کارشناسان مدت‌ها است که توصیه می‌کنند برای تقویت عضلات کف لگن، یعنی گروهی از ماهیچه‌ها که از مثانه، مجاری ادرار و روده‌ها حمایت می‌کنند و آن‌ها را در موقعیت درست نگه می‌دارند، سراغ یوگا بروید. اما مطالعات جدیدی در دانشگاه کالیفرنیا نشان داده که نرمش‌های عمومی مثل حرکات کششی و مقاومتی هم به اندازه حرکات یوگا در کاهش علائم موثرند.

آلیسون جی هوانگ، نویسنده این مطالعه که ۲۷ اوت در «سالنامه طب داخلی» (Annals of Internal Medicine) منتشر شد، می‌‌گوید: «نتایج تحقیقات نشان می‌دهد زنانی که برای رفع مشکلات مثانه تمرین‌های اختصاصی یوگای متمرکز بر لگن را دنبال می‌کنند، اگر همان زمان و تلاش را برای تمرین‌های عمومی آمادگی جسمانی صرف کنند هم به همان نتایج مثبت و پیشرفت‌های مشابهی دست می‌یابند.»

 بی‌اختیاری ادرار یا نشت غیرارادی ادرار بیماری شایعی است که تقریبا نیمی از زنان میانسال و مسن با آن دست‌وپنجه نرم می‌کنند و می‌تواند به افسردگی، انزوای اجتماعی و کاهش فعالیت منجر شود.

یوگای لگن که بین زنان در همه سن‌ها محبوب شده، به منظور بهبود مشکلات عضلات کف لگن مانند بی‌اختیاری، درد لگن یا تکرر ادرار که به دلیل زایمان، یائسگی یا پیری می‌توانند تشدید شوند، طراحی شده است اما برای ارزیابی اثربخشی آن، تحقیقات دقیق کمی وجود دارد و بسیاری از پزشکان در مورد فواید ویژه یوگای لگن تردید دارند.

به گزارش یوروک‌الرت، محققان در این مطالعه، ۲۴۰ زن ۴۵ تا ۹۰ ساله ساکن شمال کالیفرنیا را که حداقل روزی یک بار با بی‌اختیاری ادراری مواجه بودند و از درمان‌های دیگری برای رفع بی‌اختیاری استفاده نمی‌کردند، بررسی کردند.

این افراد که قبلا در کلاس‌های یوگا یا ورزش شرکت نکرده بودند، به طور تصادفی به مدت سه ماه در برنامه یوگای لگن یا برنامه آمادگی جسمانی قرار گرفتند. بی‌اختیاری ادرار در افرادی که یوگا می‌کردند، بیش از ۶۰ درصد کاهش یافت و در زنانی هم که برنامه آمادگی جسمانی را دنبال می‌کردند، ۵۰ درصد کاهش علائم گزارش شد. بدین ترتیب نویسندگان به این نتیجه رسیدند که هر دو گروه از نظر بالینی بهبود قابل‌توجهی داشته‌اند و اگرچه یوگا در برخی جنبه‌های خاص علائم موثرتر بود، این تفاوت به حدی نبود که بتوان یوگا را گزینه برتر معرفی کرد.

هوانگ می‌گوید: «طبق نتایج به‌دست‌آمده باید رویکردها در درمان بی‌اختیاری ادرار برای افراد مسن را به‌روز کنیم و به جای متمرکز شدن بر روش‌های درمانی محدود به تقویت عضلات کف لگن، سراغ سازوکارهایی برویم که با افزایش سن عملکرد فیزیکی بدن را بهبود بخشند.»