امیرخان متقی، وزیر خارجه طالبان، از ترانه‌سرایان و تصنیف‌خوان‌ها خواسته است که در زمینه استحکام «نظام اسلامی» فعالیت کنند.  

رژیم طالبان شاعران و ترانه‌خوان‌های زیادی دارد که برای «جهاد»، «انتحار»، «کشتار» و «انفجار» شعر سروده و ترانه‌ها و سرودهایی بدون موسیقی خوانده‌اند و شماری از جوانان افغان را با این سرودها به مشارکت در جنگ کشاندند. این ترانه‌ها بیشتر در مناطق روستایی و با جمعیت زیاد بی‌سواد و کم‌سواد هوادار دارد. 

امیرخان متقی در سمینار دو روزه «علمی و فرهنگی شاعران و ترانه‌خوان‌ها» گفت: «در ۲۰ سال گذشته شاعران و ترانه‌خوان‌ها با اتکا بر شعر، از کشور دفاع و روحیه نیروها را حفظ کردند. بنابرین، حالا هم باید شاعران و ترانه‌خوان‌ها برای نظام و کشور کار کنند و روحیه مردم را بالا نگه‌دارند.» 

لطف‌الله خیرخواه، معاون علمی وزارت تحصیلات عالی طالبان، نیز اخیرا گفت که که شاعران هواداران این گروه برای مناسبت‌های مختلف شعر سروده‌اند و این اشعار باید گردآوری و حفظ شود.  

او گفت: «این‌ها فقط ترانه و شعر نیست، این‌ها تاریخ افغانستان هنگام اشغال است که [شاعران و ترانه‌سرایان ما] به هر مناسبت و برای فتوحات و شهدای ما ترانه سروده‌اند.» 

او از همه شاعران هوادار رژیم طالبان خواست که اشعاری را که در وصف این گروه سروده‌اند، به آن‌ها بفرستند تا به‌ مثابه اسناد تاریخی این گروه حفظ شود.  

طالبان بخشی از ابزارهای انفجاری و انتحاری خود، از جمله بمب‌های بشکه‌ای زرد‌رنگ و موتورسیکلت‌های بمب‌گذاری‌شده را در موزه روضه مزارشریف به نمایش گذاشته‌اند. 

طالبان موسیقی را ممنوع اعلام کرده‌اند و مدعی‌اند که موسیقی در «شریعت اسلامی» حرام است و به همین دلیل، سرودهای خود را بدون موسیقی اجرا می‌کنند. سرودهای طالبان بیشتر به زبان پشتو است و در آن‌ها مردم  به جنگ و خشونت تشویق می‌شوند. 

رژیم طالبان استودیوهای مجهزی برای ضبط ترانه‌های خود ایجاد کرده‌اند و این ترانه‌ها را با کیفیت بالا ضبط می‌کنند و از طریق بنگاه‌های تبلیغاتی پخش، یا از آن‌ها در پس‌زمینه کلیپ‌های تصویری استفاده می‌کنند. اما برای بیشتر شهروندان افغان، شنیدن ترانه‌های طالبان یادآور دوران جنگ و حمله‌های انفجاری این گروه است.  

در پی روی کار آمدن رژیم طالبان در افغانستان، اختناق و سرکوب شدیدی بر فضای فرهنگی این کشور حاکم شده است. پیش‌تر، وزارت امر به معروف و نهی از منکر طالبان، سرودن اشعاری مناسب «ساز و سرود» را ممنوع کرده بود. بر مبنای این دستور، از این پس شاعران نباید اشعاری بسرایند که آوازخوان‌ها بتوانند با آن‌ها ترانه و تصنیف بسازند. 

شماری از شاعران و نویسندگان افغانستان نخواستند زیر حاکمیت طالبان به زندگی در کشور خود ادامه دهند و به همین دلیل به کشورهای اروپایی و آمریکایی مهاجرت کردند، و این روند  همچنان ادامه دارد. 

در دوران حکومت پیشین افغانستان، طالبان ترانه‌های «جهادی» خود را بیشتر در مناطق قبایلی پاکستان ضبط می‌کردند و آن‌ها را در اختیار جنگجویانشان می‌گذاشتند یا برای جلب حمایت روستاییان آن نواحی، بین آنان پخش می‌کردند.  

بیش از دو سال از عمر رژیم طالبان در افغانستان می‌گذرد و در این مدت، مقام‌های این گروه تا حد ممکن کوشیده‌اند کارنامه خونین و مملو از انفجار و انتحارشان را «تطهیر» و «سفیدنمایی» کنند.