یک کشیش بیمارستان مسیحی که به بیماران در بستر مرگ مشاوره می‌دهد، دو افسوس اساسی افراد در بستر مرگ را با اینسایدر درمیان گذاشت.
جون پارک، هشت سال کشیش بیمارستان در بیمارستان عمومی تامپا در فلوریدا بوده است.
او اخیرا خود را «روان‌درمانگر» (Therapist) به سی‌ان‌ان معرفی کرده است، زیرا در بیمارستان بر بالین افراد در حال احتضار حاضر می‌شود و در آخرین دقایق زندگی‌شان با آن‌ها به گفت‌و‌گو می‌نشیند.
او گفت که به دلیل شغلش، با «اضطراب مرگ» یا نگرانی از دست دادن عزیزان، مواجه است. با این حال، این ترس به او امکان می‌دهد که در زمان گذراندن وقت با خانواده و دوستان، حضور موثر داشته باشد، زیرا می‌داند که این شاید آخرین دیدار و گفت‌وگوی آن‌ها باشد.
Read More
This section contains relevant reference points, placed in (Inner related node field)
به گفته پارک، دو نکته اساسی وجود دارد که افراد در انتظار مرگ به آن می‌اندیشند.
پشیمانی از زندگی نکردن آنگونه که می‌خواستند
پارک گفت: «مردم از اینکه بیشتر به نظر دیگران توجه کرده‌اند تا خواسته خودشان، پشیمان‌اند.»
به باور پارک، در افراد در حال مرگ، حس پشیمانی بسیار شایع است. آن‌ها از اینکه مطابق میلشان زندگی نکرده‌اند، حسرت می‌خورند و در واپسین گام‌های زندگی، صرفا به تصور یک «زندگی خیالی» مشغول می‌شوند که آن را نزیسته‌اند.
البته این پشیمانی می‌تواند دلایل دیگری هم داشته باشد. محققان دانشگاه تاوسون مریلند از ۱۲۴ پرستار آسایشگاه پرسیدند: «رایج‌ترین افکار در کسانی که به پایان عمرشان نزدیک می‌شوند، کدام است؟»
۴۲ درصد پرستاران پاسخ دادند: «شایع‌ترین افکار در آن‌ها، پشیمانی از صرف کردن زمان زیاد برای کار، به جای استراحت و گذران وقت با خانواده و دوستان است.»
نگرانی برای بازماندگان
پارک می‌گوید: «افراد درحال مرگ معمولا نوعی سوگواری همدلانه از خود نشان می‌دهند. آن‌ها می‌خواهند بدانند که مرگشان چه تاثیری بر عزیزانشان می‌گذارد.»
«آن‌ها همواره نگران نیازهای عزیزانشان‌اند. فکر می‌کنم که از مردن دشوارتر، نگرانی از این است که دیگر نمی‌توانند مراقب عزیزانشان باشند.»
اندیشیدن به معنویات نیز یکی دیگر از تاملات برخی افراد در ساعات پایانی عمر است.
