جامعه مد اتریش هفته گذشته دومین جشن سالانه‌اش را بدون حضور طراح نامدارش،هلموت لانگ برگزار کرد.

هفته مد وین مصادف شد با نمایش‌های بهاری سال، اما در حالی که ایتالیایی‌ها در میلان حدود ۱۰۰ مجموعه را روی صحنه بردند، در وین فقط ۱۰ مجموعه معرفی شد که بیشترشان در فروشگاه‌ها به نمایش درآمدند.

اما هنوز افرادی هستند که می‌خواهند اتریش را با مد روز جهان آشتی دهند. برای مثال، تلاش اعضای باشگاه مستمری‌بگیران بازنشسته شهر وین که در این هفته مد صحنه را فتح کردند.

ادلینا کومیتووا، رئیس باشگاه بازنشستگان شهر وین، که از دیدن لباس‌های زیبایی که تنها چند بار بخت پوشیدنشان را داشت خسته شده بود می‌گوید: «می‌خواستم به این قطعات جان تازه‌ای بدهم و به این ترتیب خاطره‌ای زیبا از یکی از عزیزان داشته باشم.» هدف او و سایر اعضای گروه که هم سن و سال خودش و در دهه هفتاد یا هشتاد زندگی‌شان هستند این است که به «دور از مد سریع به سمت ماندگاری و فردیت» بروند. به این دلیل است که سبک و ظاهر را همیشه براساس لباس‌هایی تعریف می‌کنند که از قبل وجود داشته‌اند. آن‌ها می‌گویند اولین حضور در هفته مد وین امسال تنها نشانه کوچکی از شروع کارشان است.

همه به‌اندازه این مادربزرگ‌های خلاق خوش‌بین نیستند. خبرگزاری فرانسه سراغ طراحان مد وینی رفت که در عین ناامیدی تلاش می‌کنند تا روح مد را به کالبد این شهر برگردانند.

وینر بلوت (Wiener Blut)، به معنای واقعی کلمه خون وینی، گلبرگ‌های گل رز را در خیابان بیرون مغازه‌اش پراکنده کرد و لباس صورتی صدفی بدون آستینی را به نمایش گذاشت که از پشم پخته یا همان پشم فشرده شروع و به دامن ابریشمی بلندی تا مچ پا ختم می‌شد.

پیراهن‌های شفاف به رنگ آبی آسمانی، سبز ملایم و نارنجی لباس‌های مارک برلینی «هات آپ» (Hut Up) متعلق به طراح مونیکا بایر با به خوبی با قطعاتی که این طراح در بازار اتریش عرضه می‌کند شامل سرهمی‌های نازک با یقه‌های هفت باز هماهنگ بود.

درحالی‌که کودکان نوپا با نسخه‌های مینیاتوری لباس‌های او روی صحنه می‌چرخیدند، مونیکا بایر گفت: «ما فکر کردیم که نمایش را به پاریس ببریم، اما بردن لباس‌ها و بچه‌ها کار بسیاری می‌طلبید.»

او به خبرگزاری فرانسه گفت: «من ۱۰ سال پیش وین را ترک کردم چون هیچ مدی در اینجا وجود نداشت. من در نیویورک به فروشگاه‌های بارنیز و فرد سگال می‌توانم بفروشم، اما در وین اصلا فروش ندارم.»

طراح مد آنیتا ایگنر گفت که وین پس از ظهور لانگ در اواسط دهه هشتاد با کت و شلوارهای تنگ و بازوبندهای چرمی‌اش موج کوچکی در دنیای مد ایجاد کرد، اما خیلی زود محو شد. «ما اولین نفر بودیم، خب اولین نفر بعد از لانگ و ما تنها کسانی هستیم که هنوز داریم ادامه می‌دهیم. [کار کردن] اینجا خیلی سخت است.»

برخلاف هنرهای زیبا و موسیقی، اهالی مد بودجه کمی از دولت می‌گیرند و هزینه تولید بیش از فرانسه و ایتالیا است.

او افزود: «طراحان رسانه‌ای ندارند و باید هزینه نمایش‌های‌شان را خودشان بپردازند، ما تا سال ۱۹۹۲ هر بهار و پاییز یک نمایش داشتیم، در سال ۱۹۹۱ حتی در پاریس نمایش دادیم، اما بعد متوقف شدیم. به نظر می‌رسد که اوضاع دارد بهتر می‌شود، به نظر می‌رسد که جوانان اهمیت می‌دهند.»

لانگ تنها طراح مشهوری است که اتریش تا به حال به جهان معرفی کرده است، اما او همیشه در کشوری که خز هرگز از مد نیفتاد، نامتناسب و نابه‌جا به نظر می‌رسید. او درنهایت هشت سال پیش به نیویورک رفت و اولین بار در سال ۱۹۸۶ در پاریس نمایش داد و در فوریه به ووگ فرانسوی گفت: «زندگی در وین را چنان سخت دیدم که هر وقت یک لحظه آزاد داشتم به پاریس می‌رفتم.»

او هیچ وارثی در میان طراحان اتریشی ندارد. هم آن ماری برکس و هم پتار پتروف، طراحان نوظهوری که جوایز طراحان تازه معرفی‌شده را به دست آوردند، کت‌هایی بدون آستین یا با سوراخی به جای آستین طراحی کردند که فقط در یک آسایشگاه روانی کاربرد دارد.

رابرت لاکنر از اتاق مد مستقل گفت: «مد ما مثل میلان واقعا یک هفته مد نیست، فقط راهی است که به این جوانان فرصتی برای رشد و نشان دادن لباس‌هایشان بدهیم.»