بازار مسکن در ایران هر ماه رکورد تازه‌ای از خود به جای می‌گذارد و این ماه نیز با افزایش قیمت‌ها سقف این رکورد جابه‌جا شد. اکنون بالاترین تورم ماهانه در بازار مسکن در مهرماه به ثبت رسید. به گزارش دنیای اقتصاد، مهرماه امسال، تورم ماهانه اجاره براساس تغییرات شاخص اجاره‌بهای مسکن کشور، به میزان ۴.۳ درصد به ثبت رسید که این میزان بالاترین تورم ماهانه اجاره مسکن از مهرماه سال قبل است.

بر اساس این گزارش نیمه اول سال جاری، تورم اجاره‌بهای مسکن، بالاترین رکورد رشد اجاره‌بهای سالانه نسبت به ۱۲ سال قبل را به ثبت رسانده است. در شش ماه اول سال ۱۴۰۲ میانگین رشد اجاره‌بها در ایران، از میانگین رشد اجاره‌بهای سالانه در ۱۲ سال گذشته، بیشتر بوده است. هم‌اکنون نیز بالاترین تورم ماهانه در بازار مسکن یعنی از مهر سال قبل تاکنون به ثبت رسیده است. تورم ماهانه اجاره مسکن در مهرماه در کشور در حالی به ۴.۳ درصد رسید که در شهریورماه این میزان ۳.۵ درصد و در مردادماه ۳.۳ درصد بود؛ در هر کدام از ماه‌های تیر و خرداد نیز این تورم ماهانه حدود ۲ درصد بود.

تورم نقطه‌به‌نقطه اجاره‌مسکن براساس تغییرات شاخص اجاره‌بها در مهرماه امسال نیز معادل ۳۹ درصد به ثبت رسیده است و دقیقا ۰.۴ واحد درصد از تورم نقطه‌به‌نقطه اجاره در شهریور‌ماه بیشتر است. شهریور‌ماه امسال تورم نقطه‌به‌نقطه اجاره‌مسکن ۳۸.۶ درصد گزارش شد.

این در حالی‌ است که شاخص دسترسی به مسکن نیز به‌عنوان یکی از شاخص‌های اصلی مورد توجه لایحه برنامه هفتم قرار گرفته است. بر اساس این شاخص، تعداد سال‌هایی که یک فرد باید کار و همه درآمد خود را پس‌انداز کند تا بتواند یک خانه با متراژ ۷۵ متر بخرد، برآورد می‌شود. مطابق با شاخص دسترسی به مسکن در برنامه هفتم پیش‌بینی شده است زمان انتظار برای خرید مسکن در پایان این برنامه تا ۱۲ سال کاهش پیدا کند.

عددی که به نظر رویایی می‌رسد و چندان در دسترس نیست. این درحالی‌ است که تا پیش از این، اعلام شده بود که مدت زمان انتظار برای خانه‌دار شدن در تهران، برای یک کارمند ساده، حدود ۹۰ سال است. در سال ۱۳۹۴، متوسط قیمت هر متر مربع مسکن در کل کشور، حدود ۱ میلیون و ۴۰۰ هزار تومان بود. اگر یک خانواده، کل درآمد سال خود را برای خرید مسکن کنار می گذاشت، می‌توانست ۱۹.۴ متر مربع مسکن خریداری کند.

در سال ۱۴۰۰، قیمت مسکن دوباره دچار جهش شدید شد و به متری ۱۱ میلیون و ۸۰۸ هزار تومان در کل کشور رسید. اما درآمدها همچنان پایین باقی مانده بود و افراد می‌توانستند با درآمد سالانه خود، صرفا ۹.۵ متر مربع زیربنا بخرند. در مهرماه سال ۱۴۰۱، نیز با افزایش بیشتر قیمت مسکن در تهران هر متر مربع به شکل میانگین، بیش از ۵۵ میلیون تومان قیمت‌گذاری می‌شد.

به عبارت دیگر، خانواده‌های ایرانی در سال ۹۴، بعد از کسر هزینه‌ها، می‌توانستند سالی ۱.۱ متر مربع خریداری کنند. این متراژ در سال ۱۴۰۰ به حدود ۱.۷ متر مربع رسید. نهایتا در سال ۱۴۰۲، این متراژ به کمتر از ۱ متر رسیده است. این بدین معنا است که با توجه به حقوق هشت میلیون تومانی وزارت کار قشر بزرگی از مردم حتی بعد از گذشت ۱۰۰ سال نیز قادر به تهیه یک خانه حداقلی نخواهند بود.

اقتصاد نیوز در بخش دیگری از گزارشش آورده است که صعود سنگین یا رکوردزنی‌های پی‌درپی و سریالی تورم در بازار اجاره مسکن، علاوه بر آنکه شرایط را برای مستاجرها سخت‌تر از همیشه کرده و پاییز پرحرارتی را به لحاظ سطوح پیشنهادی اجاره‌بهای مسکن برایشان رقم زده است، یک پیامد اقتصادی دیگر نیز به همراه دارد و آن از بین رفتن فاصله متعارف تورم عمومی با تورم اجاره مسکن است.