تنها دو ماه پس از تاج‌گذاری اصلی در لندن، مراسم تاج‌گذاری شاه چارلز سوم در اسکاتلند هم برگزار شد. در این رویداد نمادین، جواهرات سلطنتی موسوم به «افتخار اسکاتلند» به پادشاه بریتانیا تقدیم شد. این جواهرات از جمله شمشیر الیزابت و تاج ملکه مری که در قلعه ادینبرو نگهداری می‌شوند، از قدیمی‌ترین نمادهای سلطنت در بریتانیا به شمار می‌روند.

این مراسم در کلیسای جامع سنت گیلز برگزار شد و طی آن سنت‌های سلطنتی چند صدساله اسکاتلند همراه با اضافات جدید مانند نواختن قطعات موسیقی که مخصوص این مناسبت نوشته‌ شده بودند، خواندن مزمور (شعر مقدس) به زبان گالیک (زبان مردم اسکاتلند) و خواندن قسمت‌هایی از انجیل (عهد جدید) اجرا شد.

ویلیام و کیت که در انگلستان شاهزاده و شاهدخت ولز خوانده می‌شوند، هم در این مراسم حضور داشتند؛ البته با القاب اسکاتلندی‌شان: دوک و دوشس روتسی.

جمعیت زیادی برای دیدن پادشاه چارلز و ملکه کامیلا به کلیسای جامع رفتند. البته طرفداران استقلال اسکاتلند هم تجمع‌هایی برگزار کردند زیرا بخشی از ساکنان این قسمت از بریتانیا می‌خواهند از این اتحاد پادشاهی خارج شوند.

ملکه الیزابت دوم به اسکاتلند علاقه ویژه‌ای داشت و خانه موردعلاقه او که ترجیح داد آنجا با زندگی وداع کند، هم کاخ بالمورال در اسکاتلند بود.

سنت تاج‌گذاری در اسکاتلند به قرن هفدهم و تاج‌گذاری چارلز اول بازمی‌گردد؛ اما چه کسی در اسکاتلند پادشاه است؟

چارلز سوم پادشاه اسکاتلند نیز هست و عنوان رسمی او پادشاه بریتانیا و سایر کشورهای مشترک‌المنافع است.

سنت حاکمیت پادشاه بر کل ملت پس از «اتحاد تاجداران» در سال ۱۶۰۳ آغاز شد و باعث شد که پادشاه فقط به‌عنوان شاه یا ملکه انگلستان تاج‌گذاری نکند.

چارلز اول نخستین پادشاهی بود که پس از تاج‌گذاری در کلیسای وست مینستر در سال ۱۶۲۵، تاج‌گذاری اسکاتلندی نیز انجام داد. در آن زمان پارلمان اسکاتلند از او خواست در اسکاتلند تاج‌گذاری کند و او سرانجام در سال ۱۶۳۳ به شمال سفر کرد و در هالی‌رود تاج‌گذاری کرد.

این دو پادشاهی در ادامه در دوران برخی پادشاهان از هم جدا شدند؛ از جمله ویلیام اورنج و جیمز دوم معروف به پادشاه انگلستان، ایرلند و اسکاتلند.

با وجود این در نهایت در زمان سلطنت ملکه آن در مه ۱۷۰۷، انگلستان و اسکاتلند متحد شدند و این عنوان به پادشاه یا ملکه بریتانیای کبیر بازگشت.