جهان مسحور المپیک شد، ورزشگاه‌هایی مملو از هیجان و انرژی، و این همان چیزی بود که پاریس می‌خواست.

راب هریس در تحلیلی در مورد المپیک پاریس در اسکای نیوز نوشت المپیک پاریس بازآفرینی برخی از سنت‌های المپیک بود‌ــ مراسم افتتاحیه از استادیوم به آب منتقل شد و مشعل المپیک در هوا شناور بود.

المپیک پاریس در تضاد با ورزشگاه‌های خالی و بزرگ المپیک توکیو بود که در سایه کرونا برگزار شد.

به‌رغم برگزاری زودهنگام انتخابات پارلمانی فرانسه، نگرانی‌ها از ناآرامی‌های سیاسی به واقعیت تبدیل نشد و فرانسه اعتبار و وحدتش را به نمایش گذاشت‌ــ هرچند به عقیده هریس، روشن نیست چقدر از این کشور در تصویر گنجانده شد، زیرا ورزش به‌عنوان ابزاری در خدمت قدرت نرم به کار رفت.

با وجود این، المپیک گاهی عرصه‌ای برای نمایش خشم جهان بوده است. در این بازی‌ها، فقط برای مدال رقابت نمی‌شد بلکه جنگ‌های فرهنگی در جریان بود که حتی توماس باخ، رئیس کمیته بین‌المللی المپیک، به آن اشاره کرد و البته آن را نشانه‌ای از اهمیت اجتماعی و سیاسی بازی‌ها و «روی دیگر سکه موفقیت» خواند.

تلاش کمیته برگزاری المپیک پاریس برای فراگیری و تنوع‌پذیری هرچند بازخورد مورد انتظار را گرفت، با انتقاد و شکایت گروه‌های مسیحی، حتی واتیکان، از بازآفرینی «شام آخر» با حضور مردان زنانه‌پوش (درگ کویین)، همراه بود.

تضاد میان ایده‌آل‌های تجسم‌یافته در شعار ملی فرانسه‌ــ آزادی، برابری، برادری‌ــ و محدودیت‌های ورزشی در رینگ بوکس آشکار شد و ایمان خلیف و لین یو تینگ زیر ذره‌بین بحث‌ها در مورد صلاحیت جنسیتی، ایمنی و عدالت رفتند.

گاهی این مسائل با جنگ‌های ژئوپلیتیکی بزرگ‌تری که بر المپیک سایه افکنده بود در هم آمیختند. این بازی‌ها نیز صحنه بین‌المللی دیگری بود که ورزشکاران روسیه اجازه رقابت زیر پرچم این کشور را پیدا نکردند و فقط ‍۱۵ ورزشکار با وضعیت بی‌طرف مجاز به شرکت اعلام شدند. روسیه به تلاش برای تضعیف کل این رویداد و راه‌اندازی کارزار پخش اطلاعات نادرست متهم شد.

نویسنده مقاله در ادامه می‌افزاید در مقابل، اوکراین کوچک‌ترین تیمش در تاریخ المپیک را به پاریس فرستاد و تعداد مدال‌هایش حدود یک‌چهارم کمتر از المپیک توکیو بود.

در بحبوحه بازی‌های المپیک پاریس، شعله جنگ در خاورمیانه همچنان زبانه می‌کشید و ورزشکاران اسرائیلی در پاریس با تهدیدهای جانی مواجه شدند و جنگ ورزشکاران فلسطینی را تحت تاثیر قرار داده بود.

روابط متشنج آمریکا و چین به المپیک نیز کشیده شد و مناقشه بر سر دوپینگ تشدید شد.

سخنرانی توماس باخ در اختتامیه المپیک با هشدار درباره خطر تغییرات اقلیمی همراه بود. او گفت در آینده، «برگزاری بازی‌های المپیک در ماه اوت بسیار دشوار خواهد بود».

طوفان‌هایی که باعث آلودگی رود سن شدند و رقابت‌های سه‌گانه را به تعویق انداخت به تغییرات اقلیمی نسبت داده شد. اما یک میراث این المپیک بیش از یک میلیارد پوندی بود که برای پاکسازی رودخانه هزینه شد و پاریسی‌ها برای اولین بار در یک قرن گذشته توانستند در رود سن شنا کنند.

برگزاری المپیک پاریس نیازمند احداث ورزشگاه‌های جدید نبود و جذابیتش در این بود که برای استفاده از مکان‌های موجود، رقابت‌ها در سراسر شهر پراکنده بودند.

در چهار سال آینده منتظر المپیکی با حال‌و‌هوای متفاوت و ساحلی باشید. لس‌آنجلس در تدارک قرار دادن حلقه‌های المپیک، حتی اگر شده به‌صورت دیجیتال، روی نشان هالیوود است.

یک قرن طول کشید تا المپیک به پاریس بازگردد؛ و با بریزبن که برای المپیک ۲۰۳۲ انتخاب شده است و ابراز علاقه هند، قطر، عربستان سعودی و ترکیه به میزبانی المپیک ۲۰۳۶‌، این المپیک ممکن است آخرین بازی‌های تابستانی در اروپا در دست‌کم ۱۶ سال آینده باشد.

البته پاریس هنوز با المپیک خداحافظی نکرده و شمارش معکوس برای پارالمپیک که کمتر از سه هفته دیگر آغاز می‌شود، شروع شده است.