نشریه نیویورک‌پست در یادداشتی از کنت تیمرمن، روزنامه‌نگار و نویسنده سیاسی به این موضوع پرداخت که چانه‌زنی‌های متوالی دموکرات‌های ایالات متحده نتیجه‌ای جز قدرت بخشیدن به رهبران جمهوری اسلامی ایران و به خطر افتادن منافع آمریکا نداشته است.

تیمرمن در این یادداشت اشاره می‌کند که از دوران بیل کلینتون تا باراک اوباما و جو بایدن، روسای‌جمهوری دموکرات ایالات متحده همواره به امید واهی «توافق بزرگ» با ایران دل بسته‌اند اما این امر نه‌تنها جلو جاه‌طلبی‌های جمهوری اسلامی را نگرفت که سران مذهبی حاکم بر ایران را جسورتر و امنیت آمریکایی‌ها را کمتر کرد.

این کارشناس سیاسی توضیح می‌دهد که برای دهه‌ها، دموکرات‌های قدرتمند و بانفوذ بر این باور اشتباه بودند که صلح با رهبران مستبد جمهوری اسلامی ایران امکان‌پذیر است؛ اما به جای رسیدن به صلح، جهان را به جای خطرناک‌تری تبدیل کردند.

به نوشته او، به‌رغم اعمال تحریم‌های آمریکا بر تجارت با جمهوری اسلامی ایران از زمان بحران گروگان‌گیری در اواخر دهه ۱۹۷۰، برخی گروه‌های لابی‌گر حامی تهران به گفت‌وگوهای پشت پرده در جهت تجارت با جمهوری اسلامی ادامه دادند.

کلینتون درست قبل از انتخابات سال ۲۰۰۰ تلاش کرد پنهانی با تهران به یک توافق برسد. توافقی که اگر به نتیجه می‌رسید، نه‌تنها تحریم‌ها را لغو و راه تجارت ایالات متحده با ایران را باز می‌کرد، که میلیاردها دلار هم به‌عنوان «غرامت» به ایران پرداخت می‌شد. این توافق به جایی نرسید، اما رویای آن از بین نرفت.

نویسنده کتاب «خانه ایران: داستان‌های انقلاب، آزار و اذیت، جنگ و دسیسه» در ادامه این یادداشت در نیویورک‌پست می‌افزاید: «گروه‌های لابی‌گر ایرانی در دوران ریاست‌جمهوری جورج دبلیو بوش، همچنان به تلاش برای جلب حمایت دموکرات‌ها با هدف دستیابی به یک توافق بزرگ ادامه دادند.»

لابی‌گران ایرانی سال ۲۰۰۲ مراسم جمع‌آوری کمک مالی در کالیفرنیا برگزار کردند که در آن ۳۰ هزار دلار برای کارزار انتخاباتی سناتور جو بایدن جمع‌ شد. بایدن در آن زمان رئیس کمیته روابط خارجی سنا بود.

یکی از شرکت‌کنندگان در آن مراسم گفت: «سناتور بایدن گفته که ایران همیشه می‌خواسته است متحد آمریکا باشد و روابط خوبی با ایالات متحده داشته باشد.»

جان کری هم یکی دیگر از سناتورهای دموکراتی بود که از حامیان برجسته رژیم ایران به شمار می‌رفت. کری آشکارا از «تعامل» با جمهوری اسلامی حمایت کرد و در تلاش برای کمک به پیوستن این رژیم به سازمان تجارت جهانی و حذف محدودیت‌های ویزا برای ایرانیان بود که پس از حملات ۱۱ سپتامبر اعمال شد.

کنت تیمرمن در این یادداشت در نیویورک پست می‌نویسد، ونسا، دختر جان کری، هم با یک ایرانی‌آمریکایی ازدواج کرد و برای ماه‌عسل، زمانی که کری وزیر خارجه ایالات متحده بود، به دیدار اقوام همسرش در ایران رفت. این سفر اندکی پیش از آغاز مذاکرات مخفیانه کری با رژیم ایران بود که به توافق هسته‌ای سال ۲۰۱۵ منجر شد.

مماشات با رهبران مذهبی جمهوری اسلامی

نویسنده یادداشت نیویورک‌پست در ادامه توضیح می‌دهد که حامیان نایاک صندوق چپ‌گرای «پلوشرز» (Plowshares)، موسسه جامعه باز (Open Society Institute) جورج سوروس و بنیاد تایدز (Tides) بودند که همسر جان کری در تامین مالی برخی فعالیت های آن نقش داشت.

به نوشته کنت تیمرمن، نایاک ادعا می‌کرد که هزاران عضو در سرتاسر ایالات متحده دارد که از رنج انسانی ناشی از تحریم‌ها که به گفته آن‌ها بر «زندگی مردم عادی ایران» تحمیل می‌شد، به‌شدت ناراضی بودند. در حالی که تعداد واقعی اعضای این سازمان بسیار کمتر از ادعاهایشان بود، اما آن‌ها در پیشبرد این ادعاها در میان اعضای آگاه و ناآگاه کنگره بسیار هوشمندانه عمل کردند و اهدافشان را که جلوگیری از حمله نظامی ایالات متحده به ایران، لغو تحریم‌های بین‌المللی و ترویج یک «معامله بزرگ» با سران مذهبی ایران بود، زیرکانه پیش بردند.

کنت تیمرمن در نیویورک‌پست می‌نویسد، پس از انتخاب باراک اوباما به‌عنوان رئیس‌جمهوری ایالات متحده و شروع به کار جو بایدن به عنوان معاون رئیس‌جمهوری، نایاک احساس کرد که مسیرش هموار شده است. تریتا پارسی در دوران اوباما بیش از ۳۰ بار به کاخ سفید رفت و احساس می‌کرد توانسته است نظر رئیس‌جمهوری جدید را جلب کند.

به نوشته کنت تیمرمن در نیویورک‌پست، تریتا پارسی در مذاکراتی که به توافق هسته‌ای ۲۰۱۵ منجر شد، به عضو نیمه‌رسمی تیم مذاکره‌کننده رژیم ایران تبدیل شد.

کنت تیمرمن می‌نویسد، ایده‌ای که مقام‌های نایاک مطرح کردند و دولت‌های اوباما و بایدن آن را پذیرفتند، این است که تنها افرادی که از تحریم‌ جمهوری اسلامی رنج می‌برند، مردم ایران‌اند، بنابراین می‌توان به مقام‌های جمهوری اسلامی باج داد تا راضی شوند برنامه هسته‌ای خود را کنار بگذارند. آن‌ها همچنین در تلاش برای ترویج این ایده بودند که ایران نسبت به عربستان سعودی، برای آمریکا متحد بهتری است.

به نوشته کنت تیمرمن، اعضای نایاک همچنان بر این باور اصرار دارند اما همه شواهد خلاف این موارد را نشان می‌دهند؛ با مرور وقایع گذشته می‌توان دریافت که طی این سال‌های مماشات دموکرات‌ها با جمهوری اسلامی، تهران برنامه هسته‌ای خود را کنار نگذاشت و حتی آن را گسترش داد. افزون بر این، با پول‌هایی که بر اثر مماشات دموکرات‌ها به دست آورد، توانست از نیروهای نیابتی در سوریه، لبنان، یمن و سایر مناطق موردنظرش حمایت مالی کند و امنیت آمریکایی‌ها و متحدان واشینگتن را به خطر بیندازد.

 به نوشته کنت تیمرمن،‌ جالب اینجا است که حتی پس از حمله هفتم اکتبر حماس به اسرائیل و علنی شدن حمایت جمهوری اسلامی از حماس و حزب‌الله هم این توهم‌های مبتنی بر لزوم مماشات با تهران خاتمه نیافت و حتی فیلیپ گوردن، حامی نایاک که در جریان مذاکرات هسته‌ای به جان کری مشاوره داد،‌ اکنون به‌عنوان نامزد احتمالی سمت وزارت خارجه‌ــ در صورت پیروزی کامالا هریس در انتخابات ریاست‌جمهوری ۲۰۲۴ آمریکا‌ــ معرفی شده است.

کنت تیمرمن یادداشت خود را این‌طور پایان می‌دهد: «همه این‌ها نشان می‌دهد که در صورت ریاست‌جمهوری کامالا هریس، این تلاش خطرناک برای معامله با تهران همچنان ادامه خواهد داشت.»