واشنگتن در حالی به تطبیق قانون "سزار" برای حمایت از افراد بی‌دفاع و غیرنظامیان در سوریه می‌پردازد که ده‌ها رهبر سیاسی در لبنان و کشورهای‌های محور ممانعت تبدیل به قیصرهای ستمگری شده اند که توده‌های مردمی را پیوسته مورد سرکوبی و شکنجه قرار می‌دهند و برای رسیدن به اهداف سیاسی و استراتژیک خود از ارتکاب هیچ جنایتی دریغ نمی‌کنند. بنابر این، جای تعجب نیست که همین ستمگران در تقابل و رویارویی با آمریکا و امپریالیسم قرار گیرند و قانون سزار که حدود شش ماه پیش توسط کنگره به تصویب رسید و آماده تطبیق در ماه ژوئن جاری است را به شدت رد کنند و برای مقابله با آن به پا خیزند.

التبه "سزار"، نام کُد یک افسر عکاس پزشکی قانونی سوریه است که در تابستان سال ۲۰۱۳ در حالی که جنگ داخلی سوریه به شدت در جریان بود، به همراه ۵۵ هزار عکس به خارج از کشور فرار کرد و عکس‌های که عمق فاجعه و جنایت در زندان‌های سوریه را نشان می‌داد در دسترس سازمان‌ها دفاع و حمایت از حقوق بشر قرار داد. این قانون به دولت آمریکا اجازه می‌دهد تمام افراد و نهادهای که در شکنجه و آزار غیرنظامیان نقش داشتند را مورد تحریم و مجازات قرار دهد، اما مسئولان ستمگری که صدها تن از مردم بی‌گناه را شکنجه کرده‌اند در مخالفت با این قانون قرار گرفته و سعی دارند به جای عاملان شکنجه، کسانی مورد مجازات قرار گیرند که پرده از جنایت‌های بی‌شمار آن‌ها برداشته اند.

جالب است همین مسئولان که به شدت مخالف قیام‌های مسالمت آمیز مردمی در کشورهای خود هستند، از فوران خشم سیاه‌پوستان آمریکا در برابر تبعیض نژادی و بی‌عدالتی در ایالات متحده حمایت می‌کنند. آن‌ها استفاده از خشونت علیه هر گونه تظاهرات مردمی در شهرهای خود را یک رسالت دینی تلقی می‌کنند اما خشونت در برابر تظاهرات آمریکا را جنایت بزرگی علیه انسانیت می‌دانند که به هیچ صورتی قابل توجیه و پذیرش نیست.

هنگامی‌که حامیان رژیم سوریه به رغم اعمال هرگونه خشونت و شکنجه در حمایت از بشار اسد عاجز ماندند به سراغ قیصر واقعی یعنی ولادیمیر پوتین رفتند تا با استفاده از ساز و برگ نظامی روسیه، رژیم سوریه را از لبه پرتگاه سقوط نجات دهند. اما تردیدی نیست که قیصرها برای مقابله با قانون سزار با موانع و چالش‌های بی‌شماری رو به رو هستند که گذر از آن‌ها کار آسانی نیست و دیگر زمان بازی دادن مردم و سوء استفاده از احساسات ملی با شعارهای فریبنده، گذشته است. حامیان رژیم با درک همین واقعیت، قصد دارند برای به چالش کشیدن قانون سزار، شهروندان سوریه را بیشتر از پیش تحت فشار قرار دهند، سپس تحریم‌های آمریکا را عامل اصلی فاجعه قلمداد کنند و جنایت‌های را که علیه ملت سوریه مرتکب می‌شوند را به دوش آمریکا بیاندازند.

به رغم این‌که روسیه به عنوان حامی شماره یک رژیم بشار اسد محسوب می‌شود اما بعید به نظر می‌رسد که واشنگتن در اندیشه اعمال تحریم‌ها علیه مسکو شود، زیرا واشنگن قصد دارد ولادیمیر پوتین را به اجلاس آینده صنعتی "گروه هفت" در کمپ دیوید دعوت کند. قابل ذکر است که روسیه در گذشته عضو "گروه هشت" بود، اما پس از اقدام به الحاق شبه‌جزیره کریمه به قلمرو روسیه در سال ۲۰۱۴، از عضویت گروه هشت حذف شد.

در واقع، افراد و نهادهای که به دلیل همدستی با دولت سوریه مورد تحریم و مجازات قرار گیرند، از کشورهای لبنان، عراق و ایران خواهند بود و تحریم‌های واشنگتن بر کشورهای یادشده می‌تواند تأثیرات ناگوار سیاسی و اقتصادی از خود به جا گذارد.

البته ایالات متحده که با تداوم سیاست فشار حد اکثری سعی می‌کند از گسترش نفوذ ایران در منطقه و تطبیق پروژه سیاسی آن کشور در خاورمیانه جلوگیری کند، این بار قصد دارد با رویکرد متفاوتی در برابر تهران قرار گیرد. واشنگتن در گذشته تلاش می‌کرد مسیر پروژه سیاسی ایران به لبنان و نوارغزه که از سوریه می‌گذشت را هدف قرار دهد، اما اکنون سعی دارد مانع عبور هواداران رژیم سوریه از گذرگاه ایران شود تا دولت سوریه را در انزوا قرار دهد. شکی نیست که موفقیت واشنگتن در راستای تطبیق قانون سزار بستگی به واکنش طرفداران رژیم سوریه دارد اما تداوم فشارهای آمریکا در نهایت می‌تواند بشار اسد و طرفداران وی را دچار چالش و بحران کند.

التبه واکنش عملی در قبال قانون سزار، متوسل شدن به توافق سیاسی و اجرای قطعنامه ۲۲۵۴ شورای امنیت سازمان ملل در باره حل و فصل بحران جنگ در سوریه است که روسیه پیش از آمریکا خواستار تطبیق آن می‌باشد. تردیدی نیست که اجرای این قطعنامه نه تنها قانون سزار و مجازات‌های آن را پایان می‌دهد بلکه از قرار گرفتن مردم بی‌دفاع سوریه در معرض شکنجه و آزار جلوگیری می‌کند و مانع تقسیم سرزمین سوریه میان چهار ارتش روسیه، آمریکا، ایران و ترکیه که برای گسترش نفوذ خود در این پهنه می‌جنگند می‌شود.

https://www.independentarabia.com