عواقب شکست احتمالی، به‌شدت صادقانه بود. او تمام فشارها، حرف‌های منفی و اهریمنان درونی خود را کنار زد و وقتی زنگ دور اول مسابقه به صدا درآمد، هوشمندانه‌ترین مبارزه طول زندگی خویش را به نمایش گذاشت. و حواس‌مان باشد، او در این مبارزه برای بازپس گیری زندگی‌اش جنگید.