در شرایطی که فوتبال ایران از داشتن حتی یک ورزشگاه آماده و مطابق با استانداردهای جهانی برای میزبانی از مسابقات بین‌المللی محروم است، خبرگزاری‌های داخلی ایران از برنامه شرکت توسعه و تجهیز اماکن ورزشی ایران برای مسقف کردن ورزشگاه آزادی خبر داده‌اند.

اخبار جدید درباره مسقف شدن ورزشگاه آزادی، در حالی که از آغاز روند بازسازی سکوهای این ورزشگاه ۵۳ ساله بیش از دو سال و نیم گذشته است اما  زمان اتمام پروژه و بازگشایی مجدد آزادی همچنان «چند ماه دیگر» اعلام می‌شود، بیشتر به یک شوخی عجیب شبیه است.

در همین رابطه، خبرگزاری حکومتی تسنیم از مهدی نصیبی، مدیر ورزشگاه آزادی، درباره طرحی که شرکت توسعه و تجهیز اماکن ورزشی، وابسته به وزارت ورزش، برای مسقف کردن آزادی دارد پرسید و او نیز با تایید این موضوع، تاکید کرد: «در فاز کنونی، بحث مقاوم‌سازی و ایمن کردن مطرح است و این تصمیم برای آینده گرفته خواهد شد.»

دقیقا مشخص نیست این ایده چرا و با چه منطقی به ذهن مدیران ورزش ایران خطور کرده است؛ زیرا نصب سقف برای ورزشگاه‌های فوتبال در کشورها و مناطقی معقول است که هوای آنجا بسیاری از روزها و ماه‌های سال بارانی است و موجب اختلال در برگزاری مسابقات فوتبال می‌شود، اما در کشور و شهری کم‌بارش چرا از برنامه مسقف کردن ورزشگاه سخن گفته می‌شود؟

از طرفی، مسقف کردن ورزشگاه‌ها با هدف جلوگیری از ورود نور مستقیم آفتاب برای آسایش تماشاگران و ورزشکاران نیز برای ایران غیرمنطقی است، زیرا به‌طور مثال برخلاف لیگ برتر انگلستان که برخی مسابقات از ساعات ۱۴ یا ۱۵ آغاز می‌شوند، در ایران بازی‌های فوتبال عموما در ساعات پایانی روز یا شامگاه برگزار می‌شوند تا هوادارانی که بیشتر از دهک‌هایی کم‌درآمد جامعه‌اند و هر هفت روز هفته کار می‌کنند، بتوانند پس از پایان ساعت کاری به تماشای مسابقه تیم محبوبشان بنشینند.

مدیرکل ورزش و جوانان استان اصفهان پیش از این در سال ۱۳۹۶ درباره مسقف کردن ورزشگاه نقش‌جهان اصفهان با چادر اعتراف کرده بود که «این برنامه و صرف میلیارد‌ها تومان برای آن اشتباه بود».

از سوی دیگر،  احمد دنیامالی، وزیر ورزش و جوانان در دولت پزشکیان، هفته گذشته از یک برنامه عجیب دیگر و «ساخت ورزشگاه ۱۱۰ هزار نفری در تهران» رونمایی کرد. این در حالی است که در سال‌های اخیر، اکثر ورزشگاه‌های مدرن در سراسر جهان با ظرفیت‌هایی در حدود ۳۰ تا حداکثر ۶۰ هزار نفر ساخته شده‌اند تا تمامی تماشاگران حاضر در ورزشگاه‌ به زمین چمن دید مناسب داشته باشند و ساخت آن‌ها نیز زودتر به پایان برسد.

دنیامالی در شرایطی از تلاش برای تامین بودجه ساخت ورزشگاه ۱۱۰ هزار نفری سخن می‌گوید که اکنون بیشتر ورزشگاه‌های فوتبال در ایران مانند ورزشگاه‌های آزادی، تختی و قلعه‌حسن‌خان در تهران، ورزشگاه‌های نقش‌ جهان و فولادشهر در اصفهان یا ورزشگاه‌های اراک، اهواز، بندرانزلی و یزد با مشکل نداشتن زمین چمن هموار مواجه‌اند. از طرف دیگر، طرح ورزشگاه جدید تهران هم در دولت ابراهیم رئیسی به دلیل ناتوانی در تامین بودجه ساخت آن به‌‌کلی کنار گذاشته شده بود.

در نتیجه به نظر می‌رسد طرح و اجرای چنین پروژه‌هایی در ایران بیش از آنکه با منطق و نیازهای موجود سنخیت داشته باشد، بیشتر به تلاش مدیران حکومتی برای کسب منافع مالی شخصی از اجرای این پروژه‌ها مربوط باشد. اتهامی که در سال‌های اخیر بارها در پرونده‌های مختلف مانند دعوای فدراسیون فوتبال و شرکت توسعه و تجهیز بر سر چگونگی واردات دستگاه‌های وی‌ای‌آر به ایران یا تعویض چندباره پیمانکاران چمن ورزشگاه آزادی، علیه این مدیران حکومتی مطرح شد.